Ζούμε μια πολιτική και κοινωνική ιλαροτραγωδία που νομίζω πως μας ταιριάζει , ως πολιτικό σύστημα και λαό. Ταυτόχρονα, όσα συμβαίνουν είναι αποκαλυπτικά και άκρως εκπαιδευτικά για όλους μας.
Μάθαμε, λοιπόν, από την πολυήμερη αυτή κυβερνητική κρίση .
Πρώτον δεν πρέπει να υποτιμάς ούτε να απαξιώνεις τους εταίρους σου, όσο μικροί και αν είναι , κυρίως αν αποκαλούνται αριστεροί , και το λέω αυτό , γιατί η έννοια της Αριστεράς σήμερα έχει μεταλλαχτεί και....
κανείς δεν ξέρει τι κρύβεται από πίσω .
Δεύτερον, δεν βάζεις «λουκέτο» σε Μέσο Ενημέρωσης και, μάλιστα, ταυτόχρονα σε τρία κανάλια και τρία ραδιόφωνα του δημοσίου, ούτε βάζεις «μαύρο» στην οθόνη, γιατί πιθανότατα θα σε “μαυρίσουν.
Τρίτον, δεν ακουμπάς την «ιερή αγελάδα» που λέγεται δημόσιο και δημόσιος υπάλληλος, γιατί όποιος την ακουμπήσει θα …καεί.
Τέταρτον, οι φίλοι μας δεν σημαίνει ότι είναι κατ ανάγκη και καλοί σύμβουλοι. Αν σου κάνουν «πατάτα», τους πετάς έξω αμέσως.
Πέμπτον, δεν πρέπει να λες δημόσια άλλα τη μια μέρα και άλλα την άλλη, χωρίς να έχει μεσολαβήσει έστω μια βδομάδα .Όσο κοντή μνήμη και να έχουν οι Ελληνες δεν πάσχουν όλοι από αλτσχάιμερ.
Έκτον, αποφεύγεις λάθη που οδηγούν σε πολιτικές εξαφανίσεις τύπου Καρατζαφέρη.
Έβδομον, επαναβεβαιώθηκε ότι στην Αριστερά αρέσουν περισσότερο οι ατελείωτες συζητήσεις, τα ωραία λόγια αλλά όχι οι πράξεις και τα δύσκολα . Ο κ. Μανιτάκης – για παράδειγμα – επί τρεις μήνες έχει στο γραφείο του το νομοσχέδιο για την αναδιάρθωση του δημοσίου, το διορθώνει και το ξαναδιορθώνει , αλλά ποτέ δεν κατέθεσε το “αριστούργημα’ του στη Βουλή.
Όγδοον, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα να μην περιμένουν τόσο μεγάλη πολιτική φασαρία για τα δικά τους προβλήματα, ούτε βεβαίως οι 1,300,000 άνεργοι της χώρας .
Ένατον, και τελευταίο, όσο ψηλότερα ανεβαίνει κανείς τόσο φαίνεται τι αξίζει. Ο λαός, βεβαίως, το λέει διαφορετικά .
Οι μεταρρυθμίσεις -που είναι αναγκαίες για την επιβίωση της χώρας – όταν φτάνουν στη ρίζα του κακού σταματούν από τις αντιδράσεις , πολύ περισσότερο όταν γίνονται τόσο άγαρμπα και ανόητα πολιτικά -όπως έγινε με την ΕΡΤ. Ο πελατειακός χαρακτήρας του πολιτικού συστήματος και η αριστερή επιπολαιότητα μπλόκαραν την αναδιάταξη του δημοσίου τομέα , η «κυβερνώσα Αριστερά» του κ Κουβέλη χάιδεψε τους δημοσίους υπάλληλους, υπουργοί της ΝΔ παρέα με τον κ. Μανιτάκη απέφυγαν να καταργήσουν φορείς και οργανισμούς και οι “επίορκοι” εξακολουθούν να παίρνουν τους μισθούς τους. Και όλο αυτό το κόστος της καθυστέρησης της αναδιάρθρωσης του δημοσίου το πληρώνουμε με βαρείς φόρους και με μεγάλες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις
Γιατί, απλά τα κόμματα δεν μπορούν και δεν θέλoυν -άλλα για πελατειακούς λόγους και άλλα , λένε , για ιδεολογικούς – να νοικοκυρέψουν , να εξυγιάνουν το πιο ασθενές κομμάτι της εθνικής οικονομίας που είναι ο δημόσιος τομέας.