Στην σημερινή Ελλάδα
διακρίνουμε τρεις μορφές λαϊκισμού που προφασίζονται ότι κάνουν πολιτική ή
πράγματι κάνουν πολιτική: τον παραδοσιακό λαϊκισμό της αριστεράς, τον ακροδεξιό/ρατσιστικό
λαϊκισμό και τον αντιλαϊκό λαϊκισμό. Οι δύο πρώτοι είναι τα απομεινάρια μιας ιστορικής
εποχής που παρέρχεται, δίχως να μας ρωτήσει και να.......
ενδιαφερθεί για την
συναίνεσή μας. Ο τελευταίος είναι το τραγικό σύμπτωμα της επικράτησης αυτών που
πασχίζουν να ορίσουν μια νέα τάξη πραγμάτων, όπου το υποκείμενο δεν θα
διαχωρίζεται από το αντικείμενο, αλλά το πρώτο θα αναπαρίσταται με την μορφή
του δεύτερου, η κοινωνία επίσης δεν θα διαχωρίζεται από την αγορά, το αρσενικό
από το θηλυκό, ενώ η γνώση παύει να ορίζεται ως εξέλιξη της σχέσης
εργασίας-ζωής-γλώσσας. Οι αντιλαϊκοί λαϊκιστές ορίζουν το κοινωνικό και την
κοινωνικοποίηση ως «Learning by Numbers»: ο αριθμός παύει να αναπαριστά αξίες
και να εκφράζει σχέσεις που ορίζουν οντολογικά συναρτήσεις, ή να δείχνει
διαφορές, τάσεις, να βοηθά στην ποιοτική αξιολόγηση κλπ., αλλά μετατρέπεται σε κανόνα
δικαίου, ενώ αποκτά υπέρτατα κανονιστικά χαρακτηριστικά.
Τώρα πια ο αντιλαϊκός
λαϊκισμός με το «Learning by Numbers» ορίζει το ορθό και το λάθος έξω από το
πλαίσιο κάθε κουλτούρας, έξω από την κοινωνικοοικονομική δομή, έξω από την
σχέση εργασία-τεχνολογία-κεφάλαιο, τάχαμου έξω από την έννοια του συμφέροντος
και ασφαλώς κάνοντας πως αγνοεί την ιστορία ως διαπάλη για την ηγεμονία, την
κάρπωση, την κυριαρχία, την εκμετάλλευση, την ελευθερία, την χειραφέτηση, την
ισότητα κλπ. Ο αντιλαϊκός λαϊκισμός δεν ξέρει τι σημαίνει πολιτικά «δεξιά» και «αριστερά», ούτε τον ενδιαφέρει
να μάθει, εκφράζει τη «νέα επιστήμη» όλων των επιστημών, αδιαφορώντας για την
αρχαιολογία τους και την γενεαλογία τους. Άλλοτε εμφανίζεται ως αγοραίος
οικονομισμός (:όλα είναι αγορά), άλλοτε ως νεοφιλελευθερισμός και άλλοτε ως
ρεαλισμός στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης, της ΕΕ, του νέου κόσμου, όπου το
παράδειγμα της ισχυρότερης οικονομίας θα επιβάλει τους όρους ζωής στον πλανήτη,
στην πραγματικότητα υπέρ των συμφερόντων αυτού του παραδείγματος και όχι υπέρ
της μετατροπής του κόσμου σε αυτό το παράδειγμα
– στο βαθμό που δεν έχουν αντίρρηση άλλης μορφής ισχυρά παραδείγματα
ιμπεριαλισμού!
«Ο κόσμος είναι επίπεδος»
σου λένε οι αντιλαϊκοί λαϊκιστές και διαμορφώνουν τις προϋποθέσεις της τελικής σύγκρουσης
(λύσης) για την παγκόσμια διακυβέρνηση των χρηματιστών/τραπεζιτών που δήθεν θα
προσφέρουν αρμονικές σχέσεις στον κόσμο επιβάλλοντας μια κοινή λογική σε όλο
τον πλανήτη, μια κοινή κουλτούρα και ένα κοινό νόμισμα σε ένα κοινό οικονομικό,
νομοθετικό, δικανικό και διοικητικό περιβάλλον. Έτσι θα επιβληθεί η ειρήνη, σου
λένε, θα σταματήσουν οι εθνικιστικοί και
κοινωνικοί ανταγωνισμοί, θα γλιτώσουμε από την μάστιγα της ντεμοντέ πάλης των
τάξεων και από την κατάρα του μαρξισμού! Με το «Learning by Numbers» κάθε
σημαίνον θα αποκτήσει ένα κοινό σημαινόμενο για ολόκληρη την υφήλιο και
επιτέλους τα πράγματα θα μπουν σε μια τάξη. Μια αρχή, μια τάξη, ένας
μαθηματικός τύπος για κάθε κοινωνικοοικονομική σχέση και ορθολογισμός παντού:
από τον έλεγχο του πληθυσμού, μέχρι τον έλεγχο των φυσικών πόρων και της
ενέργειας, των ροών κεφαλαίου και της μορφής ανάπτυξης σε κάθε περιοχή (χώρα)
ιδιαίτερα. Τέλος στον αναχρονισμό της πολιτικής - όπως ασφαλώς και στον κοινοβουλευτισμό και στον
λαϊκισμό που θέτει την εργασία σε αντίθεση με το κεφάλαιο – η οποία σπαταλά
πολύτιμους πόρους και οδηγεί σε κοινωνικές και εθνικές συγκρούσεις, λένε οι
αντιλαϊκοί λαϊκιστές. Πάει και τελείωσε, έτσι θα ξεριζωθεί για πάντα και η
ανεργία των τεμπέληδων του κόσμου αυτού (μεταξύ αυτών και των καφενόβιων
Ελλήνων), καθώς με το «Learning by Numbers» θα γίνει ορθολογική κατανομή του
εργατικού δυναμικού, θα αποκτήσουν υπομονή οι ανυπόμονοι νέοι και θα λυθεί ο σύγχρονος
ελληνικός γρίφος: πώς με 6-7 υποψηφίους για κάθε θέση απασχόλησης, θα
εμφανίζεις το πρόβλημα ως έλλειψη κατάλληλων υποψηφίων και όχι ως ζήτημα έλλειψης θέσεων απασχόλησης, εξαιτίας της
κατάρρευσης του παραγωγικού/καταναλωτικού μοντέλου εντός μιας βαθιάς και
μακρόχρονης τεχνητής ύφεσης, που υποστηρίζεται από μια διαδικασία σταδιακής
αλλά έντονης εσωτερικής υποτίμησης!
Τι και αν οικονομίες όπως
η Ελληνική βολοδέρνουν στον φαύλο κύκλο ύφεσης-φτωχοποίησης, το ζήτημα θα λυθεί
με το «Learning by Numbers» της τρόικας και ασφαλώς με την απόλυση δημοσίων
υπάλληλων! Άκου δημόσιοι υπάλληλοι, πού ζούμε, στον κομμουνισμό; Άκου δημόσιες
υπηρεσίες, σαν να μην μπορούν να τις προσφέρουν ιδιώτες συμπιέζοντας το κόστος
εργασίας και εξαφανίζοντας δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αίμα την εποχή των
«σπηλαίων», της «κτηνώδους» βιομηχανικής επανάστασης, δηλαδή, κατά την οποία ο
κόσμος ερμηνεύτηκε στο πλαίσιο του υλισμού και ως σχέση εκμετάλλευσης και
ιμπεριαλισμού! «Learning by Numbers», με δάσκαλο την τρόικα φίλε μου, και «ΔΟΞΑ
ΤΩ ΘΕΩ ΠΑΝΤΩΝ ΕΝΕΚΕΝ», όπως θα έλεγε και ο κύριος Σαμαράς με τα λόγια του Αγίου
Ιωάννη του Χρυσοστόμου! Έτσι θα επιτευχθεί η σωτηρία της χώρας και του
ελληνικού λαού του Ευρώ, αφού προηγουμένως οι Συγκυβερνώντες στην Ελλάδα επιφέρουν
θανατηφόρο πλήγμα στον διάβολό τους: σκοτώνουν τον διάβολο που τυραννούσε τις
ευγενικές ψυχές των ηγεσιών του δικομματισμού όταν έκτιζαν και συντηρούσαν το
κεφαλαιοκρατικό κράτος πατρωνίας και πανίσχυρης διαπλοκής! Τώρα όμως συνήλθαν
εκεί στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ, όπως και στους τριγύρω χώρους των διαπλεκομένων και
όπως υποσχέθηκαν στην κυρία Μέρκελ, μέσω της έμπρακτης συμμόρφωσης του
ελληνικού λαού στο καθεστώς υποτελείας και υπερεθνικού ελέγχου με τα «αντικειμενικά
κριτήρια» του ειδικού σχεδίου «Learning by Numbers» για την Ελλάδα, σύντομα η
ευγνωμονούσα την Γερμανία και την διεθνή κοινότητα χώρα μας θα επιτύχει τους
στόχους της τρόικας με την « τὴν χάριν καὶ τὴν φιλανθρωπίαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ
Χριστοῦ» ασφαλώς. Πάνε τα κρατικά μονοπώλια, οι συντεχνίες και τα ρέστα, τώρα θα
βαδίσουμε μπροστά για την ίδρυση νέων ιδιωτικών μονοπωλίων, καθώς αλλιώς δεν
γίνεται ανασυγκρότηση σε μια χώρα με κατεστραμμένη την αγορά! Πάμε μπροστά, σε
λίγα χρόνια θα συναντηθούμε επιτέλους με τον μεσαίωνα και στην Ελλάδα. Κι αυτό
θα είναι το αποτέλεσμα της κυριαρχίας του αντιλαϊκού λαϊκισμού: του νέου
εξτρεμισμού της δεξιάς που πλέον ενσωματώνει τις κοινοβουλευτικές δυνάμεις της
ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και μεγάλο μέρος της πολιτικής απάτης ΔΗΜΑΡ.
Εκεί όπου η λεγόμενη
δημοσιονομική προσαρμογή παράγει ύφεση, η φτωχοποίηση ορίζεται με κανόνα την
ευθύνη των φτωχών, μια και εκτός από διεφθαρμένοι από κούνια ετούτοι πάσχουν
από μαθησιακές δυσκολίες και δεν μπορούν να αποδώσουν στο «Learning by Numbers»
της τρόικας. Είναι και οι λαϊκιστές της αριστεράς και οι άλλοι με τον
ακροδεξιό/ρατσιστικό λαϊκισμό που θέτουν σε δοκιμασία το τεχνοκρατικώς ορθό
πλάνο του αντιλαϊκού αρχιλαϊκιστή κυρίου Προβόπουλου! Ό άνθρωπος είναι σαφής:
εάν πετύχει το συγκεκριμένο «Learning by Numbers» στην Ελλάδα, η χώρα θα
θριαμβεύσει! Αν δεν πετύχει θα φταίει ο λαϊκισμός της αριστεράς, η πολιτική και
οι πολιτικοί ασφαλώς! Αποκλείεται να ευθύνεται το καθεστώς του «Learning by
Numbers», όπως δεν θα μπορούσαν να έχουν ευθύνη τα νούμερα, σύμφωνα με τους
αντηλιακούς λαϊκιστές, οι οποίοι δεν φαίνεται να καταλαβαίνουν πως με τις
θρησκευτικού τύπου αντιφάσεις τους και με την κακοποίηση της οικονομικής
επιστήμης, έχουν καταντήσει οι ίδιοι «νούμερα».
Το «Learning by Numbers» δεν εφαρμόζεται σε ουδέτερες κοινωνίες και
ουδετεροποιημένες αγορές, αλλά έχει ηγεμονική εφαρμογή σε ιδιαίτερες κοινωνίες,
ιδιόρρυθμες αγορές, όπως και ιδιαίτερους πολιτισμούς. Στο βαθμό που το
συγκεκριμένο «Learning by Numbers» πετύχει να ισοπεδώσει κοινωνία και αγορά, δεν
δημιουργεί μια άλλη πιο ενάρετη κοινωνία και μια άλλη ορθολογικότερη αγορά,
αλλά την τάση ολοκλήρωσης του καθεστώτος ηγεμονίας, που ορίζεται ακριβώς από
αυτή την συγκεκριμένη διαδικασία μάθησης. Το «Learning by Numbers» από την τρόικα, με άλλα λόγια, δεν θα κάνει την
ελληνική κοινωνία να λειτουργεί γερμανικά, αλλά θα επιχειρήσει να θεμελιώσει
την ηγεμονία των Γερμανών στην περιοχή, υπό την διαρκή όμως αμφισβήτηση και
προστριβή που ορίζουν οι νέες διεθνείς πολιτικές και κυρίως η σχέση Ουάσιγκτον,
Βερολίνου, Πεκίνου, Μόσχας, σε συνδυασμό με εκείνη Νέας Υόρκης-Φρανκφούρτης-Λονδίνου.
Η Ελλάδα δεν θα γίνει όμως ποτέ γερμανική! Η Ελλάδα δεν περιέχεται στην
συμφωνία του Βερολίνου, όπως περιλαμβάνονται άλλες χώρες της κεντρικής και
ανατολικής Ευρώπης. Η Ελλάδα είναι και θα παραμείνει μια ειδική περίπτωση όπως
λέει και ξαναλέει ο Wolfgang Schäuble
και αυτό όχι εξαιτίας των δημοσιονομικών ιδιαιτεροτήτων της, αλλά της
ιδιαίτερης πολιτικής σχέσης που την ορίζει στο πλαίσιο των αμερικανογερμανικών
σχέσεων.
Μόνον που ως ιδιαίτερη
και ειδική περίπτωση δεν θα μπορούσε να παραμείνει στην ευρωζώνη ως κρατική
οντότητα έστω και περιορισμένης κυριαρχίας, πάρα το «Learning by Numbers» της τρόικας που μεταβάλει το κοινωνικό μοντέλο
και το κράτος ευημερίας σε μη-κράτος και μη-κοινωνία! Αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ
να κατανοήσει ο αντιλαϊκός λαϊκισμός που ορκίζεται στον ανεδαφικό ορθολογισμό
και στον ρεαλισμό του εκάστοτε ηγεμόνα ή εν δυνάμει ηγεμόνα. Δεν μπορούν να
καταλάβουν οι αντιλαϊκοί λαϊκιστές τι σημαίνουν πολιτικά οι θεσμοθετημένες δεσμεύσεις
της Συγκυβέρνησης προς την τρόικα. Σημαίνουν είτε την επιβολή χούντας για
απόλυτη μεταμοντέρνα προτεκτορατοποίηση, είτε έξοδο από την ευρωζώνη με την
επόμενη αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους που αυτή τη φορά θα αφορά στον επίσημο
τομέα των δανειστών της χώρας. Μπορεί ωστόσο να σημαίνει και μια προσωρινή
ενδιάμεση κατάσταση, με την Ευρωπροτεκτορατοποίηση να συνδέεται με ένα διπλό
νομισματικό σύστημα που θα καθορίζεται από την ευρωζώνη, ως εξαίρεση στις
ευρωπαϊκές πολιτικές ασφαλώς. Κι αυτό θα συμβεί την ώρα που οι υπόλοιπες χώρες
της ευρωζώνης υπό χρηματοπιστωτικό εμπάργκο «βγουν» ξανά πλήρως στην
χρηματαγορά. Η συγκεκριμένη συμφωνία που επεβλήθη στην Συγκυβέρνηση, απλώς
καθυστερεί την πλήρη έξοδο από την ευρωζώνη ή το διπλό νομισματικό με ημιέξοδο
για την Ελλάδα, μέχρι να εναρμονιστεί ξανά η σχέση χρηματαγοράς-ευρωζώνης και
μέχρι να καταλήξουν σε μια μόνιμη λύση ως προς το γερμανικό πλεόνασμα και το
καθεστώς ενιαίας οικονομικής διακυβέρνησης στην ΕΕ, Ουάσιγκτον-Νέα
Υόρκη-Βερολίνο και Παρίσι.
Μέχρι τότε στην Ελλάδα θα
εξελίσσεται με τραγικό για την κοινωνία τρόπο το «Learning by Numbers» της
τρόικας, όπου στο όνομα της διάσωσης της χώρας από το κίνδυνο αναρχοποίησης
εξαιτίας της κρίσης εργασίας, θα εφαρμόζονται πολιτικές οι οποίες θα ορίσουν
ένα νέο ρυθμιστικό και μακροοικονομικό πλαίσιο που θα εξυπηρετεί αποκλειστικά
το 1-5% του πληθυσμού, με παράλληλη επιδείνωση όλων των όρων που προσδιορίζουν
το Κράτος Ευημερίας. Όμως η ιδεολογική τύφλωση των αντιλαϊκών λαϊκιστών, που
μάθανε ότι θετικισμός είναι η συμμόρφωση σε αυθαίρετες ποσοτικές αναγωγές του
ποιοτικού θα τους παρηγορεί, με την έννοια πως έτσι θα γλυτώνουν από τον καταραμένο
κρατισμό, την σοσιαλιστική απειλή για την οικονομική ελευθερία τους και το ευρώ
τους, όπως και από τους μισητούς δημοσίους υπαλλήλους, τους οποίους κατά βάθος ζηλεύουν
αφάνταστα! Και έτσι η παραμυθία της Συγκυβέρνησης των «νούμερων» που βρίσκονται
στο τιμόνι της χώρας θα πιάσει τόπο. Αν όμως τα πράγματα στραβώσουν, οι ίδιοι
αντιλαϊκοί λαϊκιστές θα στραφούν κατά των Γερμανών, εκλιπαρώντας τις ΗΠΑ να
σώσουν την χώρα από το «τέταρτο ράιχ», και την Ρωσία από τους αιμοβόρους
Τούρκους! Αυτά συμβαίνουν εκεί όπου η πολιτική κατανοείται ως αντιοικονομική
και ανορθολογική επιχείρηση οργάνωσης της ζωής και ορισμού του συμφέροντος, ενώ
ο φυσικός νόμος δοξάζεται σαν θεόπνευστος μηχανισμός οργάνωσης των κοινωνιών.
Στο τέλος, για να μην γίνουμε ζούγκλα, θα προκρίνεται ένα ολοκληρωτικό καθεστώς
είτε με την μορφή της παγκόσμιας κυβέρνησης, είτε της τοπικής χούντας που θα
υποστηρίζει μια ολιγαρχική δομή, η οποία θα προφασίζεται ότι εκπροσωπεί το
έθνος και τον λαό, με την ευλογία του Υψίστου ασφαλώς. Τουλάχιστον έτσι μπορεί
να δεινοπαθούμε, αλλά θα έχουμε γλυτώσει από τον κομμουνισμό και την αναρχία!
Σε αυτό φυσικά συμφωνούν και οι ακροδεξιοί/ρατσιστές, ενώ έμειναν μόνοι οι λαϊκιστές της αριστεράς να
προσεύχονται στον Θεό Μαρξ να δώσει φώτιση στο 95% της κοινωνίας, έτσι ώστε να
αποκτήσει ταξική συνείδηση και να εξεγερθεί φέρνοντας τον λαό στην εξουσία και
την αριστοκρατία της απόκρυφης γνώσης του ιστορικού υλισμού στην κυβέρνηση!
Μπα, δεν πάμε καλά! Ενώ ο
αντιλαϊκός λαϊκισμός σαρώνει μια χώρα, που σήμερα θεωρείται λάθος στο σύστημα
των κεφαλαιοκρατικών εθνικών οντοτήτων, ο αριστερός λαϊκισμός δείχνει μάλλον να
αμύνεται ιδεολογικά για να ξεφύγει από την πίεση που δέχεται από την δεξιά (κεντροδεξιά
και κεντροαριστερά) καθώς και από την ευκαιριακά ενδυναμωμένη κρυφοφασιστική
δεξιά. Και έτσι η σύγχυση πλημυρίζει τις
συνειδήσεις! Πώς θα μπορούσαμε να ξεφύγουμε από αυτήν; Με την πολιτική επαναπροσέγγιση της
ηγεμονίας. Αυτή θα έδειχνε πως αν «όλα είναι οικονομία», τότε όλα είναι «Learning
by Numbers» και απαλλάσσονται παραδόξως από την ευθύνη οι τεχνοκράτες, ενώ δεν
έχουν ευθύνη οι πολιτικοί που λαμβάνουν τις αντιλαϊκές αποφάσεις. Ευθύνη έχει
πάντα ο αντίπαλος. Ποιός είναι στην περίπτωσή μας ο αντίπαλος; Μα, συγκυριακά το φανταστικό «λόμπυ της
δραχμής» που συμπίπτει με το «λόμπυ του ευρώ» και όχι προφανώς τους
εργαζόμενους ( για φαντάσου οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα και μάλιστα οι
προνομιούχοι εξ αυτών να ανήκαν στο λόμπυ της δραχμής, πόσο παράλογο θα
ήταν!). Σε άλλες περιπτώσεις που το «Learning
by Numbers» δεν καταλήγει στα υποσχόμενα αποτελέσματα θα μπορούσε να φταίει ο
καπιταλισμός γενικώς ή η κομμουνιστική ιδεολογία που μεταδίδεται τάχαμου σαν
μικρόβιο στο κοινωνικό σώμα, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να τα θέλουν όλα από το
κράτος και να μεταβάλλονται σε τεμπέληδες, ενώ η ελευθέρια αγορά γεννά ενεργούς
πολίτες, πάντα έτοιμους να προσφέρουν δημιουργικό έργο στη… κατανάλωση! Να
σηκώσουμε τα μανίκια και να «πλακωθούμε» στην δουλειά, μας καλούν οι εκάστοτε
Κυβερνήτες μας και τα ίδια λένε οι προπαγανδιστικοί τους μηχανισμοί, παρότι οι
ίδιοι δεν φαίνεται να έχουν σχέση με τα «κοινά επαγγέλματα», όπως δεν
ντρέπονται να εκστομίζουν προκλητικά τέτοιες ηλιθιότητες ενώπιον μιας κοινωνίας
ανέργων ή εν δυνάμει ανέργων, η οποία μαθαίνει μέσω της αφήγησης του «Learning
by Numbers» να νομιμοποιεί πολιτικά τα πάντα και να καταριέται την ύπαρξή της,
όταν δεν την θεοποιεί για να λαϊκίσει και να υπερβεί το πολιτικό της αδιέξοδο
μεταφυσικά.
Ένας είναι ο δρόμος
εξόδου από την κρίση: ο αντιλαϊκισμός, ο αντιφονταμενταλισμός και η
συνειδητοποίηση πως μόνον αντιλαμβανόμενοι πού αντικειμενικά βρισκόμαστε και με
ποιά κοινωνία έχουμε ακριβώς να κάνουμε, θα μπορούσαμε να προτείνουμε με
υποκειμενικό τρόπο μοντέλα οργάνωσης της κοινωνίας και της παραγωγής που θα
ανταποκρίνονταν στο σημερινό διεθνές οικονομικό περιβάλλον. Μα αυτό αποκαλείται
προσαρμογή, ίσως πεις. Λάθος, αυτό αποκαλείται ελληνικός δρόμος στην
παγκοσμιοποίηση, ο οποίος δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει αν η εργασία δεν
επανακτούσε την ισχύ της στην χώρα, συνδεδεμένη με την επιστημονική γνώση, την
τεχνολογία και την τεχνική σε ένα διαρκώς αναπτυσσόμενο δημοκρατικό και
πλουραλιστικό περιβάλλον. Αυτό προϋποθέτει μια διαφορετική αντίληψη της
εργασίας από ετούτο που προδηλώνει ο σύγχρονος όρος απασχόληση. Η εργασία δεν
είναι απλώς δικαίωμα, ούτε κάτι ιερό που εγγυάται το κράτος, είναι ο παράγοντας
που κατασκευάζει και καταστρέφει τα πάντα: κοινωνίες, κράτη, την ίδια την ζωή
όπως την αντιλαμβανόμαστε. Η μόνη μάθηση που διδάσκει πραγματικά είναι η
εργασία. Αυτή φτιάχνει και τα νούμερα όπως και το «Learning by Numbers» ως
μέθοδο ανάπτυξης του νεοφιλελευθερισμού. Το ερώτημα λοιπόν είναι τι είδους
εργασία θα μπορούσε να προσφέρει σήμερα στην Ελλάδα για την κοινωνική και
παραγωγική αναδιοργάνωση της χώρας και ποιός θα μπορούσε να ορίσει θεσμικά αυτή
την διάσταση της εργασίας για ανασυγκρότηση. Προφανώς το κράτος, και μόνον αυτό,
και αυτό είναι που εξαφανίζεται! Όταν οι κοινωνίες βρίσκονται σε κρίση σαν την
ελληνική, το κράτος παρεμβαίνει για να υποστηρίξει την εργασία απέναντι στο
κεφάλαιο και όχι το αντίθετο όπως γίνεται σήμερα στην χώρα. Μόνον που αντί να
υποστηρίξει τις παλαιές και κατεστραμμένες πλέον σχέσεις κεφαλαίου –εργασίας
πριν από την κρίση, οφείλει να συμβάλει με ειλικρίνεια και μη-λαϊκιστική διάθεση στην σύνθεση άλλων, με
την εργασία να ορίζει ωστόσο την λειτουργία του κεφαλαίου και όχι το αντίθετο.
Σαν σε σοσιαλδημοκρατία
δεν φέρνει αυτό; Ναι, μάλλον, αν έχεις στο μυαλό σου την σοσιαλδημοκρατία της Ρόζας
Λούξεμπουργκ, η οποία αρνούμενη την
επανάσταση αν οι άνθρωποι δεν έχουν συνειδητοποιήσει την αναγκαιότητά της («Δεν
μπορούμε αν οδηγήσουμε βίαια τον άνθρωπο στην ευτυχία»), εξέφραζε την πίστη της
στην ελευθερία του ατόμου και την πεποίθηση ότι η μορφή της εργασίας μάς οδηγεί
να μαθαίνουμε με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Η μορφή της εργασίας είναι υπόθεση της
κοινωνίας και όχι της διεθνοποιημένης αγοράς. Οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα, δεν
έχουν πλέον την πολυτέλεια να προπαγανδίζουν την μάθηση ως στοιχείο προσαρμογής
στην τοπική αγορά που κατασκευάζει η τρόικα, στο πλαίσιο του Ευρωπροτεκτοράτου.
Υπάρχει άμεση ανάγκη να μιλήσουμε με όρους εργασίας και τεχνολογίας στην Ελλάδα
και όχι με όρους αναδιάρθρωσης του κατεστραμμένου, από την διαδικασία της βήμα-βήμα
πτώχευσης, κεφαλαίου. Αυτό θα συνιστούσε μιαν αντιλαϊκιστική πολιτική
διαλεκτική και θα έβαζε τα πράγματα στη θέση τους, ορίζοντας μια διαφορετική
σχέση εργασίας-κεφαλαίου για την χώρα μας και οδηγώντας παράλληλα σε μια
εναλλακτική πορεία στην Ευρώπη, σίγουρα εκτός ευρωζώνης. Και αυτό δεν θα πρέπει
να το εκλάβετε ως επιθυμία ενός ανθρώπου που ποτέ δεν συνηγόρησε υπέρ της
εξόδου, μέχρι προχθές, αλλά ως ανάγκη που προέκυψε μετά την τελευταία ρύθμιση
επί του Ελληνικού χρεοστασίου. Με αυτό καταστρέφεται η εργασία μαζί με την
κοινωνία και πλέον απαιτείται δίχως άλλο και επειγόντως αντιλαϊκιστική ανατροπή
αυτού του καθεστώτος με αυτόνομη ελληνική πορεία, εάν φυσικά ακόμη μας
απασχολεί η έννοια του κράτους και αντιλαμβανόμαστε την σημασία του για την
προστασία της κοινωνίας στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο σύμπαν.