Γράφει ο Βασίλης Δ. Χασιώτης
Για
να αποφύγω τη συζήτηση αναφορικά γιατί θεωρώ –κατά την δική μου
αντίληψη των πραγμάτων- ότι οι εκάστοτε «κόκκινες γραμμές», είναι ένα
στοιχείο του ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΟΥ παιχνιδιού, θα παραμείνω σ’ αυτό που λέμε
να «κρίνουμε εκ του αποτελέσματος».
Λοιπόν,
χωρίς να χρειάζεται κάποιος να είναι ιδιαίτερα οξυδερκής αναλυτής των
πολιτικών και οικονομικών μας πραγμάτων, κάτι άλλωστε που ισχύει και για
μένα, τι μπορούμε να διαπιστώσουμε «αβίαστα», ή τουλάχιστο, τι εγώ.......
εξάγω ως συμπέρασμα αβίαστα, απ’ τη στιγμή που άρχισε η περιπέτειά μας
με τα μνημόνια και τη Τρόϊκα;
Πολλά,
ένα μόνο των οποίων είναι, ΟΤΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΈΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ, δεν
φείδονταν καθόλου στο να θέτουν «κόκκινες γραμμές», ΚΥΡΙΩΣ ΣΕ Ο,ΤΙ
ΑΦΟΡΟΥΣΕ ζητήματα που άπτονταν ΤΩΝ ΣΥΝΗΘΩΝ ΥΠΟΖΥΓΙΩΝ (μισθωτών και
συνταξιούχων), που άλλωστε, ΚΡΙΝΟΝΤΑΣ ΠΑΛΙ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ,
επρόκειτο ν’ αποτελέσουν και τα πρώτα και κυριότερα «εχθρικά κάστρα» που
έπρεπε να κυριευθούν.
Έτσι,
οι «κόκκινες γραμμές», ΑΡΧΗΣ ΓΕΝΟΜΕΝΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΪΟ ΤΟΥ 2010, ήταν ότι
οι μισθοί και οι συνταξιούχοι του ιδιωτικού τομέα δεν επρόκειτο να
πειραχθούν, ενώ ακόμη και στο δημόσιο τομέα, υπήρχαν κόκκινες γραμμές
για ορισμένα θέματα όπως π.χ. τα ειδικά μισθολόγια κ.λπ.
Τι παρατηρήσαμε στη συνέχεια;
Ότι
στην ουσία, ΚΑΘΕ ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ ΠΟΥ ΕΤΙΘΕΤΟ, ΑΠΛΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΣΕ ΤΟ
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΕΠΟΜΕΝΩΝ ΜΕΤΡΩΝ ΠΟΥ ΑΝΑΙΡΟΥΣΑΝ ΤΙΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ
ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΣΕΙΣ.
Βεβαίως,
τα διανθίσματα περί «σκληρών διαπραγματεύσεων», περί «συγκρούσεων με τη
Τρόϊκα», ΠΟΥ ΤΑ ΑΚΟΥΜΕ ΕΔΩ ΚΑΙ 2,5 ΧΡΟΝΙΑ, προσωπικά, πάντα τα θεωρούσα
ως την πλέον απτή περιγραφή του φυσικού φαινομένου που αποκαλείται
«αέρας κοπανιστός».
Στην ουσία, η κάθε «κόκκινη γραμμή» ήταν ένα προάγγελμα, ΤΟ ΤΙ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ ΣΕ ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΑΣΗ.
Μία – μία, οι «κόκκινες γραμμές» καταρρίπτονταν.
Κάθε
νέο επαχθές για ΤΑ ΣΥΝΗΘΗ ΥΠΟΖΥΓΙΑ μέτρο, και κατ’ επέκταση για όλη την
οικονομία και κοινωνία, ήταν συχνά ΜΙΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ, που
υπερκεράστηκε με μια θεματική ή λιγότερο θεματικά κωλοτούμπα.
Όμως, με τούτο και με τ’ άλλο, ΥΠΗΡΧΕ ΕΝΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΟΦΕΛΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ.
Ότι
ο χρόνος κυλά υπέρ της, ΚΑΙ ΣΤΑΔΙΑΚΑ, μ΄ αυτό τον τρόπο, υλοποιείται
ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΠΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΟΥ ΣΑΛΑΜΙΟΥ.
Και
βεβαίως, παρέχει και τα περιθώρια, ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ,
απολύτως αναγκαία για τη «ρύθμιση» της κοινωνικής αντίδρασης : Αφού
καταρρίφθηκαν οι προηγούμενες «κόκκινες γραμμές», τίποτα δεν εμποδίζει
να δοθεί η εικόνα «σύγκρουσης» πάνω σε «ΑΙΦΝΙΔΙΩΣ» ΠΡΟΚΥΨΑΝΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ,
αφού η πείρα δείχνει ότι ούτως ή άλλως, απλώς θα αποτελέσουν αντικείμενο
μελλοντικών αξιώσεων από πλευράς Τρόϊκας, κάτι που θα
μπορούσε να θεωρηθεί ως το ανάλογο μιας δυναμικής προσέγγισης της
ισορροπίας στην πραγματική οικονομία, όταν η μελλοντική μεταβαλλόμενη προσφορά συναρτάται με τη ζήτηση της προηγούμενης
περιόδου, μια διαδικασία εξισορρόπησης αραχνοειδούς παραστατικής
μορφής, γνωστού ως θεώρημα του ιστού της αράχνης στα οικονομικά. Ο
χρόνος τελικά, λειτουργεί ΒΡΑΧΥΧΡΟΝΙΩΣ (ενώ ελπίζεται : ΚΑΙ
ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΩΣ) υπέρ όλων των φιλομνημονιακών δυνάμεων.
Και
κάτι ακόμα πιο σημαντικό : ΤΟ ΣΟΚ των «τρεχόντων» μέτρων, μετριάζονται
τεχνηέντως, αφού στον ορίζοντα προβάλλουν άλλα σκληρότερα. Αυτό «πολύ
απλά», τουλάχιστον όσο το παιχνίδι παίζεται μ’ αυτούς τους όρους,
σημαίνει ότι εν ονόματι του να θέσουμε τις «νέες» «κόκκινες γραμμές» για
να αποτραπούν τα «νέα» και «απροσδόκητα» μέτρα που η Τρόϊκα αξιώνει, θα
ήταν ίσως καλό να «τελειώνουμε» ΟΠΩΣ –ΟΠΩΣ με ό,τι σήμερα μας απασχολεί
και να κοιτάξουμε ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ αποδεχόμενοι (ΓΙ’ ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ «ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ» ΦΟΡΑ) τα «προηγούμενα» συζητημένα και αποφασισμένα μέτρα, αποφύγουμε τα (ΓΙ’ ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ «ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ» ΦΟΡΑ) τα πολύ χειρότερα που (ΓΙ’ ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ) φαίνονται στον ορίζοντα.
Σήμερα,
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΟΛΟΣΧΕΡΗ ΚΑΤΑΡΡΙΨΗ ΤΩΝ «ΚΟΚΚΙΝΩΝ ΓΡΑΜΜΩΝ» που είχαν τεθεί για
καθαρούς προεκλογικούς λόγους στη τελευταία εκλογική αναμέτρηση,
εμφανίζονται «ΝΕΕΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ» της Τρόϊκας, όπως και στο παρελθόν, όταν
τη κάθε φορά, η Τρόϊκα έθετε στην ατζέντα νέα θέματα, στην ουσία
κάνοντας μια απλή, όπως είπαμε, προαναγγελία, τι μας περίμενε μετ’
ολίγον. Εκείνη τη στιγμή, φυσικά, τα μέτρα αυτά «δεν πέρναγαν», κάτι
που συγκυριακά μπορούσε και να αποτελέσει και αιτία κάποιας
θριαμβολογίας, όμως, θα αποτελούσαν τα επόμενα μέτρα. Για παράδειγμα, ας
θυμηθούμε από πότε «σέρνονταν» οι φήμες (με διαψεύσεις και κόντρα
διαψεύσεις) για «διασφάλιση» δέκατου τρίτου και δέκατου τέταρτου μισθού,
για «διασφάλιση» των κατώτερων συντάξεων και μισθών ΤΟΥ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ
ΤΟΜΕΑ, για τα «ειδικά μισθολόγια του δημοσίου», για τη «διασφάλιση» των
συλλογικών συμβάσεων, κ.λπ., κ.λπ., όλα αυτά δηλαδή, που στη συνέχεια
«κουρεύτηκαν», και αφού «κουρεύτηκαν» τώρα επίκειται ξανά νέο «κόυρεμα».
Σήμερα
λοιπόν, αντί να ασχολούμαστε με το τι «νέο βάζει πάνω στο τραπέζι» η
Τρόϊκα, ΠΕΡΑΝ ΤΩΝ ΟΣΩΝ ΗΔΗ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ 2, ΚΑΙ ΤΑ ΟΠΟΙΑ
ΕΧΟΥΝ ΥΙΟΘΕΤΗΘΕΙ ΠΛΗΡΩΣ ΑΠΟ ΤΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, αφού τουλάχιστον Νέα
Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ τα είχαν προ οκταμήνου περίπου υπερψηφίσει, καλό
είναι να προετοιμαζόμαστε ψυχολογικά, να συμβιβαστούμε με ό,τι σήμερα οι
τροϊκανοί προαναγγέλλουν ΩΣ ΤΑ ΑΥΡΙΑΝΑ –ΠΙΟ ΕΠΩΔΥΝΑ- ΜΕΤΡΑ, όταν και
τούτο το Μνημόνιο θα έχει κι επισήμως καταργηθεί σαν αναποτελεσματικό,
αφού ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΜΙΛΑΜΕ η ίδια η Τρόϊκα ΚΑΙ η κυβέρνηση το χαρακτηρίζει
σαν τέτοιο.
Και τα «μεγάλα» ερωτήματα του αφελούς μπορεί να είναι :
ΜΑ, ΑΦΟΥ ΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ ΟΤΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ 2 ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ, ΠΟΙΑ ΛΟΓΙΚΗ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟ ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΜΕΤΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ ΜΙΑΣ ΠΑΝΘΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝΗΣ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ;
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΑΥΤΗ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΛΛΗ, ΩΣΤΕ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΜΕ ΒΑΣΗ ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΥ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΘΑ ΠΡΟΣΔΟΚΑΤΑΙ ΟΤΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΕΡΗ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ;
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΙΛΑΝΕ ΚΑΝ ΓΙΑ ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΕ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ; (Φυσικά, ΜΟΝΗ Η ΕΠΙΜΗΚΥΝΣΗ, ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ!!! –Θα ήταν ας πούμε, το 20% μιας νέας πολιτικής)
Γιατί; Ρωτά ο αφελής…
Αλλά, την απάντηση ας προσπαθήσει να τη δώσει ο ίδιος…
Α! Και να μη ξεχάσει στο κάδρο των «υπευθύνων» κάπου να βάλει και μια φιγούρα : τη φιγούρα του…