Γράφει η Βέτα Γεωργακοπούλου
Οι χθεσινές μου εφημερίδες, ΝΕΑ και Sportday (ας όψεται το ματς
ΠΑΟ-Μάλαγα), μού χάρισαν μια από τις σπάνιες προσωπικές μου νίκες των
τελευταίων χρόνων. Έκανα ένα βήμα να απομακρυνθώ, ενώ ο περιπτεράς
κοιτούσε δήθεν το υπερπέραν, αλλά ξαφνικά κοντοστάθηκα. Χωρίς να γίνω
κόκκινη σαν παντζάρι, «απόδειξη, παρακαλώ;», του είπα. Μού την έδωσε με
το πάσο του κοιτώντας με περιφρονητικά, τον ευχαρίστησα θερμά (σαν να
του ζήταγα συγνώμη) και την άραξα στο διπλανό καφέ για να επιβραβεύσω το
κουράγιο μου με ένα .........
φραπουτσίνο, πριν εντρυφήσω στη στρατηγική του
Φερέϊρα. Μα γιατί μού είναι αδύνατον να ζητήσω αποδείξεις;Το σύνδρομο του καλού παιδιού, που δεν φέρνει ποτέ τον άλλο σε δύσκολη θέση και δεν του υποδεικνύει το σωστό, δοκιμάζεται σκληρά στην εποχή της κρίσης. Κάθε φορά ορκίζομαι ότι θα κάνω το καθήκον μου, ότι θα συμβάλλω κι εγώ με τις μικρές μου δυνάμεις στην πάταξη της φοροδιαφυγής και κάθε φορά σπάω τα μούτρα μου. Κρύβω επιμελώς από τους δικούς μου τα απίστευτα ποσά που πληρώνω κατά καιρούς χωρίς απόδειξη και συγκεντρώνω περήφανη σε ένα ξύλινο μπαουλάκι αυτές που μού δόθηκαν αυθορμήτως, με καλή θέληση, χωρίς να χρειαστεί να κοπιάσω.
Χθες, όμως, ήταν μια μέρα αλλιώτικη από τις άλλες. Περπατώντας προς το περίπτερο είχα την φαεινή έμπνευση να ανοίξω δύο (!) φακέλους από την εφορία. ‘Έμφραγμα δεν έπαθα, αλλά ως εκ θαύματος, εγώ που με τους αριθμούς έχω τις χειρότερες των σχέσεων, θυμήθηκα ένα φρικιαστικό νούμερο: 28 δισεκατομμύρια το χρόνο αδήλωτα εισοδήματα ελεύθερων επαγγελματιών. Γίνεσαι ή δεν γίνεσαι Υδραίος από την ανάποδη; Την πλήρωσε ο πρώτος πού βρέθηκε στο δρόμο μου. Ο περιπτεράς.
Εγώ και μόνον εγώ φταίω πού κόβονται συντάξεις και επιδόματα, πού τα νοσοκομεία δεν έχουν γάζες και ο Κουβέλης ακούει «εφεδρεία στο δημόσιο» και γίνεται μούσκεμα στον ιδρώτα. Εγώ που ντρέπομαι τον κλειδαρά γιατί ήρθε για την πάρτη μου μέσα στον καύσωνα πάνω σε μηχανάκι (να τα 160 ευρώ για ένα δεκάλεπτο δουλειά). Την κυρία που μού κάνει 30 χρόνια χαλάουα και έχει κόρη διαζευγμένη και δύο εγγόνια. Τον τεντά της γειτονιάς μου, που με ρωτάει με γνήσιο ενδιαφέρον τι κάνει το παιδί μου, ο παππούς και η γιαγιά. Ντρέπομαι ακόμα και τον φαρμακοποιό με το λουσάτο μαγαζί, που δεν θα ξαναδώ ποτέ στη ζωή μου, αλλά με έσωσε από το κουνούπι του Νείλου. Άνθρωπος είναι, ξέχασε να χτυπήσει το autan στη μηχανή του.
Άλλο ένα περιστατικό σαν της Ύδρας να γίνει, λίγη ακόμα ψυχοπονιά για τους φοροφυγάδες να δείξουν το ΚΚΕ και ο Δρίτσας και με βλέπω να κερδίζω σε αυτοπεποίθηση ό,τι δεν κατάφερα σε μια δεκαετία και βάλε ψυχοθεραπείας. Δεν λένε ότι η οικονομική κρίση θα μας κάνει καινούργιους ανθρώπους;