Ο Martin Wolf εικάζει μια δημοσιονομική σύσφιξη μεταξύ 2011 και 2014, 10,8 τοις εκατό του ΑΕΠ στην Ελλάδα, 8.3 τοις εκατό στην Πορτογαλία, 7,3 τοις εκατό στην Ιρλανδία και 5,7 τοις εκατό στην Ισπανία. Το κόστος για μια νέα χρηματοδότηση αυξάνεται από 5 τοις εκατό σε 5,6 τοις εκατό το 2014 για την Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία και σε υψηλότερα ποσοστά για την Ισπανία, δεδομένου ότι η τελευταία θα στηριχθεί στην αγορά.
"Ας υποθέσουμε ότι οι χώρες αυτές θα μπορούσε να δανειστούν σε λογική τιμή σε ιδιωτικές αγορές σε ένα δείκτη ακαθάριστου χρέους κατά 80 τοις εκατό του ΑΕΠ. Ας υποθέσουμε, επίσης, ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα εξασφαλίσουν ότι το ΔΝΤ δεν λαμβάνει καθόλου απώλειες. Στη συνέχεια, η μείωση της αξίας του υπολοίπου του χρέους θα πρέπει να είναι όσο το 65 τοις εκατό του ΑΕΠ για την Ελλάδα, το 50 τοις εκατό για την Ιρλανδία και το 45 τοις εκατό για την Πορτογαλία. Το συνολικό κούρεμα θα ήταν 423 δισ ευρώ: 224 δισ ευρώ για την Ελλάδα, 107 δισ ευρώ για την Ιρλανδία και 92 δισ ευρώ για την Πορτογαλία".
Στο άρθρο υποστηρίζεται η άποψη ότι χωρίς μια μεγάλη αναδιάρθρωση, αυτές οι χώρες είναι πλέον πιο πιθανό να μην είναι σε θέση να χρηματοδοτηθούν από την αγορά με υποφερτούς όρους. Αυτό μαρτυρούν τα spreads των 10ετών ομολόγων που είναι πάνω από τις αποδόσεις του γερμανικού bund, στις 1340 μονάδες βάσης, ή 13,4 ποσοστιαίες μονάδες για την Ελλάδα, 875 μονάδες βάσης για την Ιρλανδία και 818 μονάδες βάσης για την Πορτογαλία. Ανησυχητικό, επίσης, είναι το γεγονός, ότι για την Ισπανία είναι πλέον σε υψηλά επίπεδα, σε 240 μονάδες βάσης, ενώ για την Ιταλία έχουν φθάσει τα 190 . Η ζώνη του ευρώ, διαπιστώνεται στο δημοσίευμα, αντιμετωπίζει μια τρομακτική πρόκληση κυρίαρχου χρέους, που κλιμακώθηκε από την εξάρτηση των τραπεζών της για τη στήριξη από τα κράτη της και των κρατών σχετικά με τη χρηματοδότηση από τις τράπεζες.
Στο δεύτερο ερώτημα, ποιος πρέπει να αναλάβει τις ζημιές, ο οικονομικός αναλυτής της Financial Times απαντά ότι αν το βάρος από όλα τα κουρέματα πέσει σε ιδιώτες πιστωτές, οι απώλειες τους, το 2014 θα είναι 97 τοις εκατό για τα ελληνικά ομόλογα, 63 τοις εκατό για τα ιρλανδικά και 60 τοις εκατό για τα πορτογαλικά. Επίσημα οι πιστωτές, μέχρι τότε, πρέπει να φέρουν ένα σημαντικό μέρος των συνολικών απωλειών. Επειδή οι κυβερνήσεις θα πρέπει επίσης να διασώσουν, κυρίως τις τράπεζες, η ευρωζώνη θα αποκαλυφθεί ως "ένωση μεταφοράς". Αυτό θα συμβεί παρά τη μεγάλη δημοσιονομική προσπάθεια στις πληγείσες χώρες. Αλλά ακόμα και αυτό θα ήταν ανεπαρκές για να αντιστραφεί η αρνητική δυναμική του χρέους σε μεσοπρόθεσμη βάση, εν μέρει επειδή η αύξηση του ΑΕΠ είναι πιθανό να παραμείνει πολύ αδύναμη.
Η εφημερίδα Financial Times υποστήριξε αυτή την εβδομάδα, την περίπτωση να προσφερθούν μια σειρά από επιλογές με μερικές εγγυήσεις, παρόμοιες με αυτές στο πλαίσιο του σχεδίου Brady το 1989 για το χρέος της Λατινικής Αμερικής.
Όμως μια τέτοια εθελοντική μείωση του χρέους δεν θα ήταν αρκετή, ιδιαίτερα για την Ελλάδα. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει επίσης να διαδραματίσουν κάποιο ρόλο, είτε με την αποδοχή των ζημιών με την ονομαστική αξία των δανείων τους ή την εξασφάλιση χαμηλότερων επιτοκίων, όπως προτείνεται από τον Jeff Sachs του Πανεπιστημίου Κολούμπια.
"Οι κίνδυνοι από την ελάφρυνση του χρέους είναι μεγάλοι. Αλλά οι πιθανότητες επιτυχίας είναι κοντά στο μηδέν. Η μείωση των επιτοκίων ή η μείωση των ποσών δεν αμφισβητείται ότι πρέπει να γίνουν, αλλά το πότε. Η ιστορία των κρίσεων αυτών υποδεικνύει ότι θα πρέπει να γίνει νωρίτερα παρά αργότερα. Μόνο αφού το χρέος είναι σε μια διατηρήσιμη πορεία, είναι πιθανό η εμπιστοσύνη να επιστρέψει".
Ο Martin Wolf, επισημαίνει ότι το σημαντικό ζήτημα είναι πώς να διαχειριστεί την αναδιάρθρωση του χρέους. Το δεύτερο αφορά στην ανταγωνιστικότητα και στην επιστροφή στην ανάπτυξη. "Ορισμένοι επισημαίνουν την επιτυχία της Λετονίας στη διαχείριση της λεγόμενης εσωτερικής υποτίμησης . Όμως, το ΑΕΠ της είναι 23 τοις εκατό πιο χαμηλό από το αποκορύφωμα της προ-κρίσης εποχής. Αυτό είναι κατάθλιψη. Επιπλέον, η μεγαλύτερη επιτυχία μιας χώρας καταλήγει είναι η περικοπή του κόστους και το χειρότερο το βάρος του χρέους. Έτσι, η αναδιάρθρωση του χρέους είναι απλώς μια αναγκαία προϋπόθεση για μια έξοδο. Είναι απίθανο, σε όλες τις περιπτώσεις, να είναι επαρκή. Μερικές οικονομίες μπορεί να μαραίνονται".
Εναλλακτικά, υπογραμμίζεται στην εφημερίδα, οι πολιτικοί μπορεί να οδηγήσουν τις χώρες τους έξω από την ευρωζώνη, ανεξάρτητα από το βραχυπρόθεσμο κόστος. "Είναι πολύ νωρίς για να το κάνουν. Αλλά αν πρόκειται να υπάρξει οποιαδήποτε πιθανότητα αποφυγής αυτού του αποτέλεσματος, απαιτείται ρεαλισμός. Σε κάποιο σημείο, η παρούσα αξία του χρεους πρέπει να μειωθεί δραστικά και να δοθεί ελπίδα στο λάο. Διαφορετικά η αποτυχία αποτελεί βεβαιότητα".
newscode.gr