Αυτός ο Τζόζεφ Στίγκλιτς καλώς πήρε το νόμπελ, όχι για τίποτε άλλο αλλά επειδή είναι από τους οικονομολόγους που μπορούν να μιλήσουν πολιτικά. Είναι από αυτούς που ενώ μοιάζει να διαφωνείς στην ανάλυση, τελικά καταλήγεις να συμφωνείς στο συμπέρασμα. Ωραία το είπε στο ΒΗΜΑgazino: «οι αγορές αλλά και οι ψηφοφόροι στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες θέλουν να δουν αίμα», δηλαδή σκληρά μέτρα για την αποκατάσταση των προβλημάτων στην ελληνική οικονομία. Είναι ακριβές, πράγματι αυτό χαρακτηρίζει την σύγκληση στην κουλτούρα των χρηματαγορών και της κοινής γνώμης, που διαμορφώνεται παγκοσμίως στο πλαίσιο του ιδεολογήματος του νεοφιλελευθερισμού. Αυτό, όμως, είναι κυρίως και το μήνυμα που θέλει το καθεστώς να αποκρυσταλλωθεί στην ελληνική κοινωνία. Πρέπει να ματώσετε μας λένε οι απέξω. Οφείλουμε να (σας) ματώσουμε για να λυτρωθείτε, λένε και οι «από μέσα», οι οποίοι εδώ και καιρό θα έπρεπε να βρίσκονται απέξω! Και εμείς οι ματαθεωρητές της νέας αιμοβόρας τάξης των πραγμάτων, σχηματίζουμε προτάσεις έτοιμες να χαραχθούν στο...........
χασαπομάχαιρο ανάρμοστων πολιτικών, που ζήλεψαν την τέχνη του χασάπη και όχι του αρχιτέκτονα, παρότι μαθήτευσαν μπόλικοι από αυτούς στον τέκτονα.
Το αίμα ασκεί μια ιδιαίτερη γοητεία σε εκείνους που δομούν την ηγεμονία τους στη βάση της κερδοσκοπικής οικονομίας του σύγχρονου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Αυτοί είναι που μαθαίνουν τις ιδιαίτερες κοινωνίες συνήθως αναπτυγμένων χωρών, να σαγηνεύονται από το αίμα αυτών που εμφανίζονται να οικονομούν με έναν πολιτικά ανορθόδοξο τρόπο. Όλοι ετούτοι εμφανίζονται να θέλγονται από την ιδέα τιμωρίας και εξευτελισμού αυτών που παρουσιάζονται ως ανέντιμοι προς τους κανόνες της αγοράς. Ποιους ακριβώς; Δεν γνωρίζουν για να ορίσουν, καθώς θα αποτελούσε πολιτικό ανορθολογισμό να έμπλεκες τους κανόνες κερδοφορίας του τραπεζικού συστήματος με τους κανόνες λειτουργίας ενός οποιουδήποτε κοινωνικού μοντέλου. Άσε δε που αν μιλήσεις την γλώσσα της αγοράς θα προσεγγίσεις το ζήτημα από την ανάποδη: θα πεις να αιμορραγήσει αυτός που ρίσκαρε για να κερδίσει και όχι αυτός που έγινε (εκτιμούμενο, προσδοκώμενο) στοιχείο της κερδοφορίας του. Η «σκέψη» όμως της κοινής γνώμης είναι διεστραμμένη, καθώς είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής «διαστροφέων» των δομών εξουσίας: επαγγελματιών πολιτικών και διαμορφωτών της κοινής γνώμης. Έτσι διεθνής κοινή γνώμη και αγορές μοιάζει απλώς να έλκονται από το αίμα όπως ο καρχαρίας. Με την διαφορά ότι αυτή η αναλογία δεν θα έπρεπε να αφορά στους επιμέρους λαούς, αλλά αποκλειστικά στην χρηματοπιστωτική ελίτ που ενσωματώνει πλήρως τα ένστικτα του όμορφου αυτού και μάλλον παρεξηγημένου ψαριού. Μα, θα μου πεις, η ίδια στάση δεν διακρίνει τους κεντρικούς διαμορφωτές γνώμης στην Ελλάδα; Ασφαλώς! Αυτοί πάντα γοητεύονταν από τις «λαϊκές αιμοδοσίες»! Μόνον που παλαιότερα τις ήθελαν αυθόρμητες ή συναινετικές, ενώ τώρα εξαιτίας της κρίσης του συστήματος της απαιτούν σε συμμορφωτική βάση. Δώστε αίμα για να σωθούμε, λένε οι άνθρωποι και καλώς αντιδρούν κατ’ αυτόν τον τρόπο αν λάβει κανείς υπόψη τα συμφέροντα που πληρώνονται για να εξυπηρετούν. Αλλά, να πάλι σήμερα η «συναινετική αιμοδοσία» κερδίζει έδαφος, σε μια απέλπιδα προσπάθεια επιβίωσης των συμμοριών που δομούν το καθεστώς στην όμορφη, αλλά παραζαλισμένη πατρίδα μας!
Το τραγικό στην ιστορία είναι ότι και το καθεστώς στην Ελλάδα, αυτοπαγιδεύθηκε και ψυχορραγεί, κάνοντας πανικόβλητες κινήσεις με ανυπολόγιστες κοινωνικές συνέπειες, εξαιτίας ακριβώς της διαλεκτικής του «αίματος» που επέλεξε ως στρατηγική πολιτικής επικοινωνίας. Εκεί εντάσσονται αναπαραστάσεις του τύπου «τα φάγαμε όλοι μαζί», «οι Έλληνες πρέπει να πληρώσουμε τα χρόνια της κραιπάλης μας», «πρέπει να πληρώσουμε για να συμμορφωθούμε και να σοβαρευτούμε, διότι χάσαμε το μέτρο» κλπ. Πράγματι, το μέτρο έχει χαθεί εδώ και δεκαετίες, αλλά μάλλον πρόκειται για ένα εντελώς διαφορετικό μέτρο από αυτό που εννοεί ο τηλεπαρουσιαστής και ο μετανοημένος, «πρώην» άπληστος πολιτικός ή επιχειρηματίας. Χάθηκε το μέτρο της κοινωνικής ευημερίας και αντικαταστάθηκε από εκείνο του καταναλωτισμού και της επιδειξιομανίας σε όλα τα επίπεδα (ατομικό, κοινωνικό, κρατικό) σε μια διάσταση μιμητισμού φτηνιάρικων αναπαραστάσεων του χολιγουντιανού προτύπου. (Ποιος θησαύρισε από αυτό; Πόσες και ποιες πολιτικές καριέρες στήθηκαν; Πόσα σπίτια κλείσανε, ενώ άλλα γιγαντώνονταν δίπλα τους; Πόσοι νέοι άνθρωποι αχρηστεύτηκαν χάνοντας τον μπούσουλα της ίδιας τους της ζωής; Αυτό παρήγαγε την ελληνική φούσκα, τον «ζεστό αέρα» στην οικονομία της). Έτσι καταλήξαμε να κόβουμε επιταγές αίματος, που τώρα ζητείται να εξοφλήσουμε μέσω μιας δραστικής εσωτερικής υποτίμησης και μιας άστοχης φτωχοποίησης. Χρηματαγορές και διεθνής κοινή γνώμη είναι σαν να νοιώθουν ότι θα στερηθούν την «αιμοδοσία» εάν οι Έλληνες δεν συμπληρώσουμε με το δικό μας αίμα τις εκτιμούμενες απώλειες από το σκάσιμο της ελληνικής φούσκας. Τραγική πλάνη! Ασφαλώς και κανείς από δαύτους δεν αναρωτιέται πώς και γιατί έσκασε αυτή η φούσκα και πώς ο «ζεστός αέρας» της ελληνικής οικονομίας ενίσχυσε την ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα στις ισχυρές χώρες του ευρώ. Αυτά είναι ψιλά γράμματα για να τα αναλύουν κάτι τύποι σαν τον Τζόζεφ Στίγκλιτς και να τα ανασυνθέτουν πολιτικά κάτι άλλοι σαν την αφεντιά μου.
Ο όγκος της απώλειας «αίματος» στην ελληνική κοινωνία θα θρέψει αποκλειστικά τα βαμπίρ της χρηματαγοράς που στη συνέχεια θα αναζητήσουν το επόμενο θύμα τους στην αναπτυγμένη ΕΕ. Αν καταστραφεί η ελληνική κοινωνία, θα πληγεί ολόκληρη η οικονομία της ευρωζώνης, εκτός φυσικά αν εγκαταλείψει η χώρα το κοινό νόμισμα και βγει από την ΟΝΕ, πιστεύουν τα θύμα της παραπληροφόρησης. Είναι και αυτό μια κάποια λύση! Ολίγον «χασάπικη», αλλά σίγουρα προσαρμοσμένη στα αιμοβόρικα αισθήματα μιας ηλίθιας «κοινής λογικής», όσων δεν μάθανε να στοχάζονται πολιτικά και να δρουν αναλόγως. Αν η Ελλάδα εγκαταλείψει το ευρώ, μέσα σε μικρό διάστημα θα φτωχύνουν τα χαμηλά και μεσαία στρώματα στην Κεντρική Ευρώπη που σήμερα σε κάποιο βαθμό σαγηνεύονται από το ελληνικό αίμα. Θα πληρώσουν με το δικό τους αίμα την αιμοδιψή στρατηγική των βαμπίρ που δεν κάνουν διάκριση στην «ομάδα αίματος». Δεν είναι χώρος εδώ για να το εξηγήσω οικονομικά. Δεν είναι δύσκολο όμως να το αντιληφθεί κανείς, λαμβάνοντας υπόψη απλώς τα γνωστά μεγέθη και την διάσταση της ελληνικής οικονομίας ως στοιχείο της οικονομίας της ευρωζώνης.
Το συμφέρον της Ευρώπης, είναι να μην χάσει (και άλλο) αίμα η Ελλάδα. Το συμφέρον της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης είναι να αντιληφθεί την απατηλή προπαγάνδα των βαμπίρ των αγορών που μάλιστα τα τελευταία χρόνια συνήθισαν αντί να κοπιάζουν, αναζητώντας ατομικά το αίμα μέσα στα δύο τρίτα της κοινωνίας, να τους προσφέρεται έτοιμο από τις κυβερνήσεις που υποτίθεται ότι προνοούν για το συμφέρον της κοινωνίας. Από το ελληνικό δημόσιο χρέος γιγαντώθηκαν οι συσσωρεύσεις αυτών που αφαίρεσαν από την οικονομία τα «αιμοπετάλια», όπως από το δικό σου χρέος, ευδοκιμεί ο τραπεζίτης σου, φίλε αναγνώστη. Το πρόβλημα κρίσης χρέους της Ελλάδας, είναι πρόβλημα του πιστωτικού συστήματος στην ΕΕ και συνδέεται με την διεθνή πιστωτική αστάθεια μετά την αρχική χρηματοπιστωτική κρίση, η οποία σε καμία περίπτωση δεν ξεπεράστηκε, αλλά απλώς μεταβλήθηκε σε δημοσιονομική κρίση και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, ενώ απειλεί και άλλες περιοχές του πλανήτη με την ίδια μορφή.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση αν δεν ξεφύγει αμέσως από την διαλεκτική του «αίματος», θα κατακερματιστεί από τις αγορές που έχουν ζωτικό συμφέρον να διαπραγματεύονται με την κάθε χώρα ξεχωριστά και να οργανώνουν αυθαίρετα τα πιστωτικά μέσα που χρησιμοποιούν σε ένα πιο ελαστικό οικονομικό περιβάλλον από αυτό που ορίζει η ευρωζώνη. Είναι ψέμα ότι οι αγορές θέλουν μια ενιαία δημοσιονομική πολιτική στην ΕΕ. Είναι απάτη η εντύπωση ότι οι αγορές νοιώθουν άνετα με ένα ισχυρό ευρώ. Το χρηματοπιστωτικό λόμπι κερδίζει πολιτικά και οικονομικά από την ελεγχόμενη αστάθεια στην ΕΕ. Η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται ως μηχανισμός σπέκουλας, μόνον που θα έπρεπε οι ευρωπαϊστές (αριστεροί και δεξιοί) να καταλάβουν ότι αυτή είναι ζωτικό στοιχείο της Ένωσης και δεν πρέπει να θυσιαστεί, αλλά αντίθετα να βοηθηθεί από μια πολιτική έκτακτης αναπτυξιακής ενίσχυσης στη θέση των πακέτων «αφαίμαξης». Δεσμεύσεις για φτωχοποίηση και δραστική εσωτερική υποτίμηση, δίχως παράλληλη, απτή και αντίστοιχη οικονομικά, ευρωπαϊκή αναπτυξιακή ενίσχυση δεν έχουν έννοια «ευρωπαϊκή». Αυτό πετάει την χώρα έξω από την ΟΝΕ, δίχως καμία αμφιβολία. Το «αίμα» των Ελλήνων, δεν αποτελεί αντιπαροχή παραμονής της χώρας στην Ένωση, αλλά διαβατήριο εξόδου. Αυτό συμφέρει μακροχρονίως το χρηματοπιστωτικό λόμπυ, αλλά δεν συμφέρει την μεταμοντέρνα βιομηχανική ελίτ της ΕΕ.
Στο πλαίσιο αυτό θα έπρεπε να αναπτυχθεί η γραμμή διαπραγμάτευσής μας με την Γερμανία και τις υπόλοιπες ισχυρές χώρες της Ένωσης, αν υπήρχε αστική τάξη στη χώρα και προοδευτική αριστερά. Αντί να περιμένουμε έτοιμα πακέτα λύσεων θα έπρεπε να παρουσιάσουμε πεισματικά και αποφασιστικά τα δικά μας, από την αρχή – όπως ματαίως επιχειρηματολογούσε ο συντάκτης αυτού του αφοριστικού σημειώματος - αν θέλαμε να επιβιώσουμε αξιοπρεπώς εντός της ΕΕ. Τώρα είναι μάλλον αργά. Το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να προσφέρει λύση. Πνίγηκε στην διαλεκτική του «αίματος». Λύση θα μπορούσε να προσφέρει ο λαός, εάν έβλεπε το εαυτό του ως κάτι περισσότερο από πελατειακό εκλογικό σώμα και εάν συνειδητοποιούσε ότι δεν είναι ούτε αγελάδα, ούτε «μοσχαράκι γάλακτος». Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί να εμφανίζεται σαν «ταύρος με κέρατα» σε υαλοπωλείο, όπως τον παρουσιάζουν κάτι επαγγελματίες επαναστάτες, όχι διότι είναι οπωσδήποτε κακό το πρότυπο, αλλά επειδή είναι απατηλή η αναπαράσταση στη συγκυρία. Τώρα αιτούνται άλλου τύπου στρατηγήματα με την μορφή ενός «αντικαθεστωτικού μετώπου», το οποίο έχω περιγράψει εκατοντάδες φορές. Όμως, όπως με ενημερώνουν φίλοι από την Ελλάδα, η κοινωνία δεν είναι έτοιμη για τέτοια «κόλπα». Δεν ξέρω τελικά ποιος δεν είναι έτοιμος, πάντως εάν …το πάμε με το πάσο μας, μάλλον ετοιμαζόμαστε για παράδοση άνευ όρων στα Βαμπίρ. Ούτε οι Αμερικανοί με τους Ισραηλινούς θα μας σώσουν, ούτε οι Γερμανοί. Νομίζω ότι πλέον δεν έχει σχετική υποχρέωση ούτε ο καλός θεός της πρώην «ισχυρής Ελλάδας». Ότι είχε να δώσει και αυτός το έδωσε, τώρα τα ζητάει και τούτος πίσω με τόκο!