Γράφει ο Καφενόβιος
Η πρώτη Εργατική Πρωτομαγιά μετά την επιβολή του μνημονίου. Ποτέ άλλοτε στη πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας, ο συμβολισμός και το νόημά της δεν ήταν τόσο επίκαιρο. Και η ενότητα της κοινωνίας τόσο αναγκαία.
Κανείς δεν περιμένει κάτι ιδιαίτερο από τις απεργίες και τις χωριστές συγκεντρώσεις. Πολλοί είναι εκείνοι που συμφωνούν ότι, χρειάζεται η συγκρότηση ενός ενιαίου μετώπου, κάτι περισσότερο, ένας άλλος τρόπος αντίδρασης.
Το ερώτημα «και τώρα τι κάνουμε»; είναι το μέγα ερώτημα της εποχής. Αλλά όσο μέσα στην κοινωνία θα επιδέχεται πολλών διαφορετικών και αντικρουόμενων απαντήσεων η γενικευμένη........ αντίδραση θα καθυστερεί...
Το δράμα είναι ότι, όσο σφίγγει η θηλιά γύρω από το λαιμό της κοινωνίας τόσο ορισμένες αριστερές δυνάμεις κλείνονται στον εαυτό τους, τόσο δημιουργούνται και νέες αριστερές οργανώσεις, αντί να συσπειρώνονται.
Η Αριστερά λειτουργεί κάπως όπως την περιέγραφε ο Τσίρκας στη «Λέσχη»: «Τόσοι άνθρωποι, ναυάγια της καταιγίδας που σαρώνει τον κόσμο, κι αντίς η δυστυχία να τους σμίγει, τους χωρίζει. Λες κι ο καθένας τους φοβάται μην κολλήσει από τον άλλον αρρώστια πιο βαριά απ' αυτή που τον λιώνει».