Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος
Πολιτική διαπαιδαγώγηση. Τι είναι αυτό; Θα μπορούσαμε να το πούμε με άλλα λόγια διαμόρφωση πολιτικής συνείδησης. Όχι κομματικής, αλλά πολιτικής. Το εμφύσημα σε έναν άνθρωπο του καθήκοντος να ασκεί τα πολιτικά του δικαιώματα με περίσκεψη. Το ενδιαφέρον για τον κόσμο του που διαμορφώνουν κάποιοι άλλοι.
Μεγάλο μέρος αυτής της διαδικασίας, στις περασμένες κυρίως δεκαετίες, γίνονταν μέσα στις οικογένειες. Όχι πάντα με υγιή τρόπο, γιατί αρκετοί δεν ήθελαν να κάνουν τα παιδιά τους σκεπτόμενους πολίτες, αλλά πρόβατα στο στρατό που άνηκαν και αυτοί. Υπήρχαν όμως και περιπτώσεις που στην οικογένεια γίνονταν αληθινές πολιτικές συζητήσεις. Σε αυτό οφείλεται και μεγάλο μέρος της πολιτικοποίησης των περασμένων γενιών.
Βέβαια, υπήρχε μία σημαντική διαφορά στις περασμένες εποχές. Το όνειρο για ένα καλύτερο μέλλον. Αυτό το όνειρο περνούσε η μία γενιά στην άλλη, και μαζί με αυτό και τη διάθεση με τη συμμετοχή να το διεκδικήσουν.
Σήμερα το όνειρο αυτό δεν υπάρχει. Η νέα γενιά κληρονομεί από τους γονείς της την απαισιοδοξία, την αγωνία για το .........
μέλλον, και ένα γιατί για τους αγώνες που χάθηκαν. Ένα γιατί και μία τάση προς αποπολιτικοποίηση.
Δεν οδηγεί όμως πουθενά αυτή η απογοήτευση. Η αγωνία θα πρέπει να βρει τον τρόπο να εκφραστεί πολιτικά. Η νέα γενιά θα πρέπει να βρει το δικό της όνειρο και να το διεκδικήσει. Η απογοήτευση δεν μπορεί να βρίσκεται στον πυρήνα της Ελληνικής οικογένειας. Θα πρέπει να αντικατασταθεί από τη διάθεση για διεκδίκηση και αλλαγή.
Η οικογένεια θα πρέπει να γίνει ξανά μήτρα διαμόρφωσης πολιτών.
Αυτή την άλλη εποχή μου έφερε στο μυαλό μία κουβέντα που άκουσα σήμερα το πρωί. «Να μαζευτούμε όλο το σόι και να αποφασίσουμε ποιον θα στηρίξουμε»…