Γράφει ο Κων/νος ΔρακάτοςΤο καφενείο, για πολλές εκατονταετίες, ήταν ο παραδοσιακός χώρος ψυχαγωγίας αλλά και πολιτικού ή πολιτιστικού προβληματισμού των συνήθως μεγαλύτερης ηλικίας ανδρών μιας γειτονιάς, εάν ήταν στις πόλεις, ή ενός χωριού. Ήταν, ας πούμε, μια μοντέρνα εξέλιξη της αρχαίας αγοράς, ένα σημείο της πόλης όπου οι Έλληνες συνήθιζαν να συναντιούνται για τους ίδιους, με τους νεότερους, λόγους.
Μεταξύ μιας πρέφας και ενός βαρύ γλυκού, οι συζητήσεις είχαν βάρος, βάθος και ένταση, ανάλογα με τους συμμετέχοντες σ' αυτές και του ακροατηρίου. Τα μπαστούνια, πολλές φορές, αναλάμβαναν να αποδείξουν το "αληθές" των ισχυρισμών κάποιων θαμώνων, ελλείψει πραγματικών επιχειρημάτων.
Τα χρόνια πέρασαν και άφησαν το στίγμα τους και στα καφενεία. Ο καφές στην χόβολη έγινε καπουτσίνο της πρέσας, η ανάγνωση της, τεσσάρων σελίδων το πολύ, εφημερίδας που προσέφερε το κατάστημα δωρεάν, έγινε ραδιόφωνο και μετά τηλεόραση και τελευταία έγινε blog δηλαδή κάτι σαν εφημερίδα του τοίχου όπου ο καθένας μπορεί να γράφει και να σχολιάζει ότι θέλει.
Θετική εξέλιξη; Βεβαίως ναι, γιατί ο κάθε πολίτης βρήκε βήμα για να εκφράζει ελεύθερα και δημοσίως, την γνώμη του. Τα 10-20 άτομα ενός ...........
.παραδοσιακού καφενείου έγιναν 100-200 ή και περισσότερα, στο blog.
Το αξιοπερίεργο όμως αυτού του γεγονότος είναι ότι ενώ άλλαξε/βελτιώθηκε ο τρόπος επικοινωνίας των πολιτών, στον οποίο μπορούν πλέον να συμμετέχουν ισοτίμως νέοι, γέροι και γυναίκες, δεν άλλαξε σχεδόν καθόλου, ο τρόπος εκφοράς του λόγου και του αντίλογου. Σε πολλές περιπτώσεις εξακολουθεί να ακούγεται ο "ήχος" του μπαστουνιού με την μορφή ύβρεων και βωμολοχιών, αντί επιχειρημάτων. Και ενώ ομιλούμε συνεχώς περί της ανάγκης και της χρησιμότητας του διαλόγου, στην εύρυθμη λειτουργία μιας κοινωνίας ανθρώπων, δεν έχουμε ακόμα αφομοιώσει την έννοια αυτή μέχρι του επιπέδου της πλήρους αποδοχής της.
Ίσως γιατί μας διαφεύγει ο κανόνας ότι διάλογος σημαίνει: αντιπαράθεση επιχειρημάτων με σκοπό την επίτευξη ενός κοινώς αποδεκτού, άρα και αμοιβαίως ωφέλιμου, αποτελέσματος (συμφωνία) ή μη αποδοχής και απόρριψης των επιχειρημάτων (διαφωνία), με πιθανό, κοινώς βλαπτικό αποτέλεσμα.
Όταν οι έννοιες συμφωνία και διαφωνία, διαχωρίζονται σε δύο επιμέρους έννοιες, δεν έχουμε διάλογο και μοιραία έχουμε και ανθρώπους επίσης, χωρισμένους, με στεγανά διαχωριστικά, σε συμφωνούντες και μη. Σε μια, τέτοια, χωρισμένη κοινωνία το πιθανότερο είναι η σύγκρουση και η ιστορία μας, σχετικά πρόσφατη της δεκαετίας του '80, αλλά και η παγκόσμια ιστορία είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα.
Στον μικρόκοσμο, τώρα, του δικού μας καφενείου, εδώ, το φαινόμενο της αντιπαράθεσης με επιχειρήματα τύπου "μαγκούρας", δεν θα μπορούσαν, φυσικά, να λείπουν, γιατί "αυτή είναι η Ελλάδα", κατά την ρήση του άλλοτε πρωθυπουργού μας. Αλλά είναι έτσι; Και γιατί να το αποδεχθούμε, μοιρολατρικά, όπως εκείνος, αν δεν είναι ωραίο και δεν μας αρέσει;
Όσο, λοιπόν, κι'αν η αρχή είναι πάντα δύσκολη, ας το προσπαθήσουμε. Δεχόμαστε ότι η διαφωνία, ως στοιχείο του διαλόγου, είναι αποδεκτή. Αν δε η διαφωνία συνοδεύεται και με επιχείρημα ή επιχειρήματα τότε συνεισφέρει στην
ευρύτερη ανάδειξη του συζητούμενου θέματος, ώστε, τελικά η θέση του διαφωνούντος να γίνει έως και αποδεκτή. Αυτό μας χρειάζεται. Η οποιασδήποτε μορφής ύβρης, δεν είναι επιχείρημα, δεν συμβάλει σε καμιά βελτίωση των γνώσεών μας, άρα δεν μας χρειάζεται. Όσο για τον υβριστή... ε', έχει πρόβλημα.
Ένα δεύτερο αξιοπαρατήρητο είναι τα Ελληνικά με λατινικά στοιχεία τα λεγόμενα greeklish. Όσο κι'αν προσπάθησα δεν κατάφερα ποτέ να καταλάβω γιατί ορισμένοι τα χρησιμοποιούν, όπου δεν χρειάζεται και δεν βρήκα πουθενά καμία εξήγηση γιαυτό. Υποθέτω ότι ίσως έχουν απωθημένα κατά της Ελληνικής γλώσσας, λόγω κακών επιδόσεών τους στο σχολείο και γιαυτό την... εκδικούνται. Κι' εγώ από την μεριά μου...δεν τα διαβάζω. Θα ήθελα όμως να μου έλεγε κάποιος γιατί τα χρησιμοποιούν. Πάντως, μαγκιά δεν είναι! Και μια λεπτομέρεια: οι υβριστές δεν χρησιμοποιούν ποτέ greeklish. Απόδειξη ότι τα greeklish αποδίδουν μεν ένα νόημα αλλά όχι και το πνεύμα μιας εκφράσεως, έστω και ύβρεως, της Ελληνικής γλώσσας και αυτό είναι η σημαντική σημασία. Φανταστείτε κάποιο ερωτευμένο νέο να γράφει στην αγαπημένη του: Hthes to vradi se skeptomoun poli kai h kardia mou kontepse na spasei apo thn agonia pote tha se do. S’agapo kai se skeptomai. Γιατί ρε paidia?
Τέλος, έχω άλλη μια παρατήρηση σχετικά με την "ανωνυμία". Οι φίλοι που επιθυμούν να σχολιάσουν μία καταχώρηση ή να γράψουν την γνώμη τους, γιατί επιλέγουν αυτήν ενώ μπορούν άνετα να το κάνουν κάτω από ένα ψευδώνυμο; Πολλοί άνθρωποι του πνεύματος και της τέχνης έχουν γίνει γνωστοί και διάσημοι, με ψευδώνυμο. Εξαιρώ του υβριστές για τους οποίους πιστεύω ότι χρησιμοποιούν την ανωνυμία γιατί ντρέπονται γι'αυτό που κάνουν και κρύβονται ακόμα και από τον ίδιο τους τον εαυτό. Το όνομα ή το ψευδώνυμο έχει και μία άλλη χρησιμότητα, χωρίς να αφαιρεί τίποτα από τον χρήστη. Δίνει την δυνατότητα σε όποιον βρίσκει ενδιαφέροντα σημεία στις παρατηρήσεις του, να τον παρακολουθεί και ακόμα να συνδιαλέγεται μαζί του. Μια ευκαιρία για διάλογο, που έλεγα παραπάνω. Εγώ ευχαρίστως θα συμμετείχα.
Εμπρός, λοιπόν, ας κάνουμε ποιο ευχάριστη τη ζωή μας, έστω και με το ΔουΝουΤου... πλάι μας. Με διάλογο στα Ελληνικά και όσοι δεν ξέρουν ας μάθουν, αν θέλουν να διαβαστούν και να πάρουν απάντηση και χωρίς... κακά λόγια.
Υ.Γ. Θέμα για συζήτηση: Είναι το ΔΝΤ ένδειξη ή απόδειξη ότι ως Έλληνες είμαστε ανίκανοι να επιλέξουμε τους ικανούς μεταξύ μας, που θα διαχειριστούν επιτυχώς τα του οίκου μας, ώστε να μην χρειαζόμαστε ξένους "συμβούλους" (διαχειριστές στην πραγματικότητα) και γιατί; Και αν ναι, τότε τι πρέπει να κάνουμε ώστε ν'αλλάξουμε την μοίρα μας, έστω και τώρα, μετά από 180 χρόνια ελεύθερου Εθνικού βίου;