Γράφει η Ελένη ΠαπαδοπούλουΣτην αρχή τσακωνόντουσαν οι NΔημοκράτες με τους ΠΑΣΟΚτζήδες, ποιός έκανε, ποιός δεν έκανε κτλ. Οταν το τοπίο άρχισε να θολώνει σχετικά με τα οικονομικά και οι περικοπές των δημοσίων ήρθαν στον ορίζοντα άρχισε ο καβγάς σε επίπεδο εργασιακό, ιδιωτικοί εναντίον δημόσιων, δημόσιοι υπάλληλοι μεταξύ τους (εσύ παίρνεις πιο πολλά, εσύ δεν δουλεύεις κτλ.) Μετά η διαμάχη πήρε ευρωπαϊκή διάσταση. Γερμανοί εναντίον Ελλήνων, Γάλλοι εναντίον Γερμανών, Έλληνες εναντίον όλων.
Όσο εμείς καυγαδίζαμε κάτι τύποι μας έπαιρναν τα μέτρα. Μέχρι εμείς να αποφασίσουμε ποιός έφταιγε είχαν ήδη βρει ποιός και πόσο θα πληρώσει. Κοιμηθήκαμε με δουλειά και ξυπνήσαμε χωρίς, κοιμηθήκαμε με έναν μισθό και ξυπνήσαμε με μισό, κοιμηθήκαμε περήφανοι και ξυπνήσαμε ζητιάνοι, κοιμηθήκαμε ήσυχοι και ξυπνήσαμε αλαφιασμένοι. Το λάθος ίσως ήταν ότι μας πήρε ο ύπνος λίγο παραπάνω. Το ξυπνητήρι είχε........
χτυπήσει, αλλά εμείς το κλείσαμε, αλλάξαμε πλευρό και ξανακοιμηθήκαμε. Ένας κουβάς παγωμένο νερό μάς ανάγκασε να σηκωθούμε.
Αν συνεχίσουμε να τρωγόμαστε δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε τίποτα. Η αδιαφορία επίσης δεν είναι λύση. Να ενώσουμε όλοι τις φωνές μας. Τα μέτρα μάς αφορούν όλους. Μποϋκοτάζ ξένων προϊόντων και ενίσχυση των ελληνικών, διαπόμπευση των ενόχων (αφού δεν τιμωρούνται), πορείες, απεργίες. Όσο μπορεί και όσο αντέχει ο καθένας και όλοι μαζί.
Υ.Γ. Αντί Δανία του Νότου γίναμε Αργεντινή της Ευρώπης.
Ελένη Παπαδοπούλου