Γράφει ο Πάσχος ΜανδραβέληςΟποιος παρακολουθεί τα κυπριακά πράγματα εκ του μακρόθεν, σίγουρα εντυπωσιάζεται από το είδος της εγκληματικότητας που αναπτύσσεται στη Μεγαλόνησο. Ξεκαθάρισμα λογαριασμών με πληρωμένα συμβόλαια μέχρι και κλοπές πτωμάτων. Το δεύτερο είναι οι θεωρίες συνωμοσίας που αυτόματα αναπτύσσονται. Για κάθε αστυνομική υπόθεση φτιάχνεται αυτομάτως και μια πολιτική συνωμοσία. Συνήθως από τους «εχθρούς του ελληνισμού», οι οποίοι κατά τα ειωθότα ακόμη δεν μπορούν να χωνέψουν το «ηρωικό όχι» που είπε ο κυπριακός ελληνισμός στο σχέδιο Ανάν.
Θεωρίες συνωμοσίας πλάστηκαν αμέσως μετά τη δολοφονία του Αντη Χατζηκωστή, διευθυντή του εκδοτικού συγκροτήματος «Δίας», στο οποίο ανήκουν το τηλεοπτικό κανάλι «Σίγμα» και η εφημερίδα «Σημερινή». Το κίνητρο εφευρέθηκε αμέσως: το εκδοτικό συγκρότημα του πατέρα του προπαγάνδισε σθεναρά το «όχι» στο δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου του 2004. Ο τηλεοπτικός σταθμός «Σίγμα» άφησε υπονοούμενα ότι οι........ δράστες με τη δολοφονία ήθελαν να τρομοκρατήσουν το συγκρότημα και παρουσίασαν την είδηση με τίτλο «Δεν θα υποκύψουμε στην τρομοκρατία». Και αρκεί ένα σαθρό κίνητρο για να στοιχειοθετήσει πολιτική δολοφονία; Λογικά όχι, αλλά για τους φίλους των συνωμοσιών, υπήρχαν και άλλα περίεργα στοιχεία. Ο τόπος του φονικού ήταν ένα από αυτά. Η αλήθεια είναι ότι ο άτυχος μιντιάρχης δολοφονήθηκε κοντά στην αμερικανική πρεσβεία, επειδή το σπίτι του ήταν κοντά στην αμερικανική πρεσβεία. Κάποιοι υποστήριξαν ότι «η δολοφονία του Αντη (Ανδρέα) Χατζηκωστή έχει πολλές ομοιότητες με τη δολοφονία του εκπρόσωπου της Επιτροπής Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν Θεόφιλου Γεωργιάδη, που έγινε το 1994». Ποια ήταν τα κοινά στοιχεία; Οι δύο δολοφονίες έγιναν βράδυ και από πυροβόλο όπλο. Βέβαια, το ένα ήταν πιστόλι και το άλλο κυνηγετικό όπλο, αλλά αυτά είναι ενοχλητικές λεπτομέρειες για τους αντιστασιακούς του ιμπεριαλισμού. Τελικά η Κυπριακή Αστυνομία εξιχνίασε το έγκλημα. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, η δολοφονία έγινε για οικονομικές διαφορές του θύματος με τηλεπαρουσιάστρια και μέτοχο του καναλιού, και δεν είχε την παραμικρή πολιτική χροιά.
Την ίδια εποχή, ένα μακάβριο συμβάν ενίσχυσε τις θεωρίες ότι ο ελληνισμός (ζωντανός ή νεκρός) δέχεται επίθεση. Από το κοιμητήριο Λευκωσίας εκλάπη η σορός του εκλιπόντος προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Τάσσου Παπαδόπουλου. Και πάλι αναπτύχθηκε μια περίτεχνη συνωμοσιολογία, που στο επίκεντρό της είχε τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες και –φυσικά– τους πανταχού παρόντες Αμερικανούς. Στο λογικό ερώτημα τι εξυπηρετεί η κλοπή ενός πτώματος ηγέτη –έστω κι αν αυτό ανήκε σε Ελληνοκύπριο– η απάντηση ήταν ακόμη πιο περίτεχνες θεωρίες συνωμοσίας. Από εκδίκηση των εχθρών μας για τα δάκρυα που έχυσε ο «εθνάρχης», μέχρι και ένα σχέδιο για να προχωρήσει απερίσπαστος ο νυν πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας σε ανεπίτρεπτους για την Κύπρο συμβιβασμούς. Τελικά η σορός του Τάσσου δεν χρησιμοποιήθηκε για να εκβιαστεί ο ελληνισμός σε μια «προδοτική συμφωνία». Η κλοπή έγινε από έναν κερδοσκόπο του κοινού ποινικού δικαίου, ο οποίος ήθελε με τη μακάβρια αυτή πράξη να πάρει λύτρα.
Ευτυχώς, δηλαδή, που η Κυπριακή Αστυνομία έκανε γρήγορα το καθήκον της, διότι ο ελληνισμός, εκτός από έναν εκδότη και μία σορό, κινδύνευε να χάσει και τα λογικά του.