Γειά σας! Είμαι ο Κώστας!
Πρώτα απ'ολα να σας πω ότι έχω υπάρξει φανατικός καπνιστής και αν θέλω να είμαι ειλικρινής ακόμα καπνίζω αν και έχω καταφέρει να το ελαττώσω στα πέντε τσιγάρα την ημέρα. Ανήκω σε αυτή την μερίδα των καπνιστών που δεν είδαν με αρνητικό μάτι τον νόμο (αν και ξεβολεύτηκα λίγο είναι η αλήθεια), αντίθετα είδα τον νόμο σαν μια ευκαιρία να μειώσω το κάπνισμα και να βελτιώσω την υγεία και τις αντοχές μου.
Μήπως θα έπρεπε να το ξανασκεφτούμε όλοι μας λίγο και να δούμε την όλη κατάσταση λίγο διαφορετικά? Σας επισυνάπτω ένα ενδιαφέρον άρθρο με μαρτυρίες δύο πρώην καπνιστών και θα ήθελα να ακούσω και την δική σας γνώμη!
Φιλικά,
Κωστής
Νικοτίνη stop!
Και οι δύο φανατικοί καπνιστές, κατάφεραν με τη δύναμη της θέλησης να πουν οριστικά αντίο σ' αυτή τη βλαβερή συνήθεια.
Ελένη Τσάγκαρη, 30 ετών, ιδιωτική υπάλληλος
«Ξεκίνησα να καπνίζω στα 17 μου χρόνια. Θα έλεγα ότι υπήρξα συνειδητοποιημένη καπνίστρια γιατί σε αντίθεση με πολλούς άλλους (κυρίως συνομήλικούς μου) άρχισα το τσιγάρο όχι γιατί με παρέσυρε κάποιος, αλλά ..........επειδή μου άρεσε. Μάλιστα, το γεγονός ότι μεγάλωσα σε μια οικογένεια όπου και οι δυο γονείς μου δεν κάπνισαν ποτέ στη ζωή τους δεν με αποθάρρυνε καθόλου. Το αντίθετο θα έλεγα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου πραγματικά απολάμβανα να καπνίζω. Στην αρχή έκανα μόλις 5-6 τσιγάρα την ημέρα και μέσα σ' ένα χρόνο έφτασα να καπνίζω μέχρι δύο πακέτα καθημερινά. Επί 13 χρόνια κάπνιζα καθημερινά 2 με 2,5 πακέτα και είμαι σίγουρη πως αν προλάβαινα θα κάπνιζα ακόμη περισσότερα.
Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να συνειδητοποιήσω τις βλαβερές συνέπειές του. Ήμουν τόσο μικρή κι όμως είχα αρχίσει να αισθάνομαι τις πρώτες ενοχλήσεις. Καθημερινός ξερόβηχας, σχεδόν ανύπαρκτη όσφρηση και γεύση, φλέγματα, αλλοιωμένη φωνή, λαχάνιασμα με την ελάχιστη σωματική δραστηριότητα.
Δεν χρειαζόμουν άλλους λόγους για να προβληματιστώ και να αρχίσω να σκέφτομαι τι πρέπει να κάνω. Αν και δεν είχα σκεφτεί ποτέ να κόψω το τσιγάρο, όταν ήρθε η ώρα, ανακάλυψα πως αν το έβαζα στόχο θα μπορούσα να το πετύχω. Γιατί και ήθελα και μπορούσα να το πετύχω. Αυτό που με βοήθησε πολύ είναι ότι έθεσα ένα χρονικό πλάνο. Είπα "όταν γίνω 30 ετών θα κόψω το κάπνισμα". Έτσι κι έγινε. Πριν έξι μήνες, την Πρωτοχρονιά, ξύπνησα το πρωί και αποχαιρέτησα οριστικά το κάπνισμα. Οι πρώτες μέρες ήταν πολύ δύσκολες, μπήκα αρκετές φορές στον πειρασμό να καπνίσω, όμως έσφιγγα τα δόντια και με ανάγκαζα να σκεφτώ κάτι άλλο. Πήρα βέβαια και 2-3 κιλά αφού έτρωγα περισσότερο, σήμερα όμως έχω επανέλθει στα κανονικά μου κιλά. Το πιο σημαντικό απ' όλα όμως ήταν ότι άλλαξε εντελώς η ζωή μου. Αρχισα να μυρίζω και πάλι, η γεύση μου βελτιώθηκε εντυπωσιακά, ανεβαίνω σκάλες χωρίς να λαχανιάζω, μπορώ και αθλούμαι ξανά και πάνω απ' όλα μπορώ να παίξω και να τρέξω με τη μικρή βαφτιστήρα μου χωρίς να κουράζομαι.
Κοιτάζοντας πίσω το χρόνο σκέφτομαι ότι μπορεί να μην ξέρω για ποιο λόγο άρχισα να καπνίζω, ξέρω όμως για ποιο λόγο το έκοψα. Όπως ξέρω ότι όλοι μπορούν να το κόψουν αρκεί να το αποφασίσουν και να το βάλουν στο μυαλό τους. Η διακοπή του καπνίσματος για μένα, όσο μεγάλη κι αν είναι η εξάρτηση, είναι καθαρά θέμα... εγκεφαλικό. Όποιος το συνειδητοποιήσει αυτό θα βγει σίγουρα νικητής στην προσπάθεια να απεξαρτηθεί από το τσιγάρο. Προσωπικά δεν πιστεύω στις αποφάσεις εξπρές. Δεν πιστεύω ότι ένας φανατικός καπνιστής μπορεί να πετάξει το πακέτο στα σκουπίδια από τη μια στιγμή στην άλλη. Εάν δεν προετοιμαστείς μέσα σου, εάν δεν προηγηθεί αυτή η σιωπηλή διαδικασία προβληματισμού, εάν δεν το καλλιεργήσεις στο μυαλό σου για αρκετό καιρό, είναι σχεδόν βέβαιο πως κάθε προσπάθεια διακοπής του καπνίσματος θα αποτύχει».
Νίκος Ιερεμίας, 43 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος
«Το πρώτο μου τσιγάρο το κάπνισα σε ηλικία 15 ετών, στο σχολείο. Εκείνη την εποχή πίστευα ότι το κάπνισμα είναι μαγκιά. Είχα την αυταπάτη ότι κάθε φορά που άναβα ένα τσιγάρο έδειχνα πιο "προχωρημένος" από τους συνομηλίκους μου που δεν κάπνιζαν. Στην αρχή κάπνιζα ελάχιστα, 3-4 τσιγάρα την ημέρα. Χρόνο με το χρόνο όμως η ποσότητα μεγάλωνε μέχρι που τελειώνοντας πια το σχολείο έφτασα ν' αγοράζω ένα πακέτο την ημέρα. Ακόμη και τότε δεν φανταζόμουν ότι αυτό που κάνω θα μπορούσε να με οδηγήσει στην εξάρτηση. Θεωρούσα τον εαυτό μου περιστασιακό καπνιστή και έλεγα ότι όποτε θα το αποφάσιζα θα μπορούσα να το κόψω. Μεγάλη πλάνη. Κάπνιζα 28 ολόκληρα χρόνια και μέρα με τη μέρα εθιζόμουν όλο και περισσότερο. Συνέχιζα να καπνίζω όταν παντρεύτηκα, και -ακόμη χειρότερα- όταν απέκτησα δύο παιδιά.
Πήρα την απόφαση να το κόψω πριν από τρεις μήνες. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα σκεφτεί ποτέ το ενδεχόμενο να αποχωριστώ τον "κολλητό" μου φίλο. Γιατί για μένα το τσιγάρο ήταν κυρίως ψυχολογική εξάρτηση. Ήταν το φιλαράκι μου στον πρωινό καφέ, ήταν αυτό που με χαλάρωνε σε στιγμές έντασης ή σε χαράς. Μου άρεσε, το απολάμβανα. Δύο λόγοι με έκαναν να δω τα πράγματα στην αληθινή τους διάσταση και να μπω στη διαδικασία: ένα πρόβλημα υγείας και η οχτάχρονη κόρη μου. ΄Ολα αυτά τα χρόνια που κάπνιζα δεν είχα κανένα -δυστυχώς- πρόβλημα υγείας. Ήμουν από τους τυχερούς που ο καπνός δεν είχε προλάβει να κάνει ζημιά. Όταν όμως πέρασα μια βαριά πνευμονία, συνειδητοποίησα ότι ήταν καθαρά θέμα τύχης που δεν είχα αρρωστήσει. Παράλληλα έβλεπα ότι τα παιδιά μου είχαν αρχίσει ν' ανησυχούν. Θυμάμαι, σχεδόν κάθε μέρα η κόρη μου μου ζητούσε να σταματήσω το κάπνισμα. Μου έλεγε "μπαμπά, πάλι καπνίζεις; Στην τηλεόραση λένε ότι όποιος καπνίζει θα πεθάνει. Κι εγώ μπαμπά μου δεν θέλω να πεθάνεις". Νομίζω ότι η ευθύνη απέναντι στα παιδιά μου ήταν αυτή που με έκανε να σκεφτώ, για πρώτη φορά, τις αρνητικές συνέπειές του, όχι μόνο απέναντι στον εαυτό μου αλλά και απέναντι στους αγαπημένους μου ανθρώπους.
Πήρα την απόφαση να μην ξανακαπνίσω μέσα σε μια μέρα. Ξύπνησα το πρωί και είπα "ό,τι κάπνισες κάπνισες, από σήμερα τέλος". Και τα κατάφερα. Εδώ και τρεις μήνες δεν έχω βάλει στο στόμα μου ούτε ένα τσιγάρο. Κι είμαι περήφανος γι' αυτό που πέτυχα γιατί το έκανα με τη δύναμη της θέλησή μου, εντελώς μόνος, χωρίς καμία απολύτως στήριξη "απέξω". Το μεγαλύτερο μάθημα που πήρα μέσα από αυτή την ιστορία είναι ότι τελικά δεν υπάρχει "δεν μπορώ", υπάρχει "δεν θέλω". Η στέρηση είναι στο μυαλό. Όταν συνειδητοποιήσεις τα οφέλη μιας τέτοιας απόφασης, όχι μόνο δεν μετανιώνεις αλλά αισθάνεσαι περήφανος που πέτυχες κάτι τόσο σημαντικό. Χρειάζεται μεγάλη θέληση, είναι αλήθεια αυτό. Κάποιες στιγμές μάλιστα μου λείπει ακόμη και σήμερα. Μόλις όμως σκεφτώ τι έχω κερδίσει, όλοι οι φόβοι μου διαλύονται στη στιγμή».