Στα 1500 μέτρα υψόμετρο δεν υπάρχει τίποτε εκτός από πεύκα, οξιές, κέδρους και καφενεία. Τίποτε το σπουδαίο. Η πιο συνηθισμένη κατασκευή είναι αυτή με τον τσίγκο και την ξυλόσομπα.. Το πιο σύνηθες ποτό το τσίπουρο και ο μεζές κονσέρβα. Οι υπεραιωνόβιοι καφετζήδες είναι φοβεροί ντεκορατέρ ειδικά όταν καλύπτουν τις τρύπες του τοίχου με εκείνες τις σεξοβόμβες από τα ημερολόγια που διαφημίζουν υλοτομικά αλυσοπρίονα, αλλά και οι καλύτεροι ακροατές. Χιλιάδες παράπονα έχουν ακούσει τα αφτιά τους αλλά και χιλιάδες φορές σε έχουν κεράσει έναν καφέ της παρηγοριάς ακριβώς όταν το χρειάζεσαι. Στα εκατομμύρια μέτρα οπτικών ινών υπάρχει ένα παρόμοιο καφενείο που ο καφετζής σου καθαρίζει γρήγορα το τσίγκινο τραπεζάκι για να ακουμπήσεις το πληκτρολόγιο σου. Εκεί ο καφετζής έχει πολλές υποχρεώσεις. Όχι μόνο να ακούσει τα παράπονα και τις κραυγές σου αλλά να τα δημοσιοποιεί, παίρνοντας το ρίσκο να του το κλείσουν το μαγαζί οι μάγκες του φραγκομαχαλά. Πέρασε κόσμος και κοσμάκης, γνωρίστηκαν και «πλακώθηκαν» πολλοί αλλά ο Καφετζής εκεί να τους αφήνει να τα βρουν μονάχοι τους, σαν εκείνους τους παλιούς καφετζήδες που σε άφηναν να μιλάς μέχρι τελικής πτώσης.
Ελληνικό Καφενείο. Καμία ιδιαίτερη πρωτοτυπία στο όνομα. Δεν είναι ας πούμε «Η καλή αντάμωση», «Το Κέντρο Διερχομένων», «Ο πλάτανος» ή «Η Καλή Καρδιά». Είναι όμως όλα αυτά μαζί. Αυτό που μας θυμίζει ότι το να τα λες στο σπίτι σου δεν βγάζεις τίποτα, το να το πεις στο Καφενείο σίγουρα κάπου θα βγάλει. 1.000.000 καφέδες, τσίπουρα και λουκουμάκια...και μ’ αρέσει που μηχανή του espresso δεν έβαλες ακόμη!
simpleman