Δεν το είχα συνειδητοποιήσει και με κινητοποίησαν φίλοι, συνάδελφοι και συνεργάτες πως «κάτι» ετοιμάζεται στον Δημοτικό Ραδιοφωνικό Σταθμό της πόλης, τον ιστορικό «ΑΘΗΝΑ 9.84». Πως πληθαίνουν οι φόβοι και οι πληροφορίες ότι επίκεινται «σαρωτικές αλλαγές» , θ΄αλλάξει «νομικό πρόσωπο», θα απομακρυνθούν πάνω από 100 εργαζόμενοι, θα διατηρηθεί ένας μικρός αριθμός εργαζομένων, θα γίνουν …μετατάξεις σε άλλες υπηρεσίες του Δήμου, θα…θα…θα…
Οι ακροατές που μας είχαν αγκαλιάσει με λατρεία το 1987 στο ξεκίνημα, σε όλες τις συγκλονιστικές πολιτικές εξελίξεις το 1988 και ΄89 και ΄90, στις αλλαγές των συνόρων της Ευρώπης, την υπόθεση Κοσκωτά, την υπόθεση της υγείας του Ανδρέα, την περιπέτεια της κυβέρνησης Μητσοτάκη και την ανατροπή της, τις τρομερές υποθέσεις των Ιμίων και της σύλληψης Οτσαλάν, της ανόδου Σημίτη, της ανόδου Καραμανλή, βρήκαν κι άλλα ραδιόφωνα, κι άλλες «φωνές».
Γιατί; Δεν αποφάσισα ακόμη να γίνω «ιστορικός αναλυτής». Αλλά αγαπώ, σέβομαι και πονάω τον σταθμό. Προθυμοποιήθηκα να επιστρέψω και να βοηθήσω και επί Ντόρας Μπακογιάννη και επί Νικήτα Κακλαμάνη. Δεν το θέλησαν.
Αλλά κυρίως ξέρω ότι αυτοί που ΔΕΝ ήταν ΤΟΤΕ μαζί μας, πριν από 20 χρόνια, που δεν έκαναν εκπομπή στον …πρώτο όροφο της Λιοσίων, δίπλα στον ηχολήπτη και τη δισκοθήκη και το τηλέτυπο, που δεν κυνηγήθηκαν για τη συμμετοχή τους, που δεν έγραψαν ιστορία πίσω από τα μικρόφωνά του και στις κονσόλες του σταθμού της Αθήνας , είναι ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ να γίνουν οι νεκροθάφτες του 9.84. Κι αυτό κινδυνεύουν να γίνουν. Όσο κι αν οι ενέργειες που σχεδιάζουν κρίνονται αναγκαστικές και απαραίτητες. Να μην το δεχτούν. Να το αποφύγουν. Να βρουν τρόπο. Να διορθώσουν. Να μελετήσουν. Να τρέξουν. Να χτυπήσουν πόρτες. Και να μην οχυρώνονται πίσω από το «γράμμα του νόμου» που δεν λαμβάνει υπ΄ όψη του την ιστορία. Να μην ανεχτούν να μείνουν στα χρονικά ως απλοί «εκκαθαριστές», διεκπεραιωτές κακού έργου, καταστροφείς εκείνου του «όνειρου δροσιάς» .
Εν ολίγοις, να μην κάνουν τον 9.84 «άλλο ένα ραδιόφωνο», οδηγώντας τον στη λήθη. Και την εξαφάνιση.