Είμαστε όλοι αρχιτέκτονες του κόσμου μας. Και του μικρού και του μεγάλου. Κατά πως μπορεί ο καθένας μας τον χτίζουμε. Κάποιοι όμως συνειδητά τον αποδομούν χτίζοντας έναν άλλο σκοτεινό, υπόγειο και βορβορώδη, αποπροσανατολίζοντας- αν όχι και ξεγελώντας - εκείνους που κινούνται πάνω σε ένα άσπρο σύννεφο καλών προθέσεων. Φαντάζει σαν μαγική εικόνα το σκηνικό που έχει στηθεί γύρω από το άσπρο μας σύννεφο. Ανθρώπους να κάνουν πράματα μπροστά στα μάτια μας και να μας βγάζουνε τρελούς, την κοκκινοσκουφίτσα να έχει για γιαγιά το λύκο, τον Πινόκιο ιστοριοπλάστη με ακαδημαϊκές περγαμηνές, το Μεφιστοφελή επικεφαλής ιερατείου. Τραγουδοειδή γκαρίσματα, Eπαΐοντες αμαθείς. Θήτες προέδρους πιστωτικών ιδρυμάτων, αφανείς επιφανείς. Ανεμομαζεύοντες διαβολοσκορπίζοντες, βαρύγδουπους αεριτζήδες, πομφόλυγους πολιτικάντηδες. Στρεψόδικους νομικούς, μισαλλόδοξους ανθρωπιστές, εκόντες εξαπατούμενους πολίτες και αποχαυνωμένους υποψιασμένους νέους. Η απόλυτη σουρέλα. Αν ήταν να ξαναγραφεί η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, εμάς θα διάλεγε ο συγγραφέας γιατί μόνο εδώ το απίστευτο γίνεται πιστευτό και αόρατο το πραγματοποιημένο.
Τώρα τι είδους αρχιτέκτονες είμαστε του κόσμου μας χωρίς να μπορούμε να ανατρέψουμε την εικόνα αυτή;. Μάλλον φταίει το άσπρο σύννεφο πάνω στο οποίο καθίσαμε και που, μετακινούμενοι μια από δω και μια από κει, έχουμε αποστασιοποιηθεί από την πραγματικότητα μας και την όποια παρέμβαση σ’ αυτή. Άραγε τι περιμένουμε μετά το άσπρο σύννεφο; Μήπως το Μαγικό Χαλί για να μας σώσει από τη ζοφερότητα μας;. Τα θαύματα γίνονται είτε για τους πιστούς είτε για τους άπιστους, και εμείς κατοικούμε σε άλλη γειτονιά: της ανεκτικής ασυγκινησίας με χαρακτηριστικό να ζούμε τη σήψη μας τρεφόμενοι απ΄ αυτή.
Το μόνο, ίσως, που θα μας σώσει είναι η ευπρέπεια, η αξιοπρέπεια και η αμετακίνητη προσήλωση μας σ’ αυτές. Και ευτυχώς αυτή δεν είναι εικονική πραγματικότητα. Τουλάχιστον ακόμα.