Η ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑΣ

Φωνάζουμε… Μιζεριάζουμε… Τις πιο πολλές φορές έχουμε δίκιο με όλα τα απίστευτα που βλέπουμε και βιώνουμε. Μέχρι που θα μπούμε σε ένα νοσοκομείο. Εκεί μένουμε άναυδοι… Κάγκελο…Αν η αθλιότητα είχε πρόσωπο χωρίς υπερβολή θα ήταν ένα ελληνικό νοσοκομείο σε εφημερία. Το πράμα δεν παίζεται… Ακούμε για θεό της Ελλάδος που στο τσακ επεμβαίνει και βγάζει τα κάστανα απ΄ τη φωτιά και γελάμε… Αλλά μπορεί και να υπάρχει. Να είναι το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό των νοσοκομείων μας, που μόνο ο Θεός ξέρει πως τα βγάζουν πέρα μέσα στις τριτοκοσμικές και βάλε συνθήκες εργασίας τους. Ήρωας ο κόσμος, αλλά πιο ήρωες αυτοί που αν εμείς ζούμε μια φορά την κατάσταση, αυτοί τη βιώνουν καθημερινά, από την αρχή ως το τέλος της καριέρας τους. Η πολιτεία φυσικά δε κατεβαίνει από τον Όλυμπο της και το φίδι από την τρύπα το βγάζουν μόνοι τους. Είναι η λογική του ας πατιούνται μέχρι ισοπέδωσης.

Λίγα χρόνια πίσω θυμάμαι να κάθομαι με συγγενικό πρόσωπο μπροστά στο Διευθυντή της Κλινικής, και τον πατέρα μου βαρύτατα τραυματισμένο στην ημιεντατική αίθουσα, λόγω υπερπληθώρας ασθενών στην κύρια εντατική. Όλοι μας σε απόγνωση γιατί ο Διευθυντής ήξερε ότι ο πατέρας μου έπρεπε να μπεί στην ΜΕΘ, συνέπασχε μαζί μας , συμμεριζόταν όμως και το πρόβλημα ενός νεαρότερου ατόμου στην ίδια με τον πατέρα μου κατάσταση. Η προτροπή του αμείλικτη: « Το αφήνω σε σας να μου πείτε τι να κάνω, ποιόν από τους δύο»… Το συγγενικό μου πρόσωπο είχε καταρρεύσει και η απόφαση για την τύχη του πατέρα μου δική μου… Η δυσκολότερη και χειρότερη απόφαση της ζωής μου… Καθώς γύριζα στο δωμάτιο του, ο πατέρας μου εξέπνεε βγάζοντας με από τον εγκλωβισμό των τύψεων μου.

Οι πιο πολλοί έχουμε άσχημα βιώματα από το ΕΣΥ. Το χειρότερο μας όμως είναι η απούσα πολιτεία και το καλύτερο όλοι οι εργαζόμενοι του.

ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑ