Λίγα χρόνια πίσω θυμάμαι να κάθομαι με συγγενικό πρόσωπο μπροστά στο Διευθυντή της Κλινικής, και τον πατέρα μου βαρύτατα τραυματισμένο στην ημιεντατική αίθουσα, λόγω υπερπληθώρας ασθενών στην κύρια εντατική. Όλοι μας σε απόγνωση γιατί ο Διευθυντής ήξερε ότι ο πατέρας μου έπρεπε να μπεί στην ΜΕΘ, συνέπασχε μαζί μας , συμμεριζόταν όμως και το πρόβλημα ενός νεαρότερου ατόμου στην ίδια με τον πατέρα μου κατάσταση. Η προτροπή του αμείλικτη: « Το αφήνω σε σας να μου πείτε τι να κάνω, ποιόν από τους δύο»… Το συγγενικό μου πρόσωπο είχε καταρρεύσει και η απόφαση για την τύχη του πατέρα μου δική μου… Η δυσκολότερη και χειρότερη απόφαση της ζωής μου… Καθώς γύριζα στο δωμάτιο του, ο πατέρας μου εξέπνεε βγάζοντας με από τον εγκλωβισμό των τύψεων μου.
Οι πιο πολλοί έχουμε άσχημα βιώματα από το ΕΣΥ. Το χειρότερο μας όμως είναι η απούσα πολιτεία και το καλύτερο όλοι οι εργαζόμενοι του.
ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑ