Γράφει ο Αλέξης ΚαλοκαιρινόςΑπό την επανεκλογή του Γιώργου Παπανδρέου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, μετά την ήττα στις τελευταίες εθνικές εκλογές, έχουν περάσει επτά μήνες. Το διάστημα αυτό χωρίζεται σε δύο άνισες περιόδους. Στους δυόμισι πρώτους μήνες, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επέλεξε τον αποκλεισμό των εσωκομματικών του αντιπάλων από τα όργανα του Κινήματος. Μετά την υπαναχώρηση του Ευάγγελου Βενιζέλου από την πρόθεσή του να ιδρύσει «όμιλο προβληματισμού», στα τέλη Ιανουαρίου, το πρόσχημα του «εσωτερικού εχθρού» φάνηκε να εκλείπει και δόθηκε η εντύπωση ότι το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να αναλάβει επιτέλους τον αυτονόητο πολιτικό του ρόλο: να ασκήσει αντιπολίτευση και να διεκδικήσει τη διακυβέρνηση της χώρας. Στην περίοδο αυτή, και μέχρι τη διαγραφή του Κώστα Σημίτη, ο Γιώργος Παπανδρέου είχε τις εσωκομματικές προϋποθέσεις για να οδηγήσει το κόμμα σε ανάκαμψη. Αλλά η ανάκαμψη δεν επετεύχθη.
Σύμφωνα με την κυρίαρχη, πλην όμως παράλογη, ανάγνωση, η διαγραφή Σημίτη έγινε για να ενισχυθεί το ηγετικό προφίλ του αρχηγού. Σύμφωνα με μια λογικότερη ανάγνωση, ο Γιώργος Παπανδρέου υπέκυψε στην πίεση που δημιουργεί η έλλειψη άλλοθι για την αποτυχία. Εδώ και λίγες μέρες, η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να διαχειρισθεί μια ήττα που δεν έχει ακόμη επέλθει. Εκτιμώντας ότι κινδυνεύει να χάσει χωρίς άλλοθι, δείχνει ότι προτιμά να απεμπολήσει την ελπίδα της νίκης έναντι της διατήρησης του ελέγχου ενός κόμματος που θα έχει ξανά ηττηθεί. Η εξώθηση των διαφωνούντων εκτός Κινήματος και η ίδρυση νέου κόμματος θα εξυπηρετούσε κατεξοχήν την προοπτική αυτή.
Υπό τις νέες δραματικές συνθήκες, η μόνη υπεύθυνη στάση όσων επιμένουν στην ιστορική ευθύνη της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης είναι η παραμονή στο ΠΑΣΟΚ και η εμμονή στην κομματική νομιμότητα που είναι συνυφασμένη με τον πλουραλισμό και την εσωκομματική δημοκρατία. Κυρίως, όμως, η ηγεσία πρέπει να αναλάβει την ευθύνη της απέναντι στην παράταξη: να οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ ακέραιο στις επόμενες εκλογές και σ΄ αυτές να κριθεί. Μπορεί να δικαιωθεί, κερδίζοντας. Αλλά, σε κάθε περίπτωση, πρέπει να είναι σαφές ότι η αποστολή της παράταξης δεν συνδέεται με τη μοίρα των ηγετών της. Από τη συνειδητοποίηση αυτής της αλήθειας εξαρτάται η θετική καταγραφή του Γιώργου Παπανδρέου στην Ιστορία. Και, με την προϋπόθεση αυτής της συνειδητοποίησης, διατηρείται η πιθανότητα ο Γιώργος Παπανδρέου να καταγραφεί στην Ιστορία ως πρωθυπουργός.