Συγκεκριμένα, για χιλιάδες δανειολήπτες που πήραν δάνεια (στεγαστικά, επαγγελματικά, βιοτεχνικά, επιχειρηματικά, αγροτικά, ακόμα και ως σεισμόπληκτοι - πυρόπληκτοι κ.λπ.) με την εγγύηση του κράτους, μόλις συνάντησαν κάποια δυσκολία και καθυστέρησαν την πληρωμή, οι τράπεζες ζήτησαν από το Δημόσιο να καταβάλει άμεσα το σύνολο του χρέους.
Χωρίς έλεγχο
Εκείνο πλήρωσε το ποσό, αδιαφορώντας να ελέγξει εάν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα ή εάν είναι διογκωμένο με αυθαίρετους ανατοκισμούς κ.λπ.
Στη συνέχεια το Δημόσιο, μέσω των ΔΟΥ (που χειρίζονταν την όλη διαδικασία), έστελνε «βεβαιώσεις φόρου» στους δανειολήπτες, που έτσι εκβιάζονταν ουσιαστικά να πληρώσουν «φουσκωμένα» ποσά, αφού αλλιώς δεν μπορούσαν να πάρουν φορολογική ενημερότητα, «μπλοκ» παροχής υπηρεσιών, κινδυνεύοντας με ποινική δίωξη για φοροδιαφυγή, αλλά και κατάσχεση της περιουσίας τους (αφού πλέον υπάγονται στις γνωστές «σκληρές» διαδικασίες εξαναγκασμού πληρωμής μέσω αναγκαστικής εκτέλεσης και του γνωστού ΚΕΔΕ).
Ομως δικαστικές αποφάσεις κρίνουν ότι τα ποσά που ζητεί το Δημόσιο από τους δανειολήπτες είναι παράνομα, γιατί είναι ασαφή και αόριστα, χωρίς καμία τεκμηρίωση για το ποιο είναι το κεφάλαιο και πώς χρεώθηκαν οι τόκοι και τα «πανωτόκια».
Παράλληλα διαπιστώνουν ότι σε πολλές περιπτώσεις οι τράπεζες δεν προχώρησαν σε επαναπροσδιορισμό της τελικής οφειλής, παρότι ήταν υποχρεωμένες να το κάνουν, σύμφωνα με τους τρεις νόμους που εκδόθηκαν για τον ανατοκισμό, προκειμένου να μειωθεί το χρέος (στο 2πλάσιο ή 3πλάσιο του αρχικού δανείου).
Οι δικαστικές αυτές αποφάσεις (που αφορούν την προστασία τουλάχιστον 150.000 δανειοληπτών με κρατική εγγύηση), όπως υπογραμμίζει ο πρόεδρος του Ελληνικού Ινστιτούτου Δανειοληπτών (ΕΛΙΔΑ), Σέφης Αναστασάκος, που τις χειρίστηκε ως δικηγόρος, «βάζουν φρένο στην αυθαιρεσία του Δημοσίου σε βάρος των φορολογούμενων δανειοληπτών».