.png)
Η στρατηγική ενόψει ευρωεκλογών...
«Το κράτος είμαι εγώ, το κόμμα είμαι εγώ», διακήρυξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης από το επετειακό Συνέδριο της Ν.Δ., το οποίο μετέτρεψε σε προσωπική ηγεμονική φιέστα.
Παράλληλα, έκανε την επικείμενη αναμέτρηση των ευρωεκλογών προσωπικό του στοίχημα. Ενώ... στις εκλογικές αναμετρήσεις οι προηγούμενοι αρχηγοί της Ν.Δ. κήρυτταν «πανστρατιά» προκειμένου να συσπειρώσουν την κομματική βάση και το εκλογικό κοινό του κόμματος..., ο Κυριάκος Μητσοτάκης βάζει ως διακύβευμα των ευρωεκλογών την προσωπική του πολιτική ηγεμονία. Το έκανε «λιανά» ο ΆδωνΗς Γεωργιάδης, ο οποίος ρώτησε το κοινό του Συνεδρίου: «Κάποιοι θέλουν να ρίξουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη, θα τους αφήσουμε;». Με την πριγκηπική αντίληψη που τον διακατέχει, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιπλήττει και θέτει το εκβιαστικό δίλημμα στα στελέχη του: «Δεν επιτρέπεται η αποχή, η αδράνεια και η αδιαφορία… Κάθε σκιά θα μπορούσε να θολώσει και να αμφισβητήσει την πορεία της χώρας και να ανοίξει κερκόπορτα σε νέες περιπέτειες. Και κανένα μικρό παράπονο δεν αξίζει το ίδιο με μία μεγάλη συλλογική πρόοδο. Είναι καιρός όλα να ζυγιστούν με το πραγματικό τους βάρος».
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιμένει στη στρατηγική που έκανε έναν μέτριας αξίας γόνο πολιτικής οικογένειας, που εκλέχτηκε πρόεδρος της Ν.Δ. μέσα από μια αμφιλεγόμενη εκλογική διαδικασία, πρωθυπουργό οκταετίας: καμία αναγνώριση λάθους, καμία συγγνώμη και καμία αυτοκριτική δεν επιτρέπεται να σκιάσει την εικόνα του «άτεγκτου ηγέτη». Κάθε προσαρμογή στην αλλαγή των διαθέσεων -π.χ. στο έγκλημα των Τεμπών- απορρίπτεται ως ένδειξη αδυναμίας. Βουλευτές και στελέχη μπορεί να διαφωνούν, αλλά αυτό είναι αδιάφορο για τον ηγέτη, υπάρχουν πολλοί τρόποι για την άσκηση πίεσης προκειμένου να ευθυγραμμιστούν. Το σύστημα Μητσοτάκη διέχυσε τη διαφθορά μέχρι τη βάση της κοινωνικής πυραμίδας. Η επιβίωση των βουλευτών και η συντήρηση της κομματικής τους πελατείας συναρτώνται με την διανομή του δημοσίου χρήματος, αλλά και με τις «συνέργειες» με τους επιχειρηματίες που ακόμη τον στηρίζουν με πάθος, αφού είναι η πρώτη φορά στη Μεταπολίτευση που απολαμβάνουν τέτοια προνόμια.
Οριο θραύσης με Σαμαρά - Καραμανλή
Στο ερώτημα που έθεσε ο Άδωνιης Γεωργιάδη είναι πολλοί οι βουλευτές και τα στελέχη που θα απαντούσαν, αν τους επέτρεπε το κομματικό σαβουάρ βιβρ, «φυσικά και θα τους αφήσουμε ή και θα τους βοηθήσουμε».
Η νεοφιλελεύθερη, νεομητσοτακική μετάλλαξη της Ν.Δ., η ανάδειξη στελεχών από τον σημιτικό εκσυγχρονισμό, η περιφρόνηση των παραδόσεων της λαϊκής Δεξιάς έχουν φτάσει στο όριο θραύσης. Ήταν εμφανές στο Συνέδριο από τη στάση των δύο πρώην πρωθυπουργών, Αντώνη Σαμαρά και Κώστα Καραμανλή. Σαν να έκαναν αγγαρεία και μόνο με την παρουσία τους, δεν πήραν τον λόγο και απέφυγαν ακόμη και να χειροκροτήσουν τον πρωθυπουργό. Η αντίδραση του Αντώνη Σαμαρά στην υποψηφιότητα του πρώην συνεργάτη του Γιώργου Μουρούτη στις ευρωεκλογές είναι σήμα ότι σε αυτή την αναμέτρηση δεν προτίθεται να κινητοποιήσει τον προσωπικό του μηχανισμό, αντίθετα από ό,τι έπραξε στις εθνικές και στις αυτοδιοικητικές. Για τον Κώστα Καραμανλή δεν τίθεται καν ζήτημα. Διέρρηξε τις σχέσεις του με το σύστημα Μητσοτάκη ήδη από τις υποκλοπές, αποχώρησε από τον κοινοβουλευτικό βίο και έκτοτε επισείει τους εθνικούς κινδύνους που ενέχει η πολιτική του ανθρώπου που σφετερίστηκε τις παρακαταθήκες τής πάλαι ποτέ καραμανλικής παράταξης. Το οριακό σημείο στο οποίο βρίσκεται η ηγεσία Μητσοτάκη γίνεται όμως εμφανές και σε ένα τμήμα της κομματικής βάσης, όπου παρατηρούνται μεγάλες διαρροές προς το άκρο δεξιό του πολιτικού φάσματος.
Αμηχανία και ρίσκο
Το να μετατρέψει τις ευρωεκλογές σε προσωπικό στοίχημα είναι ένδειξη αμηχανίας αλλά και πολιτική υψηλού ρίσκου. Παρά τη στήριξη του προπαγανδιστικού μηχανισμού, η εικόνα του Κυριάκου Μητσοτάκη παρουσιάζει σημαντικές ρωγμές, ενώ και η δημοφιλία του μειώνεται. Στο «γιατί το κάνει;», η απάντηση που δίνουν αρκετοί από τους βουλευτές του είναι «γιατί δεν έχει κάτι άλλο να προτάξει». Εκείνο όμως που δεν έχει απάντηση είναι «γιατί το δυσαρεστημένο από τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και την παρατεταμένη ακρίβεια κοινό της λαϊκής Δεξιάς που αναζητά ψήφο διαμαρτυρίας στον Κυριάκο Βελόπουλο ή στην Αφροδίτη Λατινοπούλου να μεταστραφεί λόγω του Κυριάκου Μητσοτάκη;». Η μόνη απάντηση είναι ότι το δεξιό κοινό αντιδρά ατταβιστικά όταν του επισείουν ότι κινδυνεύει η εξουσία. Στο σημείο αυτό όμως ο Κυριάκος Μητσοτάκης διέπραξε λάθος τακτικής απαντώντας στον Στέφανο Κασσελάκη ότι «οι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας». Εάν η κυβέρνηση δεν κινδυνεύει, τότε η ψήφος διαμαρτυρίας ως μήνυμα για αλλαγή πορείας επιτρέπεται εάν δεν επιβάλλεται.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης βάζει στη ζυγαριά των εκλογών την ηγεσία του. Ενδεχόμενο αρνητικό αποτέλεσμα και κυρίως η αντιστροφή της πολιτικής δυναμικής -πτώση της Ν.Δ. και άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. όπως διαφαίνεται- θα σηματοδοτήσει την προσωπική του αμφισβήτηση από την επόμενη κιόλας ημέρα των ευρωεκλογών. Με τον απόλυτο τρόπο που άσκησε την εξουσία του, η απαρχή της πτωτικής πορείας μπορεί να εξελιχθεί σε χιονοστιβάδα. Γι' αυτό, κατά το κοινώς λεγόμενο, παίζει τα ρέστα του, ενώ παράλληλα αναζητά οδό διαφυγής είτε σε ευρωπαϊκό αξίωμα είτε στο ΔΝΤ. Φυσικά, στην Ελλάδα οι πρωθυπουργοί δεν αλλάζουν στη μέση της θητείας -μοναδική εξαίρεση ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου, το 2011, σε ιδιαίτερες συνθήκες-, ωστόσο θα αμφισβητηθούν οι βασικές του επιλογές. Δεν είναι δίχως σημασία ότι ο μονίμως διστακτικός Νίκος Δένδιας έκανε αισθητή την παρουσία του στο Συνέδριο. Έχοντας εξομαλύνει τις σχέσεις του με τα κομματικά υποσυστήματα προβάλλει ως ο μόνος δελφίνος και ενδεχόμενος πόλος απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Σπύρος Γκουτζάνης
Η ΑΥΓΗ