Βασίλης Δημ. Χασιώτης :
Τα δεκαετή ομόλογα της χώρας, βρίσκονται στα προ κρίσης επίπεδα. Είναι αυτό κάτι το θετικό; Η απάντηση είναι απερίφραστα : Ναι!
Η
ανεργία, βαίνει μειούμενη. Είναι αυτό κάτι το θετικό; Θα απαντήσω
«Ναι», για να φτάσω μια ώρα αρχύτερα σ’ αυτό που θέλω να επισημάνω με το
παρόν άρθρο μου και παρά την ένστασή μου για το αν μιλάμε για
πραγματική μείωση της ανεργίας, ή για αναδιανομή ήδη υπαρχόντων θέσεων
μεταξύ περισσότερων εργαζόμενων και με μικρότερες αμοιβές.
Οι
αμύντορες των Μνημονιακών πολιτικών επικαλούνται επιχειρήματα σαν τα
παραπάνω και ασφαλώς και άλλα, προκειμένου μέσα από την «κρυστάλλινη
αλήθεια» των αριθμών, να πείσουν πως «επί τέλους» φτάνουμε σ’ ένα
ξέφωτο, που προσδιορίζεται για φέτος τον Αύγουστο, όπου ο Λαός θ’
αρχίσει να εισπράττει σιγά-σιγά το αντίδωρο των «σκληρών πλην εθνικώς
αναγκαίων θυσιών του».
Θα
παραβλέψω, και πάλι, την σκληρή αλήθεια, που κι αυτή είναι εξίσου
«κρυστάλλινη» διότι κι αυτή ανήκει στο βασίλειο των αριθμών, πως τον
Αύγουστο που από το συλλογικό εθνικό σώμα θα βγαίνει ένας στεναγμός
εθνικής ανακούφισης, ΤΗΝ ΙΔΙΑ στιγμή, μερικά εκατομμύρια συνταξιούχων θα
ετοιμάζονται μέσα σ’ αυτό το κλίμα «ευφορίας» να υποδεχτούν στις
1/1/2019 νέες θηριώδεις περικοπές των συντάξεών τους, ενώ μερικά άλλα ......
εκατομμύρια μισθωτών, ελεύθερων επαγγελματιών ΚΑΙ συνταξιούχων (πάλι) να
ετοιμάζονται για την 1/1/2020 να δουν να μειώνονται τα εισοδήματά τους
λόγω μείωσης του αφορολογήτου.
Επίσης,
για λόγους ομοίως εξοικονόμησης χώρου και χρόνου, δεν θα προβάλλω την
επιστημονική ένστασή μου, για το πόσο απαράδεκτα και από επιστημονική μα
και από πρακτική άποψη συγχέονται όταν δεν ταυτίζονται οι πολύ
διακριτές έννοιες της «οικονομικής ανάπτυξης» και της «οικονομικής
αύξησης», διότι στον τρέχοντα δημόσιο λόγο, ΚΥΡΙΩΣ στη «οικονομική
αύξηση» αναφέρονται που την προβάλλουν ως «οικονομική ανάπτυξη». Απλώς
για να το θέσω ως υποσημείωση, συζήτηση για την οικονομική ανάπτυξη, ΔΕΝ
γίνεται!
Παρόλα
αυτά, με δεδομένο ΠΩΣ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ δεν είναι ικανό να
αμαυρώσει την αλήθεια του Τέλους των Μνημονίων, και υπερθεματίζοντας πως
θα έχουμε ρυθμούς ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ οικονομικής ανάπτυξης -και όχι
«αύξησης»- όχι 2% ή 3%, αλλά, 5% και 6% και 7%, και πως η ανεργία θα
πέσει κι άλλο όχι μοιράζοντας υφιστάμενες θέσεις εργασίας μεταξύ
περισσότερων αλλά πως μιλάμε για πραγματικές νέες πρόσθετες θέσεις
εργασίας και μάλιστα πλήρους απασχόλησης, το ερώτημα που μπαίνει κατά
τρόπο αμείλικτο, είναι : τι θα σημάνει για τον Λαό αυτή η ανάπτυξη;
Μη
βιαστείτε να απαντήσετε, πριν σκεφθείτε καλά. Διότι ακόμα πιο κρίσιμο
για τον Λαό, είναι ΟΧΙ η οικονομική ανάπτυξη καθαυτή αλλά ΠΟΙΟΝ θα αφορά
αυτή η ανάπτυξη. Και το ΠΟΙΟΝ αφορά, έχει άμεση σχέση, με το ΠΟΙΟΣ
ΕΙΝΑΙ Ο ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ της ανάπτυξης αυτής και των εργαλείων της διανομής
της (δηλαδή των πόρων και των πολιτικών).
Εδώ, νομίζω ότι τα πράγματα, είναι αρκετά ξεκάθαρα.
Όποια
κι αν θα είναι αυτή η ανάπτυξη, θα αφορά μια «Εθνική Οικονομία» που
πολύ απλά, δεν θα είναι «Εθνική», όχι πια με τους όρους του παρελθόντος,
δηλαδή πολιτικών αποικιοκρατικού χαρακτήρα υπέρ «του ξένου και του
ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου» κ.λπ., μα με τον πολύ πιο ουσιαστικό
χαρακτηριστικό του Αφελληνισμού της Ελληνικής Οικονομίας, στο επίπεδο
των στρατηγικών της τομέων και κυρίως στο επίπεδο των μεγάλων
επιχειρηματικών μονάδων που δραστηριοποιούνται ή θα δραστηριοποιηθούν
στο μέλλον, στους τομείς αυτούς.
Σήμερα η πραγματικότητα για τη χώρα μας, είναι σε χοντρικές γραμμές τούτη :
Έχουμε μια «Εθνική Οικονομία» ΧΩΡΙΣ Εθνικό Τραπεζικό Σύστημα. Συνεπώς, είναι μάλλον ξεκάθαρο ποια «οικονομία» θα στηρίξει.
Έχουμε
μια «Εθνική Οικονομία», ΧΩΡΙΣ εθνικούς πλουτοπαραγωγικούς πόρους,
(ενέργεια, νερό, κλπ), διότι ο έλεγχός τους τέθηκε υπό την εποπτεία και
διοίκηση των ΞΕΝΩΝ δανειστών μας.
Έχουμε
μια «Εθνική Οικονομία», με τις εθνικές της υποδομές, (αεροδρόμια,
λιμάνια, δρόμοι, κ.λπ.) να έχουν περάσει ή να περνούν σταδιακά υπό τον
έλεγχο ΞΕΝΩΝ επιχειρηματικών συμφερόντων.
Έχουμε
μια «Εθνική Οικονομία» στην οποία η επιχειρηματική δραστηριότητα
συγκεντρώνεται όλο και περισσότερο σε λίγα χέρια με τα ΞΕΝΑ
επιχειρηματικά συμφέροντα επίσης ολοένα και περισσότερο να επικρατούν.
Έχουμε
μια «Εθνική Οικονομία», στην οποία ο παραδοσιακός της κορμός της
μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας που απασχολούσε πάνω από τα 2/3 της
συνολικής απασχόλησης, απαξιώνεται και τίθεται υπό διωγμόν.
Έχουμε
μια «Εθνική Οικονομία» που έχοντας θέσει υπό διωγμόν το πιο παραγωγικό
τμήμα του ανθρωπίνου της επιστημονικού δυναμικού που το εξανάγκασε να
μεταναστεύσει στο εξωτερικό, με την απαξίωση αυτού που παραμένει ακόμα,
αυτή η οικονομία θα γίνεται ολοένα και περισσότερο εντάσεως χαμηλής
ειδίκευσης εργασίας με τη βοήθεια και των μεταναστών που έρχονται στη
Χώρα μας και είναι κυρίως αυτής της στάθμης εργατικό δυναμικό.
Αλλά,
δεν είναι μονά τα παραπάνω. Χάρη στα Μνημόνια, η -όποια- ελληνική
κυβέρνηση δεν έχει ΟΥΤΕ ΚΑΝ την ιδιοκτησία των δημοσίων εσόδων- αφού η
Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων, ουσιαστικά δεν λογοδοτεί σ’ αυτή. Ούτε
όμως θα έχει και την ιδιοκτησία των δημοσίων δαπανών, εκείνων που θα
προκύπτουν ως διαθέσιμο πόσο μετά την πληρωμή των υποχρεώσεων προς τους
δανειστές. Και τούτο διότι δεν θα πρέπει να αποκλίνουν οι πολιτικές που
τέθηκαν στα Μνημόνια και των οποίων η πιστή εφαρμογή ΩΣ ΠΡΟΣ ΟΛΕΣ ΤΟΥΣ
ΤΙΣ ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ Η ΤΙΣ ΥΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΤΟΥΣ, θα θεωρούνται από
τις Αγορές (δηλαδή τις Τράπεζες και τα μεγάλα ιδιωτικά funds που
ουσιαστικά θα λαβαίνουν τις αποφάσεις τους για χρηματοδότηση των
δανειακών αναγκών της Ελλάδας όντας σε ανοικτή γραμμή με Βερολίνο, ΔΝΤ
και κατά περίπτωση με το Παρίσι) που θα μας δανείζουν, ως προϋπόθεση για
τον δανεισμό τους, διότι διατάραξη των Μνημονιακών πολιτικών θα
ερμηνεύεται από αυτές ως διακύβευση της «σύγκλισης» προς τις οικονομίες
τύπου Βουλγαρίας και Ρουμανίας ΚΑΙ των εν γένει κοινωνικών τους
μοντέλων (προς τα οποία τα Μνημόνια μας επιτάσσουν να συγκλίνουμε) πάνω
στα οποία στηρίζεται το αναπτυξιακό τους μοντέλο και προς το οποίο οι
Αγορές που θα μας χρηματοδοτούν δεν θα παύουν να μας θέτουν ως
προϋποθέσεις για την συνεργασία τους ενώ σε περίπτωση δυστροπίας θα
επιστρατεύονται οι Οίκοι Αξιολόγησης, η ΕΚΤ και τα άλλα μαντρόσκυλα του
Παγκόσμιου και Ευρωπαϊκού Νεοφιλελευθερισμού για να μας συνεφέρνουν.
Επομένως
: οι Κλειδοκράτορες της Οικονομικής Ανάπτυξης είναι σαφές από τα
παραπάνω ποιοι είναι και είναι σαφές, πως αυτοί δεν κόπτονται για το ΠΩΣ
θα διαμείνουν τους καρπούς της ανάπτυξης στη Χώρα αλλά πώς θα τους
διοχετεύσουν στις μητροπόλεις τους και τις έδρες των επιχειρήσεών τους
στο εςξωτερικό. Τώρα, βεβαίως, μπορεί να τεθεί και ένα ερώτημα όπως αυτό
: έστω και αν μιλάμε για ξένα συμφέροντα, εμείς δεν θα «τσιμπολογήσουμε
τίποτα» από αυτή την -ας την θεωρήσουμε βέβαιη- «οικονομική ανάπτυξη»;
Αν όλη η κουβέντα γίνεται για τις δυνατότητες «τσιμπολογημάτων», μάλλον
κακώς κάποιος έκανε τον κόπο να διαβάσει το άρθρο μέχρι το σημείο αυτό.