Του Σπύρου Γουδέβενου
Είμαστε έξι εβδομάδες πριν την ώρα της πρώτης κάλπης, και το κλίμα στην κοινωνία, είναι τουλάχιστον υποτονικό. Είναι, και το γεγονός ότι πρόκειται για αυτοδιοικητικές εκλογές και ευρωεκλογές, που παραδοσιακά μέχρι και το 2010..., δεν έδιναν μηνύματα-καταλύτες για την κεντρική πολιτική σκηνή. Από το 2011 όμως το πολιτικό κλίμα έχει αλλάξει, και τα παραπάνω δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν ως κύρια εξήγηση.
Το κλίμα "ανάθεσης" ζει και βασιλεύει.
Το 2011 στις πλατείες, το κυρίαρχο σύνθημα ήταν, "ΑΜΕΣΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ". Το 2011, ο ελληνικός λαός είδε ότι με την ανάθεση κάθε τέσσερα ή τρία χρόνια δια της ψήφου σε κάποιο κόμμα της διακυβέρνησης του τόπου, δημιούργησε το φαινόμενο , το εκάστοτε κυβερνών κόμμα να δρα ασύδοτα, και να παραβιάζει το προεκλογικό του πρόγραμμα (αν το παρουσίαζε κιόλας), με θύμα πάντα την εργατική τάξη, την νεολαία, και τους "απόμαχους της ζωής". Ποτέ, μα ποτέ, στα 40 χρόνια της μεταπολίτευσης, μία κυβέρνηση, δεν αποπειράθηκε να συγκρουστεί με την εγχώρια ολιγαρχία, και γιατί να το κάνει, βέβαια, αφού, ΝΔ, και ΠΑΣΟΚ, κατάντησαν υποκαταστήματα επιχειρηματικών ομιλών, όπως ορίζει ως αναγκαίο ο καπιταλισμός.
Από το 2011, όμως μέχρι σήμερα το αίτημα για Αμεσοδημοκρατία, υποχώρησε, και έπεσε θύμα ενός ιδιότυπου ρεαλισμού που έφεραν οι εκλογές του 2012, που σωστά σε αυτό το πεδίο, έφερναν για τότε ως πρώτο στόχο και την εκλογική κατάρρευση ΝΔ, και ΠΑΣΟΚ, αλλά οι εκλογές τέλειωσαν, και η Αμεσοδημοκρατία συνεχίζει να μην θεωρείται "ρεαλιστική". Ρόλο παίζει σίγουρα και η παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ, στον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ένα κόμμα, που για την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, πλην των παροικούντων επί σειρά ετών στην Αριστερά, θεωρείται εξαιρετικά ριζοσπαστικό ως προς τον λόγο, ως προς τα προτάγματα τουλάχιστον που βάζει. Και είναι και φυσιολογικό αυτό.....Μετά από 40 χρόνια, ο μέσος ψηφοφόρος, ακούει από ένα κόμμα που είναι κοντά στο να κατακτήσει την εξουσία, πράγματα όπως "Η Αριστερά στην εξουσία", "Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με τον λαό στον δρόμο", "Τέρμα το πάρτι της ολιγαρχίας", κτλ.... Και όλα αυτά, τα μίνιμουμ για εμάς στην Αριστερά, αποτελούν υπέρβαση για τον μέσο ψηφοφόρο, που "εκπαιδεύτηκε", μέσω της ιδεολογικής χειραγώγησης που του έγινε, με ιδεολογήματα του τύπου, "Ας κάνουν οι από πάνω ότι θέλουν, αρκεί να την βολεύω εγώ στην καθημερινότητα μου".
Τα μνημόνια, οι πολιτικές λιτότητας, έχουν μετατρέψει σήμερα την εξασφάλιση μίας "κανονικής" καθημερινότητας,πολυτέλεια για την μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, αλλά αυτό δεν στάθηκε ικανό από μόνο του, να αναιρέσει και το αίσθημα, την "ιδεοληψία" που καλλιεργήθηκε και ρίζωσε τόσα χρόνια, ότι ο λαός δεν μπορεί να παρέμβει καθοριστικά, και κυρίως αποτελεσματικά στην άσκηση πολιτικής που τον αφορά, από τους μνημονιακούς κυβερνώντες μας! Φωνάζουμε στο διαδίκτυο χιλιάδες, κατεβαίνουμε στον δρόμο λίγες εκατοντάδες, βρίσκοντας ως προφάσεις, την ποιότητα είτε αυτών που τίθονται μπροστάρηδες στον "αγώνα του δρόμου", αλλά ακόμα και τις επιλεγόμενες μορφές πάλης.
Το ακούω και αυτές τις μέρες, από ψηφοφόρους ή και μη ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ....." Να σας δω τι θα κάνετε, όταν πάρετε την εξουσία". Και αν αυτή η φράση ακούγεται "κάπως φυσιολογική" για έναν μη ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ, όταν την ακούς από ψηφοφόρο του, που τυγχάνει να ξέρει ότι οι πόρτες των συνελεύσεων των Οργανώσεων Μελών είναι ορθάνοιχτες, αρχίζεις α συνειδητοποιείς ότι ο εκλογικός καταποντισμός ΝΔ, και ΠΑΣΟΚ, αποτελεί το 5-10% του σχεδίου σου, μόνο! Ασχέτου, δυσλειτουργιών, κακών λειτουργιών που μπορεί να υπάρχουν στην κομματική βάση του ΣΥΡΙΖΑ, η σωστή κριτική μπορεί να γίνει για αυτά, έχοντας εικόνα και μόνο!
Και από την άλλη, το ....."Όλοι ίδιοι είστε"
Η κατάρρευση του συστήματος ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, ένος συστήματος που στηρίχθηκε, δια της ψήφου, από το 80% του ελληνικού λαού, δημιούργησε την εικόνα, του σάπιου όχι μόνο σε αυτά τα 2 κόμματα, όχι ακόμα μόνο στα κοινοβουλευτικά κόμματα (ασχέτου αν δεν είχαν ποτέ κυβερνήσει αυτόν τον τόπο), αλλά και στην ίδια την αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Η άσκηση κεντρικής πολιτικής, που έγινε με γνώμονα την εξυπηρέτηση συμφερόντων μίας οικονομικής ολιγαρχίας, με θύμα την εργατική τάξη πάντα, η διαφθορά, ή ασυδοσία ταυτίστηκαν, κακώς λέω, με το σύνολο των πολιτικών προτάσεων του παρόντος.
Ο πολιτικός σου αγώνας, ώστε η πολιτική σου πρόταση να γίνει πλειοψηφική στην κοινωνία, ταυτίζεται σε ένα κομμάτι του εκλογικού σώματος, εθισμένο στην πελατειακή σχέση πολιτών-κομμάτων, σε αγώνα να αλώσεις και εσύ τον κρατικό μηχανισμό, όπως ακριβώς έκαναν ΝΔ, και ΠΑΣΟΚ! Η αποξένωση της Αριστεράς, του λόγου της, αλλά και των ανθρώπων της, από το "κοινωνικό γίγνεσθαι", τα τελευταία χρόνια, δεν συμβάλλει στην εξαρχής εικόνα της 'καλής πρόθεσης" που θες να παρουσιάσεις στον συνομιλητή σου. Και μιλάω για τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να απαξιώσω άλλα κομμάτια της αριστεράς, επειδή ακριβώς ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτή την στιγμή προ των πυλών της εξουσίας.
Αμεοσδημοκρατικές δομές συνδεδεμένες με κόμμα και κυβέρνηση, πυλώνας μίας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ, από ότι διαφαίνεται, πολύ σύντομα μάλιστα θα καταφέρει, μέσο εκλογών να πάρει το 'δικαίωμα" της άσκησης διακυβέρνησης αυτού του τόπου. Το ετοιμοθάνατο σύστημα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, θύμα και αυτό της καπιταλιστικής κρίσης που το κατάπιε, γιατί και αυτό αναλώσιμο ήταν, ακόμα και έκαναν ότι αγνοούσαν οι ίδιοι αυτή την αναλωσιμότητα τους, δεν θέλει να παραδοθεί και για αυτό, μέχρι τον Μάιο η εκλογικη΄τους συντριβή αποτελεί κύριος στόχος.
Μετά όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση, θα βρεθεί αντιμέτωπο με το πραγματικό σύστημα που κυβερνούσε την χώρα. Τους ολιγάρχες μας, τον Μπόμπολα, Τον Βαρδινογιάννη, που σε αγαστή συνεργασία με τους δανειστές μας, θα προβάλλουν στον Τσίπρα το δίλημμα "ή με εμάς ή στο στόχαστρο μας με σκοπό να γίνεται μία "αριστερή παρένθεση" για την χώρα και μόνο".....Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, πως ακόμα και σήμερα, αυτοί συνεχίζουν μέσω των ΜΜΕ που ελέγχουν να πολεμούν τον ΣΥΡΙΖΑ λυσσαλέα, δεν μας εμπιστεύονται....Και πολύ καλά κάνουν!
Στο πλαίσιο του κόμματος, οι κομματικές οργανώσεις γειτονιάς-περιοχών, θα πρέπει να γίνουν μέρος λαϊκών συνελεύσεων, τω οποίων τα μέλη βέβαια δεν θα είναι μόνο μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μέλη, και φίλοι πολιτικών οργανώσεων με κοινά οράματα, χωρίς ηγεμονισμούς (Εγώ είμαι η Αριστερά τώρα...). Και αυτές οι λαϊκές συνελεύσεις, να μεταφέρον πολιτική στο κόμμα κεντρικά, αφού μιλάμε για συνθετικές διαδικασίες. Δεν είναι εύκολο.....Κυρίως δεν είναι εύκολο να πείσεις, ότι δεν πας να κάνεις κομματική στρατολόγηση, αλλά η πράξη σου, μπορεί και πρέπει αν τους πείσει! Και όχι μόνο στο κόμμα, αλλά και στους αυτοδιοικητικούς θεσμούς, αλλά ακόμα και λειτουργίες εντός κοινοβουλίου, νέες λειτουργίες παράλληλες!
Στο συνδικαλιστικό μέτωπο, μετατρέπουμε την συνδικαλιστική μας παράταξη, όπως θέλουμε άλλωστε, σε έναν ευρύ πόλο συσπείρωσης εργαζομένων. Μπροστάρηδες, εκεί σε εργατικές συνελεύσεις, ανά κλάδο, ανά εργασιακό χώρο. Και εκεί να μην τελειώνει ο ρόλος τους.....Άμεση εκπροσώπηση τους στο κράτος, εκεί που ασκείται η πολιτική.....Στο Υπουργείο Εργασίας, στο Ανάπτυξης, παντού!
Τα παραπάνω είναι ένα βήμα, δεν είναι η "Ιθάκη" μας, αλλά αυτό το βήμα είναι αναγκαίο και για να αλλάξουν οι συσχετισμοί και η τροπή στην ταξική πάλη, αλλά και για να μπορεί μία πραγματικά Αριστερή κυβέρνηση, να στηθεί, και να δώσει τις βάσεις για μία σοσιαλιστική μετεξέλιξη!
* Και για το τέλος......Να επενδύσουμε πάλι στην Παιδεία αυτού του λαού. Και όταν λέμε παιδεία, δεν εννοούμε να αλλάξουμε για δέκατη φορά τον τρόπο εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά να δούμε τα βιβλία και κυρίως τον τρόπο διδασκαλίας, να ενισχύσουμε το κριτικό πνεύμα των παιδιών μας, να τα μορφώσουμε πραγματικά....(Δεν καταλαβαίνω γιατί στις εθνικές εορτές τα παιδιά να λένε ποιηματάκια, και όχι να βλέπουν σχετικό οπτικοακουστικό υλικό, να μαθαίνουν ιστορία, με μέσα φιλικά προς αυτά)