γράφει ο Κων/νος Σπ. Δρακάτος
Αν η βλακεία αναγνωριζόταν ως
μια γενετική δυσπλασία του εγκεφάλου, όπως π.χ. ο αυτισμός, θα είχε απασχολήσει
την επιστήμη και θα είχε αντιμετωπιστεί ως πάθηση, με αποτέλεσμα να έχουν
αποφευχθεί πολλά δεινά σε ανθρώπους, Λαούς και ίσως, γενικότερα, στην
ανθρωπότητα.
Η παράληψη αυτή έχει δώσει την
ευκαιρία σε «πάσχοντα» άτομα, με πρόσχημα την θέληση για «κοινωνική προσφορά»
και στην βάση των δικαιωμάτων του ανθρώπου, όπως αυτά αναγνωρίζονται, έτσι
γενικώς και αορίστως, ως Δημοκρατικοί κανόνες, να συμμετέχουν μέχρι και σε
.........
όργανα ευθύνης, αποφάσεων και εξουσίας.
Πρόσφατα «λαμπρά» παραδείγματα:
Στο Νο1 ο κ. Χαϊκάλης, βουλευτής, δηλαδή «πατέρας» του έθνους και ελπίδα του
Λαού (το «γιατί» δεν το ρωτάει ποτέ κανείς όταν ψηφίζει, λες και δεν τον αφορά).
Στον κύριο αυτό ο Θεός έδωσε ένα πολύ χρήσιμο, για τον ίδιο και τους άλλους,
ταλέντο, να μπορεί να κάνει εύκολα τους ανθρώπους να γελάνε. Πολύ σπουδαίο
χάρισμα ειδικά σε δύσκολες εποχές που χρειάζεται ο άνθρωπος μια ψυχοπνευματική
ανακούφιση. Με γεια του και χαρά του και ο Θεός να τον έχει καλά. Άλλο όμως
αυτό και άλλο η λανθασμένη εντύπωση που δημιουργείται σε ορισμένα τέτοια «ταλαντούχα»
άτομα, ότι δηλαδή αφού μπορούν και κάνουν κάτι τόσο εύκολα και καλά, θα μπορούν
να κάνουν το ίδιο και στα πάντα. Σε όσους συμβαίνει αυτό και ευτυχώς δεν
συμβαίνει σε όλους, αλλά σε όποιον συμβαίνει, είναι ένα σύμπτωμα της
υποκρυπτόμενης γενετικής δυσπλασίας του εγκεφάλου του, κάποιας μορφής.
Ο κ. Χαϊκάλης λοιπόν, ερμήνευσε
λανθασμένα την επιτυχία του ως κωμικού ηθοποιού, λόγω θείου χαρίσματος και
θεώρησε ότι με την ίδια ευχέρεια θα μπορούσε να κάνει και οτιδήποτε άλλο.
Επέλεξε την πολιτική. Το γιατί επέλεξε την πολιτική κανείς δεν μπορεί να ξέρει,
πλην του ιδίου, υποθέτω όμως ότι μπορεί να το έκανε επειδή νομίζει ότι η
πολιτική έχει κάποια σχέση με την υποκριτική. Του διέφυγε όμως ότι αυτός είναι από
την φύση του κωμικός και άρα αυτό που κάνει δεν είναι αποτέλεσμα σχετικής παιδείας,
αλλά απλά μπορεί και κάνει αστεία που γελάει ο κόσμος. Τι σχέση έχει λοιπόν με
την πολιτική; Στην ουσία (που ενδιαφέρει) καμία.
Σύμφωνα δε και με το
βιογραφικό του, που ο ίδιος γράφει, λέει ότι: «Νομίζω ότι βγήκα στο θέατρο για να κάνω τους
άλλους να γελάνε, γιατί εγώ δεν γέλασα σαν παιδί» (δηλαδή, αν γελούσε σαν παιδί
θα γινόταν κάτι άλλο;) και ότι στράφηκε στην υποκριτική μετά από παρότρυνση των
συμμαθητών του. Τίποτα άλλο, δηλαδή χωρίς σπουδές ή άλλες κοινωνικές
δραστηριότητες. Τι μπορεί λοιπόν να προσφέρει στην πολιτική; Τι-πο-τα! Κι’ όμως
αυτός δεσμεύει εμένα και τα παιδιά μου, ψηφίζοντας υπέρ ή κατά του Μνημονίου,
σαν δηλαδή, να το έχει διαβάσει (μπορεί) και να έχει καταλάβει (δεν μπορεί) αν
είναι καλό ή κακό, για ένα ολόκληρο λαό.
Και το άκρον άωτον… Ο κ. Χαϊκάλης, λέει,
παραδέχτηκε την ευθύνη του για το παράπτωμα, αλλά υποστήριξε ότι έγινε «εκ
παραδρομής», ενώ μίλησε ακόμη για «πολιτική σκοπιμότητα» επειδή όπως είπε η
υπόθεση έρχεται ξανά στο φως, λίγους μήνες πριν από τις αυτοδιοικητικές
εκλογές. Ντόϊν… που λέει και ο εγγονός μου!
Παράδειγμα Νο 2: Ο κ. Λίαπης ! Ο άνθρωπος «αλλού πατάει και αλλού βρήσκεται».
Για σκεφτήτε όμως, ότι αυτόν επέλεξαν, ελεύθερα (;), πολίτες, για εκπρόσωπό τους
στο κοινοβούλιο… «Όμοιος στον όμοιο»…, θα μου πείτε, αλλά μετά γιατί διαμαρτυρόμαστε
που δεν έχουμε να φάμε; Όταν «ψωνίζεις», εν γνώσει σου «ληγμένα» ή «ψεκασμένα»,
λογικό δεν είναι να πάθεις… δυσεντερία;
Παράδειγμα Νο 3: Ο κ. Φιλιππίδης, νέος και ωραίος, αλλά αυτό είναι αρκετό
για να «φροντίζει» τα λεφτά των εργαζομένων; Μα θα πείτε ότι αυτό ακριβώς έκανε,
σαν «εργαζόμενος» κι’ αυτός! Γιατί διώκεται, λοιπόν; Απαντά ο ίδιος: Η
δίωξή μου είναι πολιτική λόγω της συνεργασίας μου και της φιλίας μου με τον
Κώστα Καραμανλή! «Άρες μάρες κουκουνάρες», δηλαδή. Σαφής ένδειξη ύπαρξης «εγκεφαλικής
δυσπλασίας», κάποιου βαθμού… Ντόϊν, ντόϊν, ξανά…