Μπορεί να ακούγεται παράδοξο αλλά είναι αληθινό: στην Αθήνα της κρίσης υπάρχουν επενδυτές, όπως ο Ιάσων Τσάκωνας, που μάχονται να αλλάξει το τοπίο και να δημιουργηθεί μια άλλη οπτική για το πολύπαθο κέντρο.Eχοντας…
εμπειρίες από άλλες περιοχές του πλανήτη -Αμερική όπου σπούδασε Οικονομικά και όπου επένδυσε κεφάλαια- ο ανήσυχος επιχειρηματίας αποφάσισε να επενδύσει στην περιοχή του Κεραμεικού ανοίγοντας νέες προοπτικές και προλειαίνοντας το έδαφος για μελλοντικά εγχειρήματα. Δεν τα βρήκε, όμως, εύκολα: γραφειοκρατικά κωλύματα, δυστοκία στη λήψη πολιτικών αποφάσεων και ένα θολό τοπίο δυσκόλεψαν το πλάνο και την ευόδωση του γενικότερου project. Εκείνος όμως επιμένει.
Τον ρωτάω αν είναι τρελός ή οραματιστής που αποφάσισε να επενδύσει σε μια τέτοια περιοχή και σε μια τέτοια στιγμή. «Τίποτε από τα δύο. Θεώρησα ότι υπάρχει προοπτική, στον βαθμό που ο Κεραμεικός διαθέτει κενό χώρο και δυνατότητα ανάπτυξης. Είναι μια ανοιχτή υπόθεση εργασίας – εξ ου και οι άπειροι αρχιτέκτονες από διάφορες μεριές του πλανήτη που κάνουν το διδακτορικό τους ακριβώς σε αυτή την περιοχή της Ελλάδας». Ο ίδιος πάντως αποφάσισε να επενδύσει αγοράζοντας ακίνητα και οικόπεδα με σκοπό να τα ανακαινίσει -ενίοτε και να ξαναχτίσει- μεταμορφώνοντας άρδην την περιοχή.
«Ευτυχώς οι αρχικές αντιστάσεις που βρήκαμε από τους φορείς κάμφθηκαν με τα χρόνια, αλλά σίγουρα οι αντοχές μειώνονται όσο δεν φαίνεται το πολυπόθητο αποτέλεσμα. Οταν όμως έχεις όραμα, θες να το παλέψεις. Απλώς πρέπει να λάβεις υπόψη την οικονομία της περιοχής στο σύνολό της. Από τη μια δηλαδή υπάρχει ένα ΦΕΚ που αναφέρεται σε μια μικτής χρήσης γειτονιά, το οποίο ωστόσο παραμένει μόνο στα χαρτιά, και από την άλλη υπάρχει μια άνθηση της “άλλης” οικονομίας που χαρακτηρίζει την περιοχή – από τα πορνεία της Αγησιλάου μέχρι το παράνομο εμπόριο των μεταναστών. Κι ενώ όλοι προτίθενται να αλλάξουν το σκηνικό, κανείς δεν βοηθάει ώστε να βρεθεί αυτή η ιδανική ισορροπία ανάμεσα στον ιδιωτικό χώρο και στον δημόσιο και να μπορέσει να λειτουργήσει το σύστημα αρμονικά».
Τον ρωτάω πώς βλέπει αυτός την πόλη. «Οι πόλεις είναι ζωντανοί οργανισμοί, μεταλλάσσονται και αλλάζουν, γι’ αυτό και το σημαντικό είναι να ορίσεις κατάλληλα τους άξονες βάσει των οποίων θα λάβουν χώρα αυτές οι αλλαγές. Οι άξονες αυτοί κατ’ ουσίαν έχουν διττό χαρακτήρα: τον κοινωνικό και τον πολιτικό, τον μικρό και τον μεγάλο. Από τη μια δηλαδή θα πρέπει να υπάρξει το σπίτι, το περίπτερο, η γειτονιά και από την άλλη το συνολικότερο όραμα ώστε να λειτουργήσει η πόλη. Αυτή τη στιγμή όμως δεν λειτουργεί τίποτα και η πόλη αντίθετα κατρακυλάει σταδιακά στον μαρασμό».
Οπότε τι μπορεί να γίνει ώστε να συντονιστούν παράλληλα τόσοι μηχανισμοί, από τους ιδιώτες μέχρι τα υπουργεία; Είναι απλά τα πράγματα που πρέπει να γίνουν ώστε να λειτουργήσει η οικονομία της πόλης. Δεδομένο είναι ότι η πόλη χρειάζεται, εκτός από τον επενδυτή, και τον ρυθμιστή – κι εδώ παρεισφρέει η καταλυτική παρέμβαση του κράτους.
Το κράτος είναι που πρέπει να φροντίζει για την εύρωστη λειτουργία και να ορίζει τους όρους της συμβίωσης. Αυτός ο μηχανισμός είναι λοιπόν που δεν υπάρχει σήμερα και δεν πιστεύω ότι είναι κάτι δύσκολο να επιτευχθεί. Αρκεί να βρεις τον τρόπο ώστε να «επανέλθουν οι εκτοπισμένοι κάτοικοι της πόλης στο κέντρο», όπως είχε πει κάποτε ένας αρχιτέκτονας. «Να φωτίσεις τους δρόμους, να καθαρίσεις λίγο την περιοχή, να εξασφαλίσεις πάρκινγκ: αυτά τα τρία αν προσεχθούν αλλάζει αμέσως η όψη της περιοχής και εξασφαλίζεται το αίσθημα της ασφάλειας που θέλει να νιώθει ο καθένας όταν κινείται στην πόλη».