Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος
Η πολιτική
είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, και δεν θα έπρεπε να την αφήσουμε στα χέρια του Χόλιγουντ
και να την τοποθετήσουμε σε χολιγουντιανές αφηγήσεις. Και όμως αυτό έκανε ο κ. Θ.
Καρυπίδης, εκδηλώνοντας αντισημιτισμό, αυτό και ο κ. Ντέιβιντ Χάρις, δείχνοντας
υπερβολική ευαισθησία για το ζήτημα και έλλειψη σοβαρότητας σε ό, τι αφορά στην
κουλτούρα της αριστεράς στα..
ζητήματα του ρατσισμού.
Την
ευρωπαϊκή αριστερά θα μπορούσες να την κατηγορήσεις για πολλά, εκτός για
ρατσισμό και αντισημιτισμό. Όποιος κάνει
κριτική στην σύγχρονη εξωτερική πολιτική του Ισραήλ, ή όποιος θεωρεί την
αφήγηση σύγχρονων σιωνιστών και την πολιτική τους πρακτική διεθνώς ως επιζήμια,
τόσο για τα αριστερά ιδεώδη της ισότητας και της ελευθερίας, όσο για την ειρήνη
στον κόσμο και για την ίδια την παγκόσμια κοινότητα των εβραίων, δεν είναι
προφανώς αντισημίτης!
Ούτε τον Θ.
Καρυπίδη γνωρίζω, ούτε τον Ντ. Χάρις. Κάποιες τηλεοπτικές εκπομπές με τον πρώτο
έχω παρακολουθήσει και αρκετές δημόσιες παρεμβάσεις (μεταξύ αυτών και δύο ομιλίες)
του δεύτερου. Ο κ. Καρυπίδης μου είναι αντιπαθής, εξαιτίας του άκρως
λαϊκιστικού του ύφους, ενώ ο κ. Χάρις απολύτως αδιάφορος εξαιτίας της
χολιγουντιανής, απολιτικής μανιέρας που τον διακρίνει. Και οι δύο, ωστόσο,
μοιάζει να κυριαρχούνται από το ίδιο είδος μανιερισμού: αντιαισθητική - κατά
την άποψή μου - ισοπεδωτική, δραματικά απλουστευτική επιτήδευση στην σημασιοδότηση
του αποκλεισμού ως ρατσισμού. Γενικά και οι δύο πολιτικολογούν μέσω του
εξεζητημένου, παραμορφώνοντας υπερβολικά την πολιτική αιτία (το αντικειμενικό
αίτιο του αποκλεισμού), προκειμένου να καλλιεργηθεί μία συναισθηματική ένταση
φυλετικού μάλλον χαρακτήρα. Καί στους δύο το κυρίως πολιτικό θέμα προβάλλεται
σε δεύτερο πλάνο μετατοπίζοντας τη δράση στο επίπεδο του (αντι-) και του
(υπερ-) με σαφώς φυλετικά χαρακτηριστικά.
Διαβάζω, για
παράδειγμα, άρθρο του κ. Ντέιβιντ Χάρις στο ΒΗΜΑ (δημοσίευση 29/07/2012 05:45) που
αναφέρει μεταξύ άλλων: «Είναι σαφές,
ακόμη και έπειτα από μια σύντομη παραμονή, ότι η χώρα [Ελλάδα] υποφέρει σοβαρά.
Με την ανεργία να καλπάζει, την οικονομία να συρρικνώνεται, τη μεγαλύτερη
λιτότητα που απαιτεί η τρόικα, τους εξτρεμιστές να καραδοκούν και με πολλά
μαγαζιά και γραφεία να είναι προς ενοικίαση, ακόμη και ο λαμπερός ήλιος δεν
μπορεί να ανυψώσει το συλλογικό ηθικό. Αλλά εγώ συνεχίζω να είμαι αισιόδοξος
για την Ελλάδα. ‘Ίσως να οφείλεται στην αμερικανικού τύπου αισιοδοξία που
τρέφω. Σε εμάς τους Αμερικανούς, που είμαστε επηρεασμένοι από το Χόλιγουντ, μας
αρέσει να πιστεύουμε σε ένα αίσιο τέλος. Ισως να οφείλεται στο γεγονός ότι
πιστεύω πως η νέα κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, γνωρίζοντας ότι έχει την πλάτη
στον τοίχο, έχει μια μοναδική ευκαιρία να αρχίσει τη μακρά διαδικασία
αντιστροφής της κατάστασης και, ναι, να μετατρέψει την κρίση σε ευκαιρία. Ισως
οφείλεται στο γεγονός ότι αντλώ έμπνευση από την ιστορία των Ελλήνων και των
εβραίων, την οποία ο Γουίνστον Τσόρτσιλ περιέγραψε τόσο θαυμάσια με τον δικό
του μοναδικό τρόπο: “Δεν υπάρχουν άλλες δύο φυλές που να έχουν σημαδέψει με
τέτοιον τρόπο τον κόσμο. Και οι δύο έχουν επιδείξει μια ικανότητα επιβίωσης
παρά τους ατελείωτους κινδύνους και την ατελείωτη οδύνη ξένων καταπιεστών, που
μπορούν να παρομοιαστούν μόνο με τις δικές τους ατέλειωτες έριδες, τους
διαπληκτισμούς και την εσωτερική αναταραχή τους”».
Αυτός είναι
ο εθνικιστικός, φυλετικός μανιερισμός του κ. Χάρις που αποτελεί χολιγουντιανή
διαστρέβλωση του πολιτικού με την μορφή υπέρβασης της πολιτικής, δια του φυλετισμού.
Έδωσα ένα πλήρες απόσπασμα του άρθρου του για να καταλάβετε τί εννοώ και να
δείτε πώς αντιλαμβάνεται τους παράγοντες της πολιτικής δράσης ο κ. Χάρις. Με
ένα σαφώς οπισθοδρομικό, νεοδεξιό τρόπο που αντιφάσκει σαφώς με εκείνον της
αριστεράς, οποιασδήποτε μορφής και ιδιαίτερης ιδεολογικής έκφρασης.
Από την άλλη
στο ίδιο πλαίσιο απολιτικού μανιερισμού κινούνται οι ισχυρισμοί του
δημοσιογράφου Θεόδωρου Καρυπίδη - όπως παρουσιάστηκαν στο Facebook - «για το άναμμα των κεριών (Nerit) στην
επτάφωτη λυχνία των Εβραίων από τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, μετά την
επίσκεψή του στη Συναγωγή της Θεσσαλονίκης» και πως «Οργανώνει μια νέα Χάνουκα κατά των Ελλήνων»…
Μεταξύ Χάρις
και Καρυπίδη συνθλίβεται η πραγματική πολιτική και βασιλεύει η μανιέρα του σχιζοφρενικού φυλετισμού,
έχοντας ως κεντρική έννοια (master point της αφήγησης) τη φυλή και τις
συνακόλουθες διακρίσεις και ιεραρχήσεις. Πρόκειται για μια απολιτική αφήγηση που
εξευτελίζει την ιστορία και την επιστήμη της πολιτικής θεωρίας.
Και σε εμένα
αρέσει το Χόλιγουντ, αλλά αποφεύγω να δομώ την προσωπικότητά μου με την μανιέρα
του και τις τάξεις πραγμάτων που αυτό αναπαριστά! Οι κύριοι Χάρις και Καρυπίδης
έμπλεξαν την πολιτική με το Χόλιγουντ. Καί οι δύο είναι λαϊκιστές του χειρίστου
είδους με άλλο ωστόσο χολιγουντιανό στυλάκι. Αυτά τα δύο στυλάκια γεφυρώνει ο
έλληνας νεοφιλελεύθερος, που με ύφος μπακαλόγατου της ιστορίας ισχυρίζεται: «Το μεγάλο αίσχος είναι η λεγόμενη Αριστερά
που στην προσπάθεια της να κρύψει τον αντισημιτισμό της μιλάει για
αντισιωνισμό»!
Όχι,
ανιστόρητοι μπαγασάδες, η αριστερά ποτέ δεν υπήρξε αντισημιτική! Ο Στάλιν,
πράγματι, «έπαιξε» μεγάλο παιχνίδι με τους εβραίους, ιδιαίτερα στην αρχή, όταν
ενίσχυσε τους σιωνιστές, ενώ εκμεταλλεύτηκε εις βάρος εκατοντάδων χιλιάδων
εβραίων της επικράτειάς του (αργότερα) τον σιωνισμό για να κάνει εκληματική εσωτερική και ευέλικτη
εξωτερική πολιτική. Πράγματι, αργότερα, μετά τον πόλεμο, ο σταλινισμός δίχως να
αρνηθεί το Ολοκαύτωμα, φρόντισε να το υποβαθμίσει και να το «ρευστοποιήσει», ισοπεδώνοντας
το δράμα εκατομμυρίων εβραίων στην Ευρώπη. Αυτός ανέπτυξε την αφήγηση περί θυμάτων
του ναζισμού με εθνικά και αντιναζιστικά κριτήρια, που εξαφάνιζαν τους εβραίους
ως ξεχωριστή κατηγορία. Μιλούσε, για παράδειγμα, για πολωνούς, θύματα του
ναζισμού και όχι ξεχωριστά για εβραίους πολίτες της Πολωνίας, της Ουκρανίας,
της Λιθουανίας κλπ. και μη-εβραίους πολίτες αυτών των χωρών αντίστοιχα. Ωστόσο,
αυτή η ισοπέδωση από την πλευρά του σταλινισμού δεν βρήκε ανταπόκριση στην
υπόλοιπη αριστερά. Ούτε στην ιστοριογραφία μεγάλων μορφών της ιστορικής
επιστήμης, που υποστήριξαν τον κομμουνισμό και τα καθεστώτα του «υπαρκτού
σοσιαλισμού», όπως ο Eric John Ernest Hobsbawm.
Όχι, κύριοι,
που νομίζετε πως όλα είναι Χόλιγουντ, δεν θα ισοπεδώσετε την αριστερά,
διαστρεβλώνοντας τις έννοιες. Ο αριστερός που θεωρεί τον σιωνισμό αντίστοιχο
πρόβλημα με τον γερμανισμό ή τον ιμπεριαλισμό, ως πολιτικό φαινόμενο, δεν
εκφράζει, ούτε στο ελάχιστο θα μπορούσε να θεωρηθεί πως «υποκρύπτει»,
αντισημιτισμό! Το δεύτερο (: αντισημιτισμός) αντιφάσκει όχι με το ανύπαρκτο χολιγουντιανό
(του) εικονόγραμμα, αλλά με την κουλτούρα του και την κοσμοαντίληψή του.
Άλλωστε, για πείτε μου, ο σιωνισμός είχε πάντοτε την ίδια πολιτική μορφή; Τι
λέει άραγε για το ζήτημα ένας εβραίος, που υπήρξε αγωνιστής του σιωνισμού για
αρκετά χρόνια και κατά τη γνώμη μου η πλέον διεισδυτική ματιά στην ιστορία του
προηγούμενου αιώνα, ο Tony Judt; Μιλά για τον αντιδραστικό ρόλο του
σιωνισμού στις παγκόσμιες πολιτικές, μετά το πρώτο στάδιο ωρίμανσης, που
εξελίχθηκε σε ένα αποκρουστικό σήμερα γεωπολιτικό και γεωοικονομικό παιχνίδι,
για την ανθρωπότητα. - που εξελίχθηκε από κοινοτισμός σε νεοφιλελευθερισμό,
διεκδικώντας παγκόσμια διακυβέρνηση με τεχνοκρατικούς όρους, στη θέση της
πολιτικής. Αυτό τον σιωνισμό αποστρέφονται όλοι οι γνήσια φιλελεύθεροι και
αριστεροί εβραίοι. Αυτόν τον σιωνισμό αποστρέφονται όλοι οι αριστεροί στον
κόσμο μας σήμερα, καθώς και όλοι οι φιλελεύθεροι δημοκράτες …και δεν κάνουν
λάθος!
Λάθος κάνετε
όσοι νεοφιλελεύθεροι θεωρείτε πως όποιος αντιδρά στην γενική πολιτική
συμπεριφορά και στρατηγική του σύγχρονου σιωνισμού είναι ταυτόχρονα και αντισημίτης.
Κάνετε μάλιστα χυδαία λαθροχειρία, ταυτίζοντας στις μέρες μας την ακροδεξιά με
την αριστερά. Είστε σταλινικοί, αν όχι φασίστες, αγαπητοί νεοφιλελεύθεροι,
ταυτίζοντας την πολιτική μορφή των αντιδράσεων στον μιλιταριστικό σιωνισμό,
στις διεθνείς σχέσεις και στις οικονομικές σχέσεις, που εκφράζει η αριστερά, με
τον αντισημιτισμό δεξιών. Κάνετε κάτι σαφώς χειρότερο από εκείνο που διέπραξε
εις βάρος της ιστορικής μνήμης στην Ευρώπη ο Στάλιν! Η αριστερά συνέβαλε όσο
κανείς άλλος, με χιλιάδες διανοούμενους και επιστήμονες ερευνητές στην
πραγματιστική, ιστορική, αποκρυστάλλωση του Ολοκαυτώματος στη συνείδηση της
ανθρωπότητας. Μόνον που αρνείται να το χρησιμοποιεί ως χολιγουντιανή
υπερπαραγωγή για να παράγει νεοφιλελεύθερη, ολοκληρωτική πολιτική τον 21ο
αιώνα και να νομιμοποιεί αυταρχικές συμπεριφορές στις διεθνείς πολιτικές. Καλώς
αντέδρασε, λοιπόν, ο κ. Χάρις, στις αντισημιτικές, χολιγουντιανές σαχλαμάρες
του κ. Καρυπίδη, κακώς ωστόσο έκανε να αρθρώσει αυτό τον χολιγουντιανό,
ισοπεδωτικό λόγο εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ.
Ξέρετε,
στους νεοφιλελευθέρους αρέσει να παραφράζουν μια λαϊκή παροιμία, κακοποιώντας ασφαλώς
την ιστορία: «ο αντισιωνισμός είναι ο φερετζές του αντισημίτη», λένε. Εγώ θα
την προτιμούσα κάπως αλλιώς: ο σύγχρονος σιωνισμός είναι ο φερετζές του μιλιταριστή
νεοφιλελεύθερου του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, που εμφανίζεται να αντιπαλεύει
με χολιγουντιανή μανιέρα τον αντισημιτισμό, μιμούμενος την παιδαγωγική και την
πολιτική επικοινωνία του σταλινισμού. Άλλωστε, δεν ήταν λίγοι οι επιφανείς
αγωνιστές του σιωνισμού που διδάχθηκαν από πρώτο χέρι τις τακτικές του
σταλινισμού, όντες «στελέχη» του!
Συμμαζευτείτε
οι νεοφιλελεύθεροι και μιλήστε πολιτικά, διότι το Ολοκαύτωμα έχει και μια άλλη
όψη καθόλου χολιγουντιανική: Εβραίοι, εναντίον Εβραίων, παντού στην Ευρώπη,
ακόμη αργότερα και στις ΗΠΑ. Θέλετε να μιλήσει η αριστερά για αυτό, ή μήπως θα
το εκλάβετε και αυτό σαν αντισημιτισμό; Τα ιστορικά στοιχεία είναι πλέον στη
διάθεσή μας και ευτυχώς υπάρχουν, μεταξύ των άλλων στην διεθνή ακαδημαϊκή κενότητα,
μπόλικοι εβραίοι που δεν χρησιμοποιούν το Ολοκαύτωμα για να ισοπεδώσουν την επιστήμη,
την πολιτική, την πολιτική οικονομία και να επιφέρουν το «τέλος της ιστορίας»!
Καλό είναι λοιπόν να μην ταυτίζετε την σύγχρονη αριστερά με τις πρακτικές του σταλινισμού
και να μάθετε να την διαχωρίζετε από την ρατσιστική δεξιά, με την οποία δεν
έχετε πρόβλημα, παρά τον αντισημιτισμό της, να συνεργάζεστε στο επίπεδο του
πολιτικού προσωπικού σε ένα win-win game…