Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος
Αυτό που
σημειώνω στον τίτλο, ίσως να έλεγε σήμερα ο Άγιος Βαλεντίνος, γνωστός αντιφρονών
του 3ου αιώνα μ.Χ!
Ήταν
αντικαπιταλιστής ο «Άγιος»; Ας σοβαρευτούμε! Εναντίον της διακυβέρνησης με
αυτοκρατορικά διατάγματα ήτανε, όπως θα μπορούσε να ήταν εναντίον της
κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου και εναντίον της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση,
που μετατρέπει την ΕΕ σε «πορνείο». Εναντίον του αυταρχισμού ήταν ο «Άγιος»,
όπως επίσης εναντίον του πολέμου και του ηγεμονισμού, που παράγει ανέργους για
να τους μετατρέψει σε στρατιώτες. Στρατιωτάκια ........
είδους που μαθαίνουν να
αποστρέφονται την δημιουργική εργασία και τον έρωτα, υπέρ της καταστροφικής
εργασίας, της λεηλασίας, της πολιτικής διαστροφής, της εντροπίας, της
κατασπατάλησης και μόλυνσης φυσικών πόρων και του βιασμού.
Το
κανονιστικό μήνυμα του τίτλου, ωστόσο, δεν είναι εμπνευσμένο από τον θρύλο του
Βαλεντίνου… με την καρδούλα, αλλά από τους Μαρξ και Ένγκελς, που με ωριμότητα αποφαίνονταν στην «Γερμανική
ιδεολογία»: «Οι άνθρωποι πρέπει να είναι σε θέση να ζουν για να μπορούν να
κάνουν ιστορία».
Μάλιστα
κυρίες και κύριοι, αυτό είναι η προϋπόθεση, την οποία δεν θα πρέπει παραβλέπει
ο οποιοσδήποτε κοινωνικά ευαίσθητος άνθρωπος! Η πραγματική ανεργία στην Ελλάδα
έχει υπερβεί αρκετά το 30%, ενώ στους νέους πλησιάζει το 70%. Και ζητάμε από
αυτούς τους ανθρώπους να κάνουν ιστορία!!!
Είμαστε ανόητοι
ή δραματικά επιπόλαιοι όσοι ζητούμε κάτι τέτοιο! Μόνον αυτός που δεν έχει
νοιώσει στο πετσί του την ανεργία, θα μπορούσε να πιστεύει πως ο άνεργος και
σοβαρά αποκλεισμένος έλληνας θα μπορούσε να γράψει σήμερα ιστορία, συμβάλλοντας
στη συγκρότηση ενός ρωμαλέου κινήματος για την ανατροπή του καθεστώτος της
κοινωνικής διάλυσης!
Η ιστορία
της δημοκρατικής πολιτικής εξέλιξης, όπως και αυτή της επανάστασης γράφεται από
εργαζόμενους και ερωτευμένους. Οι άνεργοι, της σημερινής μορφής, στην καλύτερη
περίπτωση θα μπορούσαν να γράψουν τον επίλογο μιας εξέγερσης, ποτέ όμως την
ιστορία οποιασδήποτε κοινωνικής αλλαγής, οποιουδήποτε δημοκρατικού, κοινωνικού
μετασχηματισμού.
Η ανεργία
είναι κοινωνική ασθένεια, εκτός από αιτία μπόλικων ψυχοσωματικών ασθενειών για τον αποκλεισμένο
από την αγορά εργασίας. Είναι μια πολιτική πανούκλα που κατατρώγει την
δημιουργικότητα, πολύ χειρότερα από την εργασία που βασίζεται αποκλειστικά στην
ανταλλακτική αξία της εργατικής δύναμης. Ο άνεργος, ιδιαίτερα σήμερα την εποχή
του νεοφιλελευθερισμού, είναι ο άξεστος του έρωτα. Αναπνέει, φτωχοτρώει και
λαθροπορεύεται δίχως να ζει ερωτικά, εκτός εάν βρει προσωρινώς εναλλακτική
απασχόληση υψηλής αξίας χρήσης! Προσωρινά και μόνον προσωρινά, καθώς αυτό
προϋποθέτει διάθεση οικονομικού κεφαλαίου για την δημιουργία κοινωνικού
κεφαλαίου. Μετά; Μετά, θα χαθεί για πάντα η πιθανότητα του έρωτος, ενώ στη θέση
του θα ανατείλει η διάθεση για σεξουαλική ικανοποίηση με οικονομικά μέσα,
επειδή η έννοια της κοινωνικότητας θα έχει υποκατασταθεί από εκείνη της
επιχειρηματικότητας.
Αυτό
επιχείρησε να διακρίνει η γραφή μου: Άλλο κοινωνικότητα, άλλο
επιχειρηματικότητα, όπως άλλο κοινωνία και άλλο αγορά, (σου) είπα. Αν μπερδέψεις
αυτές τις δύο διακριτές αφηγήσεις την πάτησες διαπαντός: μιλάς την γλώσσα του
ολοκληρωτισμού! Ο ολοκληρωτισμός είναι τελικά ο δολοφόνος του έρωτα! Και στην
σημερινή Ελλάδα, η μορφή ανεργίας σε συνδυασμό με το τραγικό ύψος της ευνοούν
τον ολοκληρωτισμό και την δολοφονία της δημοκρατικής προοπτικής. Η διάσταση και
φύση της ανεργίας των ελλήνων, ενώ είναι πολιτικό προϊόν του ολοκληρωτικού
καπιταλισμού, ευνοεί είτε την αναπαραγωγή αυτού, είτε τον φασισμό και τον
τυφλό, δολοφονικό εξτρεμισμό. Και αυτό δεν είναι έρωτας, αναγνώστη μου, είναι η
αποθέωση του συμπλέγματος, που εξιδανικεύει την ναρκισσιστική προσέγγιση της
σεξουαλικής σχέσης, ενώ εμμέσως θα μπορούσε να νομιμοποιήσει ακόμη και τον
βιασμό… αρκεί να είναι Έλλην ο επιβήτορας!
Τι σκοτώνει,
λοιπόν, τον έρωτα, την δημιουργία και την δημοκρατική πολιτική στην σημερινή
Ελλάδα; Είναι σαν να ρωτώ: Ποιες είναι οι αιτίες που επιφέρουν αύξηση της
ανεργίας, της επισφαλούς απασχόλησης και
αυξανόμενης πίεση σε μισθούς και συντάξεις, καθώς και όξυνση των κοινωνικών
ανισοτήτων και της φτώχειας;
Το ξέρεις,
αλλά δεν το προσδιορίζεις πολιτικά. Το αντιμετωπίζεις με ωχαδερφισμό,
αντιδραστισμό, οικονομισμό, ρατσισμό ή στο πλαίσιο μιας αφήγησης της σύγκρουσης
του καπιταλισμού με τον σοσιαλισμό. Τι σημαίνει ωχαδερφισμός, αντιδραστισμός
και οικονομισμός; Αυτό που πράττουν όσοι άμεσα ή έμμεσα υποστηρίζουν τις
κυβερνητικές δυνάμεις και γενικά όσοι αυτοτοποθετούνται στην κεντροδεξιά και
στην κεντροαριστερά. Αυτοί την πάτησαν, περνώντας από το κομματικό κράτος-πάτρωνας,
στο δικομματικό κράτος πελάτης, για να καταλήξουν στην Υποτελή Πολιτεία καί
πάτρωνας καί πελάτης ταυτόχρονα. Από το «το κράτος δεν είναι επιχειρηματίας»,
στο κράτος ως μια ολοκληρωμένη επιχείρηση που πουλά ή προσφέρει προστασία σε έχοντες
και ημετέρους αντιστοίχως, αστυνομοκρατία στο πόπολο, ενώ γίνεται πελάτης αυτών
στους οποίους το παίζει πάτρωνας. Τι σημαίνει ρατσισμός; Νεοναζιστική βρωμιά
και χυδαιότητα μέχρι το κόκκαλο, ηλιθίων μέχρι το τελευταίο κύτταρο της ουσίας
του εγκεφάλου τους. Τι σημαίνει αφήγηση της σύγκρουσης του καπιταλισμού με τον
σοσιαλισμό; Ή συμμαχία για τη σοσιαλιστική επανάσταση και συμμαχία για τη
δικτατορία του προλεταριάτου, ή λαϊκίζουμε ασύστολα και πουλάμε τρέλα με ύφος
λενινιστικό!
Τον έρωτα
και τον εργαζόμενο σκοτώνουν στην σημερινή Ελλάδα οι στρατηγικές που
ακολουθούνται σε επίπεδο ΕΕ και Ευρωζώνης, στο πλαίσιο του λεγόμενου «πακέτου
των έξι» και του συμφώνου για την ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση «Euro-Plus».
Σκοτώνει η μηχανή του αντιπληθωρισμού και της λιτότητας υπό τους τίτλους: «δημοσιονομική
πειθαρχία» και «προώθηση της ανταγωνιστικότητας». Πώς να εκπονήσεις μέσω αυτών πολιτικές εναντίον της ανεργίας
στην Ελλάδα, πώς να ασκήσεις σοβαρή κοινωνική πολιτική, πώς να τονώσεις την
οικονομία σου και την αγορά σου δια δημοσίων επενδύσεων, οι οποίες αφορούν
πλέον παραδόξως στις χώρες όπου παρατηρείται πόλωση κεφαλαίου (δες την
Γερμανία), αντί να αφορούν στις χώρες (δες Ελλάδα) και περιοχές όπου η
παρατεταμένη ύφεση και η πτώχευση έχουν στεγνώσει την αγορά από επενδυτικά κεφάλαια!
Πώς να
υπάρξεις ως ελληνική εθνική οικονομία και να αναδιαρθρωθείς παραγωγικά, δίχως
να σκοτώσεις τον έρωτα και τους εργαζόμενους, μαζί με την δημιουργικότητά τους,
μέσα σε αυτό το καθεστώς του ευρώ; Άσχημη είναι η πρόταση της αγαπητής μου Ζάρα
Βάγκενκνεχτ, της Γερμανικής Αριστεράς, περί κατάργησης του ευρώ και αντικατάστασής
του από άλλο νομισματικό σύστημα με σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες και
παράλληλο έλεγχο της κίνησης κεφαλαίων; Είδατε πώς έρχεται να προτείνει αυτό
που αναφέρω τόσον καιρό ως σοβαρό, πραγματιστικό σχέδιο για ξεπέρασμα της
κρίσης με δημοκρατικά μέσα; Τι είναι το ευρώ, αυτό που εμφανίζεται ως φετίχ
στην Ελλάδα, ή αυτό που ως μέσο και σύμβολο μιας τραγικά αντιλαϊκής πολιτικής,
συμβάλει πρωταρχικά στην διαμόρφωση της σημερινής οικονομικής και
χρηματοπιστωτικής κρίσης , που είναι στην ουσία εκφράσεις της κρίσης
δημοκρατίας στην ΕΕ;
Μήπως έχω
άδικο, λοιπόν, εγώ ο ευρωπαϊστής να λέω πως η ΕΕ, με την μορφή της Συνθήκης της
Λισαβόνας, όχι απλώς δεν έχει μέλλον, αλλά πως χαρακτηρίζεται από ένα εντελώς
μαύρο παρόν; Είναι μαύρο το παρόν μιας Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση, στο
βαθμό που μαυρίζει τον έρωτα και τον εργαζόμενο! Η Συνθήκη αυτή τα κάνει και τα
δυο, προωθώντας ύπουλα ένα ολοκληρωτικό καθεστώς στην ΕΕ, στο οποίο - δεν μπορεί
- θα αντιστεκόταν και ο Άγιος Βαλεντίνος, όχι απλώς ένας ευρωπαϊστής, που δεν
προδίδει την πίστη του στην ανθρώπινη δημιουργία και τον έρωτα, σε ένα
περιβάλλον όπου η ισότητα θα σέβεται την ελευθερία και το αντίστροφο!
Η ΕΕ θα
πάψει να έχει την μορφή πορνείου, αν θεσπίσει τον σεβασμό στην δημιουργικότητα,
στον εργαζόμενο, στην οικογένεια και στον έρωτα και καταστήσει αυτά άξονες
ανάπτυξης για μια αντιιμπεριαλιστική και αντιμονοπωλιακή κοινωνική οικονομία
της αγοράς. Δεν είναι δύσκολο, είναι απλώς βιοπολιτικό, βιο-οικονομικό και
καθόλου διαστροφικό. Προϋποθέτει απομάκρυνση από την αντίληψη της μορφής
ηγεμονισμού που φυλάκισε τον Άγιο Βαλεντίνο, παράλληλα με απομάκρυνση από την
λαϊκιστική, συνωμοτική ή ψυχαναλυτική διάσταση της πολιτικής.