Του Κώστα Δημ.Χρονόπουλου
(ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΥ –ΣΧΟΛΙΟΓΡΑΦΟΥ)
Αδήριτη ανάγκη να (δια) χωριστούν τα σύγχρονα
σιαμαία: Άνθρωπος και καναπές.
Το προσδόκιμο όριο
επιβίωσης του «μορφώματος» των ΚΑΝΑΠΕΔΑΝΘΡΩΠΩΝ κοντοζυγώνει.
Είναι πλέον επιτακτική η ανάγκη αφύπνισης του
ενστίκτου αυτοσυντήρησης του πολίτη,
ο οποίος είναι καταδικασμένος να ζεί
κάτω από ανείπωτες συνθήκες εξαθλίωσης και εξευτελισμού.
Τα πιράγχας –δικά μας
και ξένα- τον κατασπαράσσουν.
Πρέπει, οφείλει να
αντιδράσει, διαφορετικά θα (εξ) αφανιστεί.
Προϋπόθεση όμως η – ε π ι β ε β λ η μ έ ν η – εγχείρηση διαχωρισμού.
Ίσως μια ενδιάμεση κατάσταση
/λύση θα ήταν να βγούν στους
δρόμους οι ΚΑΝΑΠΕΔΑΝΘΡΩΠΟΙ , μαζί (αναγκαστικά), με τους καναπέδες τους.
Αλλά, τότε, πόσο
μακριά θα (το) πάνε το ........
πράγμα, κουβαλώντας και το «βαρίδι» του καναπέ;
Ομολογώντας το είχα
συστήσει κάποτε – πειραματικά/ πιλοτικά, ως διέξοδο από την απραξία / αδράνεια / ΚΑΝΑΠΕΔΟΠΡΟΣΚΟΛΛΗΣΗ, αλλά δεν περπάτησε .
Φαίνεται ότι αποτελεί
μονόδρομο το (κοινωνικό/ λαικό) «νυστέρι».
Δεν γίνεται να
(αντι)δράσεις, να κινητοποιηθείς , να εναντιωθείς, να απαιτήσεις, αν δεν
εγκαταλείψεις το αποχαυνωτικό βόλεμα, αν δεν απαρνηθείς την αίσθηση της τρυφής
που σου προσφέρει η (κατά)βύθιση στον καναπέ και το άκοπο πάτημα του
τηλεκοντρόλ.
Επειδή ισχύει αυτό
που λέμε στο χωριό (της παγκοσμιοποίησης) : first
things first, τότε ας ξεκινήσουμε
από εκεί.
Όλα τα άλλα που:
Ακούμε, βλέπουμε, διαβάζουμε, γράφουμε, ή συζητάμε αναμεταξύ μας, είναι –
επιεικώς – ανώφελα, άσκοπα, ατελέσφορα.
Θα έλεγα – αυστηρώς –
ότι είναι και γραφικά /φαιδρά/ υποκριτικά (Σ.Σ Σε ορισμένες περιπτώσεις, ύποπτα,
υποβολιμαία για τη δημιουργία απλώς εντυπώσεων παραπλανητικών).
Υ.Γ Ας
αποφασίσουμε να πάρουμε – επιτέλους
–μεγάλες, ζείδωρες αποφάσεις και ας μη συνεχίσουμε να κουβεντιάζουμε πως …
«κάτι πρέπει να κάνουμε» όπως -
παραδοσιακά και χαβαλετζίδικα – συνηθίζουμε να κάνουμε.
(Σ.Σ Διευκρινιστικά: Δηλαδή να το κάνουν κάποιοι
άλλοι – ποιοί άραγε; - για την αφεντιά μας !.....)