Στην προσπάθειά του ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ να αποδείξει ότι η οικονομική κρίση δεν συνδέεται ευθέως με την αύξηση της εκλογικής επιρροής του ακροδεξιού εξτρεμισμού επικαλείται τις περιπτώσεις της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, λέγοντας ότι και στις χώρες αυτές εφαρμόζονται σκληρά προγράμματα λιτότητας και εκεί η ανεργία έχει εκτοξευθεί, ωστόσο η δύναμη της Άκρας Δεξιάς είναι ......
αμελητέα. Από πρώτη ματιά φαίνεται να έχει δίκιο.
Πράγματι τα ακροδεξιά κόμματα στην περιοχή της Ιβηρικής είναι περιθωριακά, παρά το γεγονός ότι ο παραδοσιακός δικομματισμός υποχωρεί ατάκτως, παρά τα σκάνδαλα που περικυκλώνουν τις κυβερνήσεις, παρά τις πολύχρονες δικτατορίες που γνώρισαν η Ισπανία και η Πορτογαλία. Μια απάντηση θα μπορούσε να είναι ότι τα κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα έχουν να κάνουν με τις ιδιαιτερότητες της συγκυρίας και με τις ιδιομορφίες των συγκεκριμένων χωρών.
Στις περιοχές αυτές η αποστροφή του κόσμου προς τις κυρίαρχες δυνάμεις μπορεί να παίρνει άλλες μορφές [π.χ αποχή από τις εκλογές, αδιαφορία για την πολιτική, ευρωσκεπτικισμός κ.α]. Δεν αντιδρούν οι κοινωνίες με τον ίδιο τρόπο, ακόμη και αν οι αιτίες είναι κοινές. Για παράδειγμα, η κρίση του 1929 «έδωσε» το New Deal στις Η.Π.Α, αλλά τον Χίτλερ στη Γερμανία.
Την ανάλυση πάντως του κ. Βενιζέλου αποδομούν, τόσο ο προϊστάμενός του, πρωθυπουργός, όσο και οι ίδιοι οι πολίτες. Ο κ. Σαμαράς από τη Νέα Υόρκη είπε ότι οι λόγοι που οδηγούν κάποιους ανθρώπους να υποστηρίζουν τη Χρυσή Αυγή είναι η οικονομική κρίση και η μεγάλη ανεργία. Απ’ όλα τα γκάλοπ προκύπτει ότι η οικονομική κρίση είναι ο παράγοντας που επηρεάζει την πολιτική συμπεριφορά των ψηφοφόρων. Αρέσει δεν αρέσει στην ηγεσία της Χαριλάου Τρικούπη αυτή είναι η αλήθεια.
Κατανοούμε γιατί επιχειρεί να διαρρήξει την οφθαλμοφανή σχέση αιτίου και αιτιατού. Προφανέστατα επειδή το ΠΑΣΟΚ έβαλε τη χώρα στα Μνημόνια. Ο στρουθοκαμηλισμός, όμως, δεν είναι η καλύτερη επιλογή. Ούτε επίσης διασκεδάζουν τις εντυπώσεις, η θεωρία των δύο άκρων που συστηματικά διακινεί η ηγεσία του κόμματος, η ενοχοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ για ό,τι συμβαίνει στη χώρα, τα περί συνταγματικού τόξου που άλλοτε ανοίγει και άλλοτε κλείνει σαν ακορντεόν, η αφήγηση περί μονοδρόμου και οι λοιπές χωλές δικαιολογίες που επινοεί ο πάλαι ποτέ πανίσχυρος πυλώνας του συναινετικού δικομματισμού. Αναστοχασμός, αυτοκριτική, απόδοση ευθυνών. Οι πολίτες ακόμη τα περιμένουν.