Την Κυριακή το βράδυ που θα ολοκληρώνει τις εργασίες του το πρώτο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ θα γνωρίζουμε [έτσι ελπίζουμε] πώς απάντησαν οι 3.800 σύνεδροι στα δύο κρίσιμα ερωτήματα που ταλανίζουν το χώρο και απασχολούν την κοινωνία, αφού το συγκεκριμένο κόμμα είναι αξιωματική αντιπολίτευση και, εκ των πραγμάτων αύριο, μπορεί να............
κληθεί ν’ αναλάβει τις τύχες της χώρας.
Το πρώτο ερώτημα αφορά το αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει, μπορεί και είναι έτοιμος να κυβερνήσει. Η ηγεσία απαντά καταφατικά και στα τρία, ωστόσο ορισμένες «πλάγιες φωνές» που ακούγονται σκιάζουν την εικόνα αυτοπεποίθησης που θέλει να περάσει η πλειοψηφία στο εθνικό ακροατήριο. Οι ενστάσεις που έχουν κατατεθεί αφορούν όχι τόσο την προγραμματική επάρκεια του κόμματος και την καταλληλότητα του στελεχικού δυναμικού που θα καταλάβει τις θέσεις εξουσίας, όσο τις δυνατότητες που θα έχει μια κυβέρνηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς να εφαρμόσει το σχέδιό της, χωρίς εκπτώσεις που θα οδηγούν σε οδυνηρούς συμβιβασμούς και, σε τελική ανάλυση, σε αλλοίωση της φυσιογνωμίας και της ταυτότητάς της.
Για να διασκεδαστούν οι ισχυρές επιφυλάξεις που διατυπώνονται, κυρίως από την αριστερή πτέρυγα, οφείλει η ηγετική ομάδα να είναι σαφής με τα χρονοδιαγράμματα [ακύρωση μνημονίων και εφαρμοστικών νόμων, αναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης, παύση πληρωμών των τόκων] και, ταυτοχρόνως, πρέπει να περιγράψει τις εναλλακτικές λύσεις που θα προωθήσει στην περίπτωση που ο εξωτερικός παράγοντας επιχειρήσει να εκβιάσει ή να ποδηγετήσει την κυβέρνηση.
Καθαρές κουβέντες χρειάζονται. Μπορεί να τρομάξουν στην αρχή, αλλά θα εκτιμηθούν από τους αποδέκτες σε βάθος χρόνου. Τα μισόλογα, τα ναι μεν αλλά, τα βλέποντας και κάνοντας, μπορεί να εξωραΐζουν τους πιθανούς κινδύνους, όταν όμως έρθουν σε επαφή με την πραγματικότητα και καταρρεύσουν, θα προκαλέσουν ανεπανόρθωτη βλάβη στο σώμα των ιδεών της Αριστεράς, της σύνολης Αριστεράς, και όχι μόνον αυτής που θα βρίσκεται στην εξουσία.
Το δεύτερο ερώτημα έχει να κάνει με τις συμμαχίες. Γενικόλογες παραπομπές στους νέους συσχετισμούς που θα διαμορφωθούν και στις δυνάμεις που θα απελευθερωθούν από τους κομματικούς καταναγκασμούς, δεν αρκούν. Η πρόταση του Αριστερού Ρεύματος για συνεργασία με το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και λοιπές αριστερές ομάδες δεν έχει τύχη, αφού οι υποψήφιοι εταίροι δεν την συζητούν. Σύμπραξη με τους Ανεξάρτητους Έλληνες –εκδοχή που έπαιξε για κάποιο διάστημα-δεν έχει σήμερα πολλούς οπαδούς για ευνόητους λόγους. Μόνο η συμφωνία για κατάργηση του Μνημόνιου, ενώ παντού αλλού τους χωρίζει χάος, δεν φτάνει για να προκύψει βιώσιμη κυβέρνηση συνεργασίας.
Μένει, λοιπόν, η ΔΗΜΑΡ. Για την ώρα το κόμμα του κ.Κουβέλη δεν έχει ξεκαθαρίσει πώς θα πορευτεί και με ποιους θα θελήσει να έχει σχέσεις τέτοιου τύπου. Επίσης, πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ούτε ν’ ακούσουν θέλουν για διάλογο με την ΔΗΜΑΡ. Οι απόψεις, όμως, υπό την πίεση των εξελίξεων είναι πιθανόν ν’ αλλάξουν. Υπάρχει, τέλος, η περίπτωση της αυτοδυναμίας. Με βάση τα σημερινά δεδομένα, ανήκει στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Συνεπώς, θα έχουν πολλή δουλειά να κάνουν οι 3.800 σύνεδροι από την Τετάρτη το απόγευμα μέχρι την Κυριακή το βράδυ.