Η αιφνίδια αντιπαράθεση, που ξέσπασε ανάμεσα στο ΔΝΤ και τα άλλα δύο, τα ευρωπαϊκά, μέλη της τρόικας, για τη λάθος «συνταγή» που χορηγήθηκε στην Ελλάδα, ζημιώνει παρά ωφελεί την ελληνική κυβέρνηση.
Πέραν από τις σκοπιμότητες που κρύβει στον υπογείως διεξαγόμενο πόλεμο ΗΠΑ – Γερμανίας, επαναφέρει από το παράθυρο το θέμα της μη βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους. Αν το ΔΝΤ το κάνει για να εκβιάσει τη Γερμανία να δεχθεί ένα νέο μεγάλο κούρεμα του χρέους και να εγκαταλείψει την ακραία πολιτική λιτότητας που έχει επιβάλλει στην ευρωζώνη και δυναμιτίζει την ευρωπαϊκή συνοχή ή προετοιμάζει το έδαφος για να απεμπλακεί το ......
ίδιο από τη δανειακή σύμβαση μέλλει να αποδειχθεί.
Πάντως η νέα παραδοχή λάθους – ως γνωστόν έχουν προηγηθεί οι παραδοχές για λάθη στον πολλαπλασιαστή, την έκταση της ύφεσης, την απουσία αναπτυξιακής διάστασης του μνημονίου- γίνεται την ώρα που η τρικομματική κυβέρνηση θα πρέπει να αρχίσει τις απολύσεις στο δημόσιο και να πραγματοποιήσει ευαίσθητες ιδιωτικοποιήσεις, όπως στο νερό.
Με ποιά νομιμοποίηση θα μπορέσει να «τρέξει» αυτά τα θέματα ή να πάρει, αργότερα, άλλα μέτρα που θα χρειαστούν για να καλυφθούν υστερήσεις στον προϋπολογισμό, όταν το ΔΝΤ παραδέχεται ένα ακόμη λάθος στο ακραίο πρόγραμμα λιτότητας που επεβλήθη από τους εταίρους-δανειστές της στην Ελλάδα;
Δεν θα έχουν δίκαιο η αντιπολίτευση, τα συνδικάτα και οι απλοί πολίτες να διαμαρτύρονται λέγοντας: «Γιατί να πληρώσουμε εμείς το λάθος που έκαναν αυτοί»; Όταν έχεις γονατίσει έναν λαό και μια χώρα δεν μπορείς να βγαίνεις και να λες: «Συγγνώμη κάναμε λάθος».
Εξαγριώνεις και δικαιολογημένα αυτούς που υπέστησαν, και μάλιστα με τόσο επώδυνο τρόπο, το δικό σου λάθος. Δημιουργείς ισχυρές αμφιβολίες και ενδυναμώνεις τις αντιστάσεις για τα επόμενα βήματα του προγράμματος. Νοθεύεις το επιχείρημα της «αναγκαιότητας» που επικαλείται η κυβέρνηση και ντύνεις με «λούστρο» τις ενστάσεις όσων διαφωνούν.
Με απλά λόγια κάνεις δύσκολη τη ζωή της κυβέρνησης και πιο εύκολο το έργο της αντιπολίτευσης. Τινάζεις δε στον αέρα ολόκληρο το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, αν, για παράδειγμα, λόγω ακραίων αντιδράσεων, δεν πραγματοποιηθεί η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ ή μπλοκάρει το σχέδιο απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων. Κάτι που πλέον θεωρώ ότι είναι πολύ πιθανόν να γίνει και ιδιαίτερα η ιδιωτικοποίηση του νερού.
Εάν όμως αυτά δεν γίνουν θα ξαναρχίσουν οι έξωθεν πιέσεις, θα χαλάσει το καλό κλίμα που υπάρχει στα διεθνή Μέσα Ενημέρωσης και τις αγορές, θα επανέλθουν τα σενάρια του Grexit, ενώ θα χρειαστεί να ληφθούν άλλα, εισπρακτικού χαρακτήρα, μέτρα, κάτι που δύσκολα μπορεί να γίνει αποδεκτό ακόμα και από τους βουλευτές της συμπολίτευσης.
Επιπροσθέτως, τυχόν ματαίωση της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ θα αλλάξει την ψυχολογία. Καταρχήν στα συνδικάτα. Θα ‘ναι η πρώτη τους νίκη. Αυτό θα τα κάνει πιο σκληρά και διεκδικητικά και σε άλλα θέματα. Και κατά δεύτερον, θα τροποποιήσει τη σχέση κυριαρχίας της κυβέρνησης έναντι των κομμάτων της αντιπολίτευσης, χωρίς να αποκλείονται και ισχυροί κραδασμοί στην κυβερνητική συνοχή, αφού ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ, λόγω των ισχυρών πιέσεων από τους οπαδούς τους, είναι πολύ πιθανό να αφήσουν μόνη της τη Ν.Δ. σε αυτό το θέμα.
Τυχόν ήττα της κυβέρνησης στο θέμα του νερού, θα τη δυσκολέψει πολύ και στο θέμα των απολύσεων των δημοσίων υπαλλήλων. Το πουλόβερ θ’ αρχίσει να ξηλώνεται. Η κυβέρνηση, που το τελευταίο διάστημα, εξ αιτίας των διαφωνιών ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, δεν εμφανίζει εικόνα σύμπνοιας, θα δοκιμαστεί σοβαρά. Και τότε κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί πως τα πράγματα θα εξελιχθούν ομαλά.
Η μείωση του δημοσίου και η είσπραξη 2,6 δισ. από αποκρατικοποιήσεις το 2013 είναι προαπαιτούμενα για τη συνέχιση του προγράμματος δανειοδότησης. Εκτός από την ΕΥΑΘ μην ξεχνάμε πως δεν έχει τελειώσει ακόμη και το ντιλ για ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ. Οι καταληκτικές ημερομηνίες έχουν παρέλθει, και, προσώρας τουλάχιστον, επικρατεί σιγή ασυρμάτου. Ας το λάβουμε κι αυτό υπόψη στον «πόλεμο των λαθών» μεταξύ ΔΝΤ-Κομισιόν, δηλαδή Αμερικής και γερμανοκρατούμενης Ευρώπης.
matrix24