Γράφει ο Σχολιαστής
Δημοσιογράφος Β.Π. μεσημεριανού δελτίου μας ανήγγειλε
σήμερα με καμάρι ότι το δελτίο θα είναι μονοθεματικό διότι εκτός του θέματος
των εκπαιδευτικών δεν υπάρχει άλλη είδηση να μας πει.
Και αράδα να μας βάζει
τον συνδικαλιστή να κλαίει και σωματεία γονέων στο πλευρό των εκπαιδευτικών και
τον μαϊντανό Αλέξη, που δεν λείπει από καμιά αναφορά της ......δημοσιογράφου, να μας παραθέτει
τις δικές του σοφίες.
Τέλος προς επιβεβαίωση
των ισχυρισμών της, προς υπεράσπιση των δικαίων των εκπαιδευτικών, μας διάβασε
κι ένα απόσπασμα πρώην συναδέλφου της.
Ο κύριος αυτός μας αποκάλυπτε,
με αρκετή ειρωνεία, ότι σε απεργιακό αγώνα βρίσκονται και οι εκπαιδευτικοί στη Γερμάνια
και ότι το εκεί υπουργείο δεν επιστράτευσε τους εκπαιδευτικούς παρ’ όλο που κι εκεί
πλησιάζει η περίοδος των εξετάσεων.
Πολύ ωραία και συγκινητικά
είναι όλα αυτά.
Υπάρχουν όμως κάποιες
λεπτομέρειες που θα έπρεπε να μας αναφέρει η καλή δημοσιογράφος.
Πόσες ώρες απασχολούνται
ο Γερμανοί εκπαιδευτικοί.
Τι αμοιβές έχουν δεδομένου
του βιοτικού επιπέδου.
Ποιας και πόσης αξιολόγησης
τυγχάνουν.
Με τι συχνότητα απεργούν
και με ποια αιτήματα.
Ποια είναι η οικονομική
θέση της Ελλάδας να ανεχτεί τέτοιες συμπεριφορές και ποια της Γερμανίας.
Κοιτάξτε, για να λέμε
και του στραβού το δίκιο, δεν είναι η μόνη ανωμαλία που υπάρχει στη χώρα μας.
Και δεν είναι και Άγιοι,
από την άλλη, οι παράγοντες του υπουργείου και οι πολιτικοί.
Το ζήτημα, που με κάνει
να αγανακτώ, είναι ότι όλη αύτη η συμφορά του κρατικού συνδικαλισμού, την απεργία
την έχει για ψωμοτύρι και επομένως την έχει, εκ προοιμίου, ξεφτιλίσει ως δικαίωμα
και ως διαπραγματευτικό μέσον.
Δεδομένης, μάλιστα,
της συγκυρίας θα έπρεπε άπαντες οι κρατικοί λειτουργοί, των πολιτικών πρωτίστως
συμπεριλαμβανόμενων, να είναι ωριμότεροι, διακριτικότεροι, και κυρίως κοινωνικά
και εθνικά συνεργάσιμοι, από το να σείουν τα μπαϊράκια της ανυπακοής και της επανάστασης
κάθε τρεις και λίγο.
Και κάτι άλλο πολύ σημαντικό
το οποίο δεν αναφέρουν οι υποστηρικτές
των κρατικοδίαιτων συντεχνιών.
Η χώρα μας βρέθηκε στο
γκρεμό λογω του υψηλού δημόσιου χρέους και των ελλειμμάτων.
Παρ όλα αυτά, αντί
να μειωθεί ο σπάταλος δημόσιος τομέας, λεηλατήθηκε και εξανδραποδίστηκε ο ιδιωτικός,
που θρηνεί πάνω από δυόμιση εκατομμύρια άνεργους μαζί με τους μακροχρονίους και
τους επαγγελματίες που δεν μετριούνται.
Τέλος προς κατανόηση των επιχειρημάτων μου θέλω
να σας καταθέσω μια μαρτυρία φίλου που μου είπε το 2010.
Εκπαιδευτικός σε
ΑΕΙ στην Ολλανδία, ουγγρικής καταγωγής ο ίδιος, υπολόγιζε βάσει της ισχύουσας νομοθεσίας
ότι το 2012 θα έβγαινε στη σύνταξη συμπληρώνοντας το 55ο έτος της ηλικίας
του.
Δέκα μέρες πριν μου
διηγηθεί το γεγονός, με νόμο που ψηφίστηκε μέσα σε μια νύχτα, το όριο ανήλθε
στο 65ο έτος της ηλικίας κι ο φίλος μου μαζί με εκατοντάδες άλλους συναδέλφους
του φορτώθηκε αλλά δέκα χρόνια υπηρεσίας.
-Τι να κάνουμε, το μάθαμε,
πονέσαμε, στεναχωρηθήκαμε, αλλά αφού ήταν νόμος έπρεπε να τον δεχτούμε, μου είπε ο Μπέλα χαμογελώντας στραβά και έκλεισε
το παράπονο του έτσι.
Φανταστείτε το αντίστοιχο
στον τόπο μας και βγάλτε μόνοι σας τα συμπεράσματα.
Το κράτος, το οποίο
βγαίνουν και πυροβολούν όλοι, είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Κάθε ενέργεια μας αποβαίνει
προς όφελος ή εις βάρος μας.
Εμείς τι θα επιλέξουμε
την ατομική ευημερία της κάθε συντεχνίας ή το κοινό καλό ;