Είναι αναγκαίος ένας «αντιρατσιστικός»
νόμος;
Το ερώτημα αυτό, κοντεύει
να γίνει το κύριο θέμα συζήτησης το τελευταίο διάστημα στην πολιτική και κοινωνική
σκηνή, την στιγμή που η χώρα αντιμετωπίζει δεκάδες αλλά, υπαρξιακής φύσεως, προβλήματα.
Το όλο θέμα που ανέκυψε
, στην επικαιρότητα ξαφνικά και με αφορμή επιθέσεις ρατσιστικού χαρακτήρα στην Αθηνά
και αλλού , κοντεύει να κλονίσει ακόμα και αυτή την σταθερότητα της κυβέρνησης.
Σταθερότητα που δεν έθιγη από μια σειρά αλλά μετρά , πολύ πιο σημαντικά και στα..........
οποία τα τρία κόμματα είχαν μεγαλύτερες και ουσιαστικές διαφορές.
Τι μπορεί να περιλαμβάνει
λοιπόν ένας τέτοιος νόμος;
Μα να καταδικάζει και
μάλιστα με ιδιαίτερα βαριές ποινές όσους προβαίνουν σε επιθέσεις κατά άλλων ,
που έχουν είτε άλλο χρώμα, είτε άλλη θρησκεία είτε προέρχονται από συγκεκριμένη
φυλή είτε έχουν διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό, λένε όσοι υποστηρίζουν ότι
χρειάζεται.
Μόνον που κάθε είδους
επίθεση , καταδικάζεται ήδη από το νομικό μας σύστημα , άσχετα με το ποιο είναι
το χρώμα ή ο σεξουαλικός προσανατολισμός του θύματος.
Και όχι μόνον αυτό, αλλά
υπάρχει και διάταξη που αν η ενεργεία γίνεται σε βάρος κάποιας από αυτές τις κατηγορίες
και εξαιτίας αυτής, η ποινή είναι μεγαλύτερη.
Και όχι μόνον αυτό, αλλά
ο νόμος τιμωρεί και όσους προτρέπουν τους άλλους να κάνουν τέτοιες ενέργειες.
Δηλαδή, για να λέμε
τα πράγματα με το όνομα τους , σήμερα, οι νόμοι που υπάρχουν καλύπτουν όλα αυτά
τα θέματα. Και μάλιστα σε όλες τις λεπτομέρειες τους.
Ίσως, λένε όσοι γνωρίζουν
, να χρειάζονται μερικές παρεμβάσεις κυρίως σε σχέση με το ύψος των ποινών , όπως
προβλέπουν και ορισμένες αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης , όμως μέχρι εκεί. Όχι
αλλαγές επί της ουσίας.
Γιατί, όποιες άλλες αλλαγές
μπορεί να οδηγήσουν σε «ποινικοποίηση» είτε της έκφρασης άποψης και γνώμης είτε
ακόμα και αυτής της σκέψης ή της διαφωνίας
σε κάποια απόφαση.
Δηλαδή , ένας νόμος
αντιρατσιστικός, όπως αρέσει σε ορισμένους να τον λένε μια και φαίνεται ότι δημιουργεί
μια καλή θεωρούν εικόνα σε μερίδα των ψηφοφόρων και χαρακτηρίζει ως « προοδευτικό»
οποίον το υποστηρίζει , μπορεί τελικά να οδηγήσει σε αντίθετα αποτελέσματα από αυτά
που επιδιώκει.
Μπορεί να ανοίξει τις
πόρτες για ποινικοποίηση απόψεων αλλά και θέσεων κατηγοριών πολιτών και ομάδων ιδεολογικής
κατεύθυνσης, μπορεί να ξεκινήσει ένα «γαϊτανάκι» μηνύσεων για κάθε είδους έκφραση
που θα την βαφτίζουν ρατσιστική και μπορεί να προκαλέσει πολλά προβλήματα που τελικά
θα βοηθήσουν τον ρατσισμό, αντί να τον σταματήσουν.
Πρόκειται , είναι σαφές,
απλώς για ένα επικοινωνιακής λογικής ζήτημα , όπως εξάλλου φαίνεται και από τον
τίτλο του.
Ένα ζήτημα που κάποιοι
θεωρούν ότι μπορεί να τους δώσει εύσημα «προοδευτικότητας» ‘η και « αριστεροσύνης»,
αδιαφορώντας για το αν θα λειτουργήσει τελικά αντίστροφα.
Και όχι μόνον αυτό, αλλά
μια τέτοια κίνηση , που έχει εμφανιστεί ως «νόμος για την αντιμετώπιση της Χρυσής
Αυγής», το μονό που θα κάνει είναι να δώσει το δικαίωμα στο συγκεκριμένο κόμμα
να εμφανιστεί πάλι ως αντισυστημικο και γι αυτό « διωκόμενο από το σύστημα». Δηλαδή
εν τέλει να το βοηθήσει αφού θα εμφανίσει ως «το κόμμα που φοβάται το σύστημα
και θέλει να το βάλει στην παρανομία»…
Μήπως κάποιοι μπροστά
στην αγωνία να φανούν «προοδευτικοί» και να κερδίσουν κάτι επικοινωνιακής φύσεως
χανουν τελικά την ουσία των πραγμάτων;