Γράφει ο Βασίλης Δημ. Χασιώτης
Δεν
μπορώ να μη θαυμάσω την επινοητικότητα των σχεδιαστών των μνημονιακών
πολιτικών πανευρωπαϊκά, δηλαδή, τη γερμανική επινοητικότητα, ακόμα και
αν είναι «εξόφθαλμα» ηλίθια όπως λένε μερικοί, όμως, προσωπικά, πιστεύω
ότι κάθε άλλο παρά ηλίθια είναι : είναι μέρος της βήμα προς βήμα
αποδόμησης της Παλαιάς Ευρωπαϊκής Τάξης Πραγμάτων και η εγκαθίδρυση της
Νέας Γερμανικής Ευρώπης. Ίσως να «πονά» ο τρόπος, αλλά, είναι ο
«παραδοσιακός........
γερμανικός» τρόπος επιβολής : τραχύς, επώδυνος και
απάνθρωπος. Γνωστά πράγματα.
Αναφέρομαι
στην απόφαση του κουρέματος των καταθέσεων στη Κύπρο : να κουρευτούν
λέει οι «μεγάλες» καταθέσεις των άνω των 100.000 ευρώ, με την
επιχειρηματολογία, (ανάμεσα σε άλλα), ότι εκπροσωπούσαν, ειδικά στη
Κύπρο, «μαύρο χρήμα», και κυρίως Ρώσων οικονομικών ολιγαρχών!
Θεέ και Κύριε!
Άγιε Λούθηρε!
Τι μας λένε;
Πρώτον
: ότι μεγαλοκαταθέτης είναι και αυτός των 130.000 ευρώ, που τον
εξισώνει με των καταθέτη εκατομμυρίων ευρώ, από πλευράς αντιμετώπισης,
χωρίς καμία άλλη προϋπόθεση και έλεγχο. Έτσι π.χ., ο «μεγαλοκαταθέτης»
των 130.000 ευρώ που είναι, υποτιθείστω, ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΝΟΜΙΜΑ (π.χ., προϊόν
αποταμίευσης 30 χρόνων από μισθούς και συντάξεις), τίθεται στο ίδιο
καθεστώς και αντιμετωπίζεται με τους ίδιους όρους με τον «Ρώσο ολιχάρχη»
ΚΑΙ ΕΝ ΤΑΥΤΩ θεωρούμενο «εξ ορισμού» ως «μαυραγορίτη», που μπορεί στη
συγκεκριμένη Τράπεζα που κουρεύονται οι καταθέσεις, να έχει ΜΟΝΟ 90.000
ευρώ (και άρα να εξαιρείται του κουρέματος), ενώ να διαθέτει ό ίδιος
αυτός άνθρωπος 5 εκατομμύρια καταθέσεις π.χ. στη Λετονία, ίσως άλλα 5
εκατομμύρια σε ομόλογα του ίδιου του κυπριακού Κράτους, ίσως άλλα 2
εκατομμύρια σε μετοχές κάποιου ευρωπαϊκού χρηματιστηρίου ή και το
κυπριακού, ή και ακίνητη περιουσία στη Κύπρο εκατομμυρίων ευρώ.
Δεύτερον
: ότι το ζήτημα του «μαύρου χρήματος», έχει μια ειδική σημασία για τη
Κύπρο, αλλά όχι και για τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, διότι το «μαύρο
χρήμα», απασχολεί το Βερολίνο μονάχα όταν είναι συγκεντρωμένο σε
ευρωπαϊκή χώρα που δικαίως ή αδίκως θεωρείται «φορολογικός παράδεισος» ή
απλά, έχει «υπερμεγενθυμένο» το τραπεζικό της τομέα.
Τρίτον
: δεν έγινε κανένα έλεγχος, ακόμα και στη λογική του «φορολογικού
παραδείσου», αν καταθέτες, δεν πήγαν τα χρήματα στη Κύπρο λόγω
αφορολογήτου, αλλά λόγω μιας ασφάλειας που τη στιγμή εκείνη διέκριναν,
και μάλιστα, απέδιδαν στις χώρες τους, τους οφειλόμενους φόρους επί των
(αφορολογήτων) τόκων που εισέπρατταν στη Κύπρο!
Βέβαια
μιλάνε και για άλλα πράγματα, όπως π.χ. το «υπερμεγέθες» του τραπεζικού
τομέα στη Κύπρο, όμως, αυτή η επιχειρηματολογία είναι τόσο «πειστική»,
όσο «πειστικό» ήταν και το «επιχείρημα» ότι στην Ελλάδα το χρέος
«αιφνιδίως» ένα πρωί έπαθε κρίση και έπρεπε ο «ασθενής» να εισαχθεί στην
εντατική, λες και όλα τα προηγούμενα χρόνια, δεν έβλεπαν τη
«γκαστρωμένη κοιλιά» να φουσκώνει μέρα τη μέρα, μήνα το μήνα, χρόνο το
χρόνο, κι όμως, όχι απλά να μη κάνουν τίποτα το ουσιαστικό, ΕΝΩ
ΜΠΟΡΟΎΣΑΝ, μα και με την ανοχή τους αν όχι και με κάποιες χείρες
βοήθειας, να βοηθούν την κατάσταση να φτάσει στο «αμήν». Γιατί άραγε; Η
απάντηση προβάλει δειλά – δειλά, πανευρωπαϊκά, μα αρκετά φανερά : διότι
προϋπόθεση για να χτιστεί η Γερμανική Ευρώπη, ήταν η προηγούμενη να
πέσει οικονομικά στην ανάγκη της Γερμανίας. Όπως ο τοκογλύφος : σε
«βοηθά» συνεχώς, έως ότου κάποια στιγμή, θα είναι αυτή η «βοήθεια» που
θα σε πνίξει.
Ας επανέλθουμε όμως στο τρέχον ζήτημα της επικαιρότητας, τις καταθέσεις και το κούρεμά τους.
Είναι, λένε, «ειδικό» πρόβλημα της Κύπρου, και δεν πρόκειται να εφαρμοστεί αλλού.
Εγώ όλη αυτή τη φιλολογία την ακούω τζάμπα.
Όχι
μόνο διότι στη μνημονιακή κατάσταση η μόνη πραγματικότητα είναι αυτή
που προηγούμενα διαψεύδεται, μα και, όπως ήδη έγραψα σ’ ένα πρόσφατο
άρθρο μου, το ζήτημα της «κουράς» των καταθέσεων, έχει πρωτίστως
πολιτική σημασία, διότι προετοιμάζει τον κόσμο για κάτι που φαίνεται να
ξεχνά : ότι οι καταθέσεις, δυνάμει καμίας ευρωπαϊκής νομοθεσίας δεν
προβλέπεται ότι είναι διασφαλισμένες (έως 100.000 ευρώ) στο διηνεκές,
αλλά, αντίθετα, προβλέπεται η σχετικά σύντομη εκπνοή (μέσα στα επόμενα
4-5 χρόνια) αυτού το μέτρου της «εγγύησης», όταν, όπως όλα δείχνουν, ο
τραπεζικός τομέας στην Ευρώπη θα έχει αναδιοργανωθεί και τα κύρια
χρηματοπιστωτικά τους κέντρα αναδιαταχθούν γεωγραφικά πλήρως ίσαμε τότε.
Μάλιστα δε στη Κύπρο, την ώρα που γράφεται τούτο το άρθρο, ακούστηκε
ότι το αφορολόγητο των 100.000 ευρώ, ισχύει ανά λογαριασμό και όχι ανά
καταθέτη, πράγμα που σημαίνει ότι καταθέσεις σε κοινό λογαριασμό άνω των
100.000 ευρώ που θεωρούνται εγγυημένες διότι η εγγύηση ισχύει ανά
λογαριασμό ΚΑΙ ανά άτομο, εξετάζεται να εξαιρεθούν, οπότε έχουμε μια εκ
του πλαγίου παραβίαση του συστήματος εγγύησης των καταθέσεων μέχρι και
τις 100.000 ανά άτομο ΚΑΙ ανά λογαριασμό. Δεν γνωρίζω τι τελικά θα
ψηφιστεί, αλλά, για μένα δεν έχει καμία σημασία τι θα ψηφιστεί. Σημασία
έχει ότι το σκέφτηκαν. Και στη δική μου αντίληψη και κρίση των
πραγμάτων, αφού το σκέφτηκαν, κάποια στιγμή θα το κάνουν, ανεξάρτητα από
το τι θα περάσει απ’ τη κυπριακή Βουλή.
Το
ζήτημα της «εγγύησης» των καταθέσεων, όχι μόνο των «νομικά» εγγυημένων
(μέχρι 100.000 ευρώ) μα και εθιμικά «εγγυημένων», ανεξαρτήτως ποσού,
(ποτέ προηγούμενα δεν κλήθηκαν καταθέτες να συμβάλλουν στο κόστος
προβληματικών επιχειρηματικών αποφάσεων στις Τράπεζες), έρχεται να
προσθέσει στη Μεγάλη Στρατηγική της αποδόμησης ΚΑΘΕ έννοιας «κοινωνικού
Κράτους», αφού το «κοινωνικό Κράτος» βρίσκεται στο στόχο του
νεοφιλελεύθερου κανονιού, το οποίο θέλει να το ισοπεδώσει, ώστε πάνω στη
παλιά Εκκλησία να χτίσει τη δική του νέα : την Εκκλησία της Αγοραίας
Κοινωνίας και των Αγοραίων «Οντοτήτων». Ας μη ξεχνάμε ποτέ, ότι στη
καρδιά της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, η κοινωνία είναι «ένα πράγμα που
δεν υπάρχει».
Όμως,
στη Κύπρο, έγινε κάτι που έχει ακόμα μεγαλύτερη σημειολογική βαρύτητα,
κάτι που στο σύντομο μέλλον προσωπικά εκτιμώ ότι θα το ξανασυναντήσουμε :
η υπερνεοφιλελεύθερη Γερμανία, «χτυπά» μεγαλοκαταθέτες, γνωρίζοντας
πολύ καλά, (μένοντας στη περίπτωση της Κύπρου), ότι όλοι αυτοί, δεν
εκπροσωπούν στο σύνολό τους ρώσικα συμφέροντα ούτε το χρήμα τους είναι
«μαύρο». Όμως δεν είναι η «δικαιοσύνη» που εδώ απασχολεί τους
νεοφιλελεύθερους. (Άλλωστε, η δική τους αντίληψη περί «δικαιοσύνης»
είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό απ’ ό,τι θεωρείται στη δική μας μη
νεοφιλελεύθερη αντίληψη, την οποία «δική μας» δικαιοσύνη, έτσι όπως έχει
καθιερωθεί τα τελευταία 50 τουλάχιστον χρόνια στον ευρωπαϊκό νομικό
πολιτισμό, απλά την επικαλείται όταν της είναι χρήσιμη). Είναι ότι
πρέπει, περισσότερο ίσως και από τις «λαϊκές μάζες», να
«τακτοποιήσουν» τους συσχετισμούς οικονομικής και πολιτικής δύναμης στο
ανώτατο επίπεδο έκφρασης αυτής της δύναμης, που είναι το «ολιγοπωλιακό
και μονοπωλιακό πολιτικο-οικονομικό απαρτμάν», διότι κι εκεί, διεξάγεται
ένας επίσης ανελέητος «εμφύλιος» πόλεμος, διότι εκεί είναι που
«τσακώνονται τα βουβάλια».
Να θυμίσω ενδεικτικά, τι έγραφα σε άρθρο μου («Σχολιανά 65 : Πόσο σίγουρο είναι το μεγάλο ελληνικό κεφάλαιο ότι δεν θα καταβροχθισθεί;», αναρτήθηκε στο blog «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ» 8/2/2012) πριν ένα χρόνο : «Αυτό
που είναι όμως άξιο απορίας, είναι οι αυταπάτες μέσα στις οποίες ζουν
τα λεγόμενα μεγάλα συμφέροντα της χώρας, το λεγόμενο μεγάλο κεφάλαιο… Η
υποψία ότι ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ που επιτίθενται, στην Ελλάδα
π.χ., για να μείνουμε στα καθ’ ημάς, δεν έρχονται για να καταπιούν μόνο
τον μικρομεσαίο επιχειρηματικό χώρο, μα έχουν ως στόχο ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΛΥ
ΜΕΓΑΛΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, αυτό, ως φαίνεται, δεν τους περνά καθόλου απ’
το μυαλό… Έχω την αίσθηση ότι το ελληνικό μεγάλο κεφάλαιο ζει μέσα σε
ένα κλίμα ταξικού εφησυχασμού και ταξικού μεγαλοϊδεατισμού, ότι είναι
απρόσβλητοι, ή ακόμα ότι το παιχνίδι γίνεται ΚΑΙ γι΄ αυτούς… Το παιχνίδι
ότι μπορεί να γίνεται ΜΕ ΤΕΛΙΚΟ ΓΕΡΑΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΥΣ, μάλλον δεν τους
απασχολεί ποσώς…» Επεκτείνοντας και γενικεύοντας τις σκέψεις αυτές,
είναι σαφές, ότι αφορούν γενικά όλο τον ευρωπαϊκό χώρο, (για να
περιοριστούμε σ’ αυτόν), με τις αναγκαίες βεβαίως προσαρμογές κατά
περίπτωση.
Συνεπώς,
ΚΑΙ οι καταθέσεις ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΟΥΣ θα θιγούν στα πλαίσια της
νεοφιλελεύθερης λαίλαπας «αναδιάρθρωσης» της Προηγούμενης Τάξης
Πραγμάτων. Όσο δε το διαψεύδουν, τόσο ανησυχώ περισσότερο, τόσο πείθομαι
για τη… πίστη μου σε όσα παραπάνω ισχυρίζομαι.
Το
πώς θα θιγούν, αυτό δεν είναι δα δύσκολο να επιχειρηματολογηθεί. Δεν
μπορεί, σ’ όλα τα υπό μνημονιακό καθεστώς Κράτη, κάποια σημαντική
«τρύπα» στο προϋπολογισμό τους θα προκύψει, ή κάποιος δημοσιονομικός
στόχος θα εκτροχιαστεί, ή ακόμα κάποια τραπεζικό ψιλοέμφραγμα κάπου θα
εμφανιστεί, που θα απαιτήσει νέο ρευστό, οπότε, μιας και οι κοινωνίες θα
έχουν στεγνώσει από κάθε δυνατότητα εισφοράς, τι θα δείξουν αν όχι τις
καταθέσεις, ώστε να σωθεί η όποια κινδυνεύουσα «εθνική» οικονομία, από
«άτακτη χρεοκοπία», κ.λπ., κ.λπ. Και πώς θα αποφύγουμε αυτές τις
«απαισιόδοξες» εκτιμήσεις, όταν τα μνημόνια δεν παράγουν παρά
αυτοαναπαραγόμενα και συνεχώς επιδεινούμενα προβλήματα, αυτά που
υποτίθεται ότι «λύνουν»;
Όμως,
τόχω ξαναγράψει και θα το ξανασημειώσω : το «χοντρό» παιχνίδι, δεν θα
παιχτεί εδώ στο «Νότο». Θάλεγε κανείς, ότι είναι ανάγκη να εξασφαλιστούν
τα νώτα, και τα πλάγια (Ανατολική Ευρώπη), πριν ξεσπάσει η μεγάλη
πυρκαγιά που θα είναι στο Κέντρο της Ευρώπης. Ο πυρομανής γερμανικός
μεγαλοϊδεατικός ηγεμονισμός, εκτιμώ, ότι δεν αναλώνει όλη αυτή την
ενέργεια για δέκα δισεκατομμύρια ευρώ στη Κύπρο, ή για μερικές
εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ για «στήριξη», δηλαδή, υποδούλωση, του
Νότου. Κάποια στιγμή, η Γερμανία θα «σκουπίσει» και τον πλούσιο Βορρά,
με την ελπίδα πάντοτε, όπως και στο παρελθόν, πως βάζοντας φωτιά σ’ όλη
την Ευρώπη, αυτή δεν θα πηδήξει στη δική της αυλή, ελπίδα που
επανειλημμένα στο παρελθόν διαψεύστηκε για την Γερμανία όταν ξανάπαιζε
με την ίδια φωτιά ομοίως σε παρόμοια έκταση.
Μετά
το τέλος αυτής της Κρίσης, αν εν τω μεταξύ στη Γερμανία δεν αλλάξει
κάτι ριζικά και δεν διορθώσουν οι ίδιοι οι Γερμανοί τη πορεία τους, τη
πολιτική τους, βλέπω ένα τοπίο που δεν θα θυμίζει σε τίποτα την Ευρώπη
όπως τη ξέραμε. Αν μεν η Γερμανία βγει νικητής, η Ευρώπη θα είναι
γονατισμένη : αλλά πόσο θα μπορέσει η Γερμανία να έχει λαούς σκυμμένους
στα τέσσερα; Για πόσο χρόνο; Φυσικά όχι για πολύ. Το τι θα γίνει όταν
σηκωθούν ορθοί, ο καθείς ας κάνει τα σενάριά του. Αν τώρα η Γερμανία δεν
μπορέσει να επιβάλει τον ηγεμονισμό της, τότε το ενδιαφέρον είναι να
δούμε αν αυτή η πάντα ανήσυχη χώρα, θα παραμείνει και με ποιους όρους σε
μια Ευρώπη που της παρέχει την ισοτιμία αλλά όχι την ηγεμονία, ή αν θα
προτιμήσει να αποχωρήσει από την Ευρώπη οπότε το ζήτημα είναι αυτή η
«γερμανοκεντρικά» δομημένη Ευρώπη στο κρίσιμο οικονομικό της σκέλος,
πόσο θ΄ αντέξει απ’ το σοκ της γερμανικής αποχώρησης, και δε σημάνει
αυτό το άδοξο τέλος ενός οράματος, που είχε γεννηθεί πριν 70 περίπου
χρόνια, πολύ ανθρώπινου, πολύ γήινου, αλλά δυστυχώς, η επανεμφάνιση του
οράματος του επαναβιώσαντος Υπερανθρώπου, τείνει να το καταβροχθίσει.
Ίδωμεν…