γράφει
ο Κων/νος Σπ. Δρακάτος
”…διά
γαρ την των χρημάτων κτήσιν πάντες οι
πόλεμοι γίγνονται”
Όποιος
πιστεύει ότι οι πόλεμοι γίνονται για
να αλληλοσκοτώνονται οι άνθρωποι,
κάνει λάθος.
Όπο Όποιος πιστεύει ότι βασική ιδέα του εγχειρήματος για την ένωση της Ευρώπης ήταν ο πόνος,δήθεν, των ισχυρών, για να μην αλληλοσκοτώνονται οι Ευρωπαίοι μεταξύ τους, πάλι λάθος κάνει.
Όποιος ανατρέξει στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα..........δει, πρώτον ότι, παντού και πάντα και βασικά, ως σκοπός του “οράματος της ενωμένης Ευρώπης”, αναφέρεται σε ό,τι έχει σχέση με την οικονομία και δεύτερο, ποιο εξειδικευμένα, στην ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και ανθρώπων και κοινή εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών. ΠΟΥΘΕΝΑ ΠΕΡΙ ΚΟΙΝΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, και ΚΟΙΝΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, από τα οποία και θα προέκυπτε, ως φυσικό επακόλουθο, το ΚΟΙΝΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΚΩΝ ΛΑΩΝ. Γι’αυτό σήμερα, μετά από 70 χρόνια ”κοινής ευρωπαϊκής πορείας”, εξακολουθούμε να είμαστε Έλληνες, Γάλλοι, Άγγλοι, Γερμανοί κλπ., αλλά όχι Ευρωπαίοι.
Μετά απ’ αυτό, εύκολα μπορεί κανείς να καταλάβει ότι ”το όραμα” του κοινού μέλλοντος των Ευρωπαϊκών κρατών δεν είχε ευγενή κίνητρα αλλά ”οικολογικό” ενδιαφέρον! Δηλαδή οι μεταπολεμικοί ηγέτες της εποχής εκείνης, μετά το εξαιρετικά άνισο ισοζύγιο υπέρ των ζημιών, σε έμψυχο κυρίως δυναμικό, του Α’ και Β’ παγκοσμίου πολέμου, κατάλαβαν ότι το πραγματικό αποτέλεσμα αυτών των συρράξεων ήταν η κατασπατάληση πόρων και ενέργειας (έμψυχο δυναμικό), χωρίς αντίστοιχο όφελος. Τότε λοιπόν, ήταν που αντιλήφθηκαν την χρησιμότητα της ”ανακύκλωσης”, ως οικολογικό μέτρο.
Η
πατρότητα, βέβαια, της ιδέας της
ανακύκλωσης ανήκει στους Γερμανούς
Ναζί, οι
οποίοι αφαιρούσαν από του μελλοθανάτους,
οτιδήποτε θα μπορούσαν να ξαναχρησιμοποιήσουν,
τρίχες, δόντια, γυαλιά, ρούχα, παπούτσια
και λίπος για σαπούνι κ.α. Αυτό που τους
είχε διαφύγει, τότε, ήταν η
χρησιμότητα του αίματος, ως ανανεώσιμης
πηγή ενέργειας.
Ε’, αυτό το σκέφτηκαν ο Σουμάν και οι
λοιποί μεταπολεμικοί ηγέτες, δηλαδή να
μην χάνετε πλέον ούτε το αίμα,
στην προσπάθεια
που θα γίνεται για την βίαιη αναδιανομή
του πλούτου – αυτόν τον σκοπό είχαν και
έχουν οι πόλεμοι. Συμφώνησαν έτσι ότι
ο πόλεμος, ως μέσο προς
τον σκοπό
αυτό, δεν συμφέρει. Και πόλεμος στην
Ευρώπη δεν ξανάγινε. Αντ' αυτού εφευρέθηκαν
οι Οίκοι Αξιολόγησης, τα σπρέντ, ο
κατευθυνόμενος δανεισμός και στο τέλος
ο “εικονικός” θάνατος, η πτώχευση, για
την αρπαγή των κεφαλαίων, των αδύναμων
λαών. Το κόλπο είναι: τους βοηθάμε να
παράξουν πλούτο και μετά τους τον
πέρνουμε και μετά πάλι από την αρχή.
Έτσι
ο στόχος πλέον, είναι το ”αίμα” να μένει
στην παραγωγική διαδικασία, ως φτηνά
εργατικά χέρια, αντί μαρμάρινοι σταυροί.
Και αυτό
γίνεται. Αν
δούμε με αυτό το μάτι τα πράματα θα
καταλάβουμε πως παίζεται σήμερα το
παιχνίδι της “αρπαγής και διανομής του
πλούτου”, στον κόσμο και ειδικότερα
στην γειτονιά μας την Ευρώπη, που έτυχε
να γεννηθούμε.
Όσο
για τα περί νίκης του καλού έναντι του
κακού, περί νίκης της Δημοκρατίας και
άλλα τέτοια μπλα-μπλα, είναι απλά το
φανταχτερό περιτύλιγμα, ενός φτηνού,
ανούσιου, αλλά επικίνδυνου περιεχομένου.
Το
τι έγινε και πως έγινε στην Κύπρο, απλώς
είναι η νέα βερσιόν
του ”οράματος
της ενωμένης Ευρώπης”,
βελτιωμένη
και εμπλουτισμένη
με τα νέα
”ευρήματα
της τεχνολογίας”.
Και πράγματικά είναι βελτιομένη, αν την
συγκρίνουμε με την προηγούμενη, όπως
λειτούργησε στην Γιουγκοσλαβία.
Τώρα η
”οικολογία” θριάμβευσε και αίμα δεν
χύθηκε και τα λεφτά θα τα πάρουνε.
Όσο
για την Ρωσία τι να πει κανείς. Πάντα
είχε φιλικά,
σχεδόν
αδελφικά,
κάποτε,
χάρις στο πατερούλη, και πατρικά
αισθήματα για
τους Έλληνες
και ποτέ
δεν δύστασε να…
πει ένα καλό λόγο για μας. Το κακό με
τους Κυπρίους είναι ότι... εκτός από τον
καλό λόγο, ζήτησαν και λεφτά. Τα ήθελαν
όλα, δηλαδή. Αν όμως είχαν διαβάσει την
πρόσφατη ιστορία θα ήξεραν ότι και ο
μακαρίτης ο Γρηγοριάδης, αδελφός κι'
αυτός, κάπως έτσι την πάτησε. Δεν τον
έφταναν τα λόγια...
Υ.Γ.
Αν παρατηρήσατε, ακόμα και ο Μπέπε
Γκρίλο, κωμικός ηθοποιός και ψηφισμένος
πολιτικός (η απόλυτη σχέση), δεν είπε
ούτε ένα αστείο για
ενισχύσει
τους Κυπρίους…Εταίρους. Συγκρατήθηκε...
καλού-κακού.