Από τις πρώτες δεκαετίες του περασμένου αιώνα, αλλά ιδιαίτερα
μετά τον εμφύλιο πόλεμο και κυρίως μετά την μεταπολίτευση η «παραδοσιακή» αριστερά,
(όπως την χαρακτήριζε ο μακαρίτης Ανδρέας Παπανδρέου) αρέσκεται στα σύμβολα, τους
συμβολισμούς και κάθε τι που θεώρει ότι την διαφοροποιεί από τα αλλά κόμματα
και κυρίως κάθε τι...........
που μπορεί (η πιστεύει ότι μπορεί) να την εξωραΐσει στα μάτια των πολιτών Και ιδιαίτερα βέβαια των νέων , μια και αυτοί αναζητούν πρότυπα, ήρωες και μεγάλες στιγμές, σχεδιάζοντας και ονειρευμένοι τις αντίστοιχες δίκες τους.
που μπορεί (η πιστεύει ότι μπορεί) να την εξωραΐσει στα μάτια των πολιτών Και ιδιαίτερα βέβαια των νέων , μια και αυτοί αναζητούν πρότυπα, ήρωες και μεγάλες στιγμές, σχεδιάζοντας και ονειρευμένοι τις αντίστοιχες δίκες τους.
Η κάθε είδους
συμβολολαγνεια της αριστεράς, κινείται πια στα όρια των μυθικού.
Πριν τον δεύτερο παγκόσμιο
πόλεμο κάθε δίωξη αριστερού (απαράδεκτη βεβαίως και αντιδημοκρατική) φουντωνόταν
, γινόταν θρύλος και ηρωικό τραγούδι η ποίημα.
Μετά τον εμφύλιο και παρά
την ήττα της αριστεράς, «θεοποιήθηκαν» ενέργειες του ΑΛΑΣ και ηγετικά πρόσωπα
του ΚΚΕ.
Μετά την μεταπολίτευση,
τα πράγματα ξέφυγαν εντελώς.
Όλα τα τραγούδια του εμφύλιου ( της μιας πλευράς εννοείται)
, όλα τα πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν τότε στον συγκεκριμένο χώρο, ( άσχετα από το τι ακριβώς έκαναν) έγιναν σύνθημα , τραγούδι, ιστορία και τελικά
μύθος κυρίως για τους νέους. Και κατάφεραν τότε να «εγκλωβισμού» χιλιάδες νέους
ανθρώπους. Ήταν και το κλίμα της εποχής στην Ελλάδα, ήταν βεβαίως και το γενικότερο
διεθνές κλίμα.
Παράλληλα , εκείνη
την εποχή, προσετέθησαν οι θρύλοι των αντιστασιακών , (που κάποια στιγμή ο
αριθμός τους κόντεψε να ξεπεράσει σε αριθμό τον αριθμό των ελλήνων πολιτών).
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου
, πηρέ μυθικές διαστάσεις, πρόσωπα που απλώς βρέθηκαν εκεί, πήραν την μορφή υπέρηρωα
, ενώ ακόμα και πολιτικοί χώροι που το 1973, την καταδίκαζαν(επωδή δεν έλεγχαν
την εξέγερση) στην μεταπολίτευση την δόξασαν Μαζί και όσα πρόσωπα βρέθηκαν στις
κομματικές τους γραμμές.
Όλη αυτή η λατρεία
των συμβόλων, δεν έχει περάσει ακόμα από
τους χώρους αυτούς της λεγόμενης παραδοσιακής αριστεράς. Μηχανισμοί ολόκληροι ασχολούνται
και καλλιεργούν μύθους και σύμβολα.
Έτσι , εδώ και χρόνια « κακές διεθνείς δυνάμεις» που αντικατέστησαν
τον κακό καπιταλισμό, κυνηγούν την χώρα μας.
Αόρατα κέντρα μας έχουν
βάλει στόχο.
Και όχι μόνον αυτό.
Τώρα τελευταία, κάθε ενεργεία
που κανουν οι γνωστοί άγνωστοι, οι μπαχαλακηδες, όπως τους αποκαλούμε κάποιοι
την αποδίδουν σε « πρ5ακτορες της ασφάλειας», « προβοκάτορες» και άλλους.
Βολικό και διαχρονικό
παραμύθι που βγάζει τις όποιες ευθύνες από τους ώμους όσων, φοβούνται την έμμεση
έστω εμπλοκή των ιδεών τους στις ενέργειες αυτές.
Χθες μάλιστα ο Μανώλης
Γλέζος, θυμήθηκε στην Βουλή τους παρακρατικούς της δεξιάς, που κατ αυτόν είναι όσοι
επιτεθεισών με όπλα στα κεντρικά γραφεία της ΝΔ. Με την λογική, αφού ωφελείται
η κυβέρνηση οι φίλοι της τα κανουν…
Στερεότυπα και συμβολισμοί
εκτός τόπου και χρόνου.
Το ίδιο εξάλλου έκανε
μόλις χθες και ο αρχηγός του κόμματος
στο οποίο ανήκει ο κ Γλέζο. Ο κ Τσίπρας, στο Βερολίνο όπου ήταν για συνάντηση
με τον κ Σοιμπλε, έσπευσε να καταθέσει λουλούδι στον τάφο της Ρόζας Γκλύξμπουργκ,
της «κόκκινης Ρόζας» .Προφανώς , ως ένα είδος
συμβολισμού σύμφωνα με τον οποίο παραμένει «επαναστάτης», άσχετα αν συναντάται
με τον εκπρόσωπο των «κακών Γερμανών κεφαλαιοκρατών»…. Και βέβαια πιστεύοντας
πως έτσι θα αντισταθμίσει τις αντιδράσεις που υπάρχουν στο κόμμα του για την συνάντηση
αυτή αλλά και θα αλλάξει τις εντυπώσεις στην κοινή γνώμη.
Μόνον που ξεχνούν πως
οι πολίτες δεν ενδιαφερόμαστε πια ούτε για σύμβολα, ούτε για συμβολισμούς χωρίς
νόημα, ούτε για μύθους και ήρωες. Θέλουμε αποτελέσματα , πράξεις , χειροπιαστά
και άμεσα. Σχέδιο και στόχους.
Αυτά είναι η υποχρέωση
των πολίτικων. Όλα τα αλλά αν δεν ανήκουν στο παρελθόν ανήκουν στην ιστορία και
στους ομίλους διάλογους ….ptroupiotis@yahoo.gr