Το πολύ ενδιαφέρον που μας έφερε η κρίση στο ελληνικό τμήμα της είναι ότι τόνισε τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς και όξυνε τις διαφορές των δύο κόσμων, ακόμη και αυτές που θεωρούσαμε πως είναι θαμμένες στην Ιστορία.
Εντός των κόσμων αυτών, βλέπουμε ήδη τα .....
πιο ακτιβιστικά τμήματα τους (ΧΑ και Αναρχικό κίνημα) να συγκρούονται με κάθε ευκαιρία.
Σαφώς τελείωσε η εποχή του συγκεχυμένου, του θολού, των
δυϊσμών και του στρογγυλεμένου. Το μοντέλο όμως της ηπιότητας
δημιούργησε το ψευδές τελικά δεδομένο της νομοτελειακής διαρκής προόδου
του κοινωνιών χωρίς κόστος και κόπους. Το μοντέλο έδωσε έδαφος και
στάθηκε η Ειρήνη σε όλα τα επίπεδα. Η ευημερία εξημέρωσε τα πάθη μιας
πληγωμένης από τον εμφύλιο Ελλάδας.
Δυστυχώς η ελίτ έχει επιλέξει συνειδητά
να μην δίνει σωστές απαντήσεις και να παραπλάνα, οπότε η λύση στη
ελληνική κρίση δεν είναι ορατή και η ευημερία δεν πρόκειται να επανέρθει
σύντομα. Η οπισθοδρόμηση του βιοτικού επίπεδου και των εισοδημάτων σε
προηγούμενες δεκαετίες, οδηγεί σταδιακά στο να ανά-συστήνεται και τμήμα
του σκηνικού των τότε δεκαετιών. Πιο συγκεκριμένα επανήρθε σχεδόν η
περιχαράκωση που συνόδευσε την χώρα από το εμφύλιο μέχρι τα πρώτα χρόνια
των 80s.
Αυτό συνέβη καθώς διαλύθηκαν τα
“μαξιλάρια” και οι “αερόσακοι” που κρατούσαν του δυο κόσμους χωριστά.
Για να ακριβολογούμε το ΠΑΣΟΚ που προέρχονταν από την αριστερά και
τραβούσε τον κόσμο προς το κέντρο έκλεισε την περιπλάνηση του στο
πολιτικό τόξο επιλέγοντας στην κρίση να βρεθεί μαζί με την δεξιά.
Επιλέγοντας την δεξιά, έχασε τον ρόλο και την δυνατότητα να λειτουργήσει
ως αμορτισέρ ανάμεσα στους δυο κόσμους,
Είναι απολύτως λογικό αυτή η νέα
περιχαράκωση να καταλήξει εκ νέου σε διάρρηξη της ειρήνης αν αφεθεί να
εξελιχτεί. Και είναι ακόμη πιο ενδιαφέρον ότι αυτή έχει αρχίσει, έρχεται
από ψηλά και σιγοντάρεται από την δεξιά που κυβερνά. Η ΝΔ επιλέγει
την πόλωση και καταφέρνει μέσω αυτής να παραμένει συμπαγής εν μέσω
μνημονιακών πολιτικών, σαν κι αυτών που διέλυσαν το ΠΑΣΟΚ.
Όμως στήνεται ένα επικίνδυνο σκηνικό για κομματικά οφέλη.
Ήδη ένα τμήμα της Δεξιάς (από την ΝΔ και
την ΧΑ) αντιμετωπίζει την κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ -προς την εξουσία μέσω
εκλογών- ως μετεμφυλιακό επεισόδιο. Αυτό φαίνεται στις ποικίλης έντασης
ανακοινώσεις που εκδίδει αλλά και στις κινήσεις που κάνει. Το ΠΑΣΟΚ
μπαίνει στην ίδια μοίρα καθώς αντιμετωπίζει τις δυο προηγούμενες εκλογές
ως «ρεσάλτο» του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία για την οποία προφανώς
αμύνεται μέχρις εσχάτων.
Την ίδια στιγμή συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ
αντιμετωπίζουν την κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ προς τις εκλογές και την ενδεχόμενη
νίκη του, ως λευκή επιταγή αλλαγή του κράτους από τον αστικό του
χαρακτήρα.
Στο ενδιάμεσο μαξιλαράκια τύπου ΔΗΜΑΡ και
ΑΝΕΛ μοιάζουν παραζαλισμένα και χτυπημένα από την “νέα περιχαράκωση”.
Όχι τυχαία είναι τα μόνα κόμματα που χάνουν βουλευτές αυτόν το καιρό.
Τέλος από την περιχαράκωση ευνοείται και ο ΣΥΡΙΖΑ που γίνεται η μόνη εναλλακτική πρόταση για τον μέσο Αριστερό.
Θα ήταν πολύ απλό να απομονωθούν οι
ακραίοι όπου κι αν είναι, αλλά η μεγάλη φτώχεια αναμένεται να είναι
πιο ακραία από όλα αυτά και είναι μπροστά μας. Η περιχαράκωση και η
πόλωση είναι ένας τρόπος αυτοάμυνας των δυο σημερινών μεγάλων κομμάτων.
…
Το φαινόμενο της νέα περιχαράκωσης δεν
είναι πρόσκαιρο αλλά θα συνεχιστεί και η φτωχιά θα το πυροδοτεί. Όσο δεν
δίνονται σωστές απαντήσεις στην κρίση τόσο θα οξύνονται οι αντιθέσεις
με άγνωστη κατάληξη αυτή την στιγμή.