Ο Ραχόι προσπαθεί απαγνωσμένα να κερδίσει χρόνο να μην υπογράψει δηλαδή Μνημόνιο πριν από τις επερχόμενες τοπικές εκλογές στην Γαλικία και την χώρα των Βάσκων στην σκιά της απειλής της Καταλονίας γιά φορολογική χειραφέτηση από την Μαδρίτη με υστερόγραφα μονομερούς πολιτικής απόσχισης...
Η Μαδρίτη προκαλεί τις Αγορές δημόσια γιά να χαϊδέψει τα αυτιά της Κοινής Γνώμης ότι είναι σκληρή και αδιαπραγμάτευτη ενώ την ίδια στιγμή παρασκηνιακά διαπραγματεύεται με τις Βρυξέλλες γιά την διατύπωση του Μνημονίου που θα υπογράψει μετεκλογικά γιά να χρηματοδοτηθεί πρώτα από τον Μνιμο Μηχανισμό ESM και στην συνέχεια να στηριχθεί από μαζική αγορά των ομολόγων της στην δευτερογενή αγορά από τον Ντράγκι.
Το ερώτημα που τίθεται κατ αρχήν είναι αν οι Αγορές θα δώσουν την παράταση λίγων εβδομάδων που ζητάει ο Ραχόι η θα αρχίσουν να πιέζουν την Μαδρίτη γιά την υπογραφή εδώ και τώρα του Μνημονίου και τον Ντράγκι να αποδείξει ότι έχει αντίκρισμα η βαρύγδουπη φράη ότι θα κάνει “whatever it takes to save the euro”. Με άλλα λογια θα τολμήσει ο κεντρικός τραπεζίτης να παρέμβει ακόμη και ο Ραχόι δεν έχει υπογράψει δημόσια το Μνημόνιο που διαπραγματεύεται παρασκηνιακά?
Η Ισπανική Κρίση προκαλεί πολιτική σχιζοφρένεια στην κυβέρνηση Μέρκελ : Πρώτον γιατί με την καθυστέρηση Ραχόι κερδίζει χρόνο γιά διορθωτικές-επικοινωνιακές παρεμβάσεις στο σχέδιο Ντράγκι ώστε να αμβλυνθούν οι εντυπώσεις της κατά κράτος ήττας της χώρας στο πρόσφατο ΔΣ της ΕΚΤ. Δεύτερον η Μέρκελ παρά την σιωπηρή η ακόμη και ρητή παρασκηνιακή συγκατάθεση της στον Ντράγκι αντιθλαμβάνεται ότι η προσφυγή της Ισπανίας στον Μόνιμο Μηχανισμό είναι δρόμος χωρίς επιστροφή.
Δρόμος χωρίς επιστροφή πρώτον λόγω του ύψους των αναγκών της Μαδρίτης: Υπολογίζεται ότι στην επόμενη διετία οι ανάγκες στήριξης των Ισπανικών Τραπεζών και του Ισπανικού Δημοσίου φθάνουν συνολικά στο δυσθεώρητο ύψος των 350 δις Ευρώ! Ετσι πρώτον καίγεται η αξιοπιστία της κεφαλαιακής επάρκειας του Μόνιμου Μηχανισμού πριν καν αρχίσει να λειτουργεί, επιταχύνεται η απόσυρση του ΔΝΤ από τα προγράμματα διάσωσης όπου ενεπλάκη σχεδόν εκβιαζόμενο από την Μέρκελ και καλείται Ο Ντράγκι να υλοποιήσει εδώ και τώρα την τολμηρή ρητορική του.
Η Ισπανία καίει από μόνη της και το σημερινό Στάτους Κβο και εξαντλεί τα πυροσβεστικά αποθέματα νερού του Ντράγκι και θέτει σχεδόν εδώ και τώρα ριζοσπαστικές λύσεις που υπερβαίνουν τις πολιτικές αντοχές της Μέρκελ: Πληθωρισμό, Ευρωομόλογο, και απευθείας μεταφορά πόρων από τον Βορρά στον Νότο.
Τα παραπάνω είναι ούτως η άλλως μονόδρομος γιά την Καγκελάριο με μόνο ερώτημα πως θα διαχειρισθεί εν μέσω προεκλογικής περιόδου το εσωτερικό πολιτικό κόστος της υλοποίησης τους: Πρώτον με την Ισπανία εκτός μάχης με το ΔΝΤ εκτός Ευρώπης πολλαπλασι’άζεται το βάρος τηςε συνεισφοράς της Γερμανίας και της Γαλλίας στις διασώσεις χωρών-μελών της Ευρωζώνης και δεύτερον ακόμη και στην περίπτωση που οι Αγορές δώσουν την ανάσα λίγων εβδομάδων που ζητάει ο Ραχόι την Ανοιξη θα έχουμε το Ιταλικό Δράμα: Οι προβολές όλων των δημοσιονομικών και οικονομικών μεγεθών και δεικτών της Ιταλίας σε ορίζοντα εξαμήνου μας λένε ότι την Ανοιξη του 2013 η Ρώμη θα είναι σε χειρότερη κατάσταση από αυτήν στην οποία βρίσκεται σήμερα η Μαδρίτη.
Τα παραπάνω δεν είναι απλά και μόνο επικίνδυνοι ελισμοί των επαγγελματιών της πολιτικής στο Βερολίνο, στην Μαδρίτη και στην Ρώμη γιά να αποφύγουν η να περιορίσουν το εσωτερικό πολιτικό κόστος. Ειναι ριψοκίνδυνες επιλογές που φγέρνουν την Ευρωζώνη μπροστά σε ατύχημα , σε μη ελεγχόμενη δηλαδή αποσταθεροποίηση.
Στην πολιτική και ιδιαίτερα στις διεθνείς ισορροπίες ο χρόνος είναι βαρύνουσα παράμετρος. Η κατάσταση στην Ευρωζώνη με το Ισπανικό Καπρίτσιο του Ραχόι παραπέμπει στην συμπεριφορά της Πολωνίας στα τέλη Αυγούστου του 1939: Η Βαρσοβία ενέδωσε στις πιέσεις του Λονδίνου και του Παρισιού να υποχωρήσει απέναντι στις διεκδικήσεις του Χδίτλερ γιά την πόλη του Ντάντσιχ και τον Διάδρομο αλλά ο ισχυρός άνδρας της χώρας συνταγματάρχης Μπεκ δεν μπορούσε να αναλάβει το εσωτερικό πολιτικό κόστος μιάς παράδοσης που παρέπεμπε στην συμφωνία του Μονάχου γιά τον ακρωτηριασμό της Τσεχοσλοβακίας τον Σεπτέμβριο του 1938. Διαμήνυσε στην Βρετανία και στην Γαλλία ότι πρέπει να τον πιέσουν δημόσια ώστε να χρεώσει την υποχώρηση του στην ατολμία των συμμάχων να τον στηρίξουν. Ετσι λίγες μέρες πριν από την έκρηξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου όλα έδειχναν συμβιβασμό και πολιτική λύση όταν ο απρόβλεπτος παράγων τα τίναξε όλα στον αέρα: Στο Λονδίνο η δεξιά-εθνικιστική πτέρυγα των Συντηρητικών εξεγέρθηκαν και απείλησε τον Τσάμπερλεν με πτώση της κυβέρνησης και η εξωτερική πίεση που ήθελε η Βαρσοβία γιά να συνθηκολογήσει στις απαιτήσεις του Βερολίνου δεν ήλθε ποτέ. Με άλλα λόγια την στιγμή π[ου όλοι οι εμπλεκόμενοι στην Πολωνική Κρίση τον Αύγουστο του 1939 έριχναν στην δημοσιότητα την μιά επικοινωνιακή μπλόφα μετά την άλλη ενώ ταυτόχρονα στο διπλωματικό παρασκήνιο προετοίμαζαν ένα δεύτερο Μόναχο, συνέβη το “ατύχημα” και άρχισε ο πόλεμος…
statesmen.gr