Το ΠΑΜΕ διαθέτει ένα πανό που διεκδικεί την είσοδο του στην αιωνιότητα, ως αξεσουάρ της Ακροπόλεως. Είναι το γνωστό που λέει για τη δύναμη των λαών, πλην όμως δεν έχει χώρο να εξηγήσει και τα περί της βούλησης τους. Αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει στο συρτάρι με τα επιχειρήματα την αναφορά στην Ευρώπη των λαών. Θα σταθεί αλληλέγγυα στο ελληνικό δράμα, από το οποίο θα αντλήσει ερείσματα για την ανατροπή και τη δημιουργία ενός άλλου κόσμου που, μη ξεχνάμε, είναι εφικτός. Ως επιχειρήματα έχουν τεράστια ηθική βάση, μεγαλύτερη και από τον χάρτη της Ευρώπης. Όταν πρόκειται να συναντηθούν με την πραγματικότητα στέκονται για.........
λίγο στον αέρα και μετά καταρρέουν κάτω από την πρώτη δημοσκόπηση. Σύμφωνα με τις μετρήσεις, οι λαοί της Ευρώπης μας προτιμούν έξω από το ευρώ ή, τέλος πάντων, κάπου όπου δεν θα χρειάζεται να χρηματοδοτούν το χρέος μας. Ασφαλώς κάποιος θα μπορούσε να τους πει ότι δεν μας δανείζουν χωρίς τόκο, αλλά μετά το «κούρεμα» αυτή η επιχειρηματολογία δεν στέκεται σε κανένα δελτίο ειδήσεων, δεν μπορείς να τη σερβίρεις με μπύρα και λουκάνικα. Πριν από ένα-δύο χρόνια οι λαοί της Ευρώπης μπορεί και να περνούσαν τη ματιά τους από ένα φίλτρο συμπάθειας προς την Ελλάδα. Τώρα δεν ισχύει αυτό. Και επειδή δεν ισχύει, περιπλέκονται και τα πράγματα σχετικά με το αίτημα μας για ένα νέο περιβάλλον στήριξης.
Την άλλη εβδομάδα ο πρωθυπουργός θα βγει στην Ευρώπη διεκδικώντας επιμήκυνση του προγράμματος προσαρμογής. Αυτό μεταφράζεται τουλάχιστον σε επιπλέον χρηματοδότηση με 20 δισεκατομμύρια ευρώ. Παραλλήλως θα ρίξουμε στο τραπέζι το αίτημα για ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με τον «ισπανικό τρόπο», δηλαδή το κόστος να μην επιβαρύνει το δημόσιο χρέος. Όμως πίσω από όλα αυτά θα «τρέχει» το σενάριο για καινούργιο «κούρεμα» χρέους, με το κόστος να επιβαρύνει τις κεντρικές τράπεζες των δανειστών μας και την ΕΚΤ.
Υπάρχουν πολλά εμπόδια μέχρι εκείνο το σημείο. Όμως στην Ελλάδα η δαιμονοποίηση απλοποιεί τα πράγματα. Το πρόβλημα μας προσωποποιείται στη Μέρκελ, στην οποία αποδίδεται εμπάθεια, αδιαλλαξία, στενοκεφαλιά. Μπορεί και να είναι έτσι. Η ίδια, όμως, γνωρίζει ότι έτσι και εμφανιστεί στη γερμανική Βουλή ζητώντας νέο πακέτο στήριξης προς την Ελλάδα, έχει περισσότερες πιθανότητες να εκλεγεί με τη Ν.Δ στη Β' Αθηνών, παρά να βρει τη ψήφο της στο Βερολίνο.
Η τύχη της Ελλάδας δεν βρίσκεται στα δικά μας χέρια. Βρίσκεται πάνω στο μπιλιάρδο των πολιτικών συσχετισμών, έτσι όπως διαμορφώνονται στις χώρες που μας δανείζουν. Συνέβαινε και προηγουμένως, αλλά τώρα είναι πιο έντονο από ποτέ. Πριν δώσει κάτι σε μας, η Μέρκελ, πρέπει να έχει και κάτι να πει στους ψηφοφόρους της. Και αυτό δεν μπορεί να είναι η ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα. Στις ανθρωπιστικές κρίσεις στέλνεις κουβέρτες, όχι δισεκατομμύρια. Επίσης δεν περνάει πια η απειλή που τους περιγράφει ως την πέτρα στο λαιμό μας-έχουν λάβει τα μέτρα τους, δεν θα μας ακολουθήσουν στον βυθό.
Η προοπτική της πολιτικής ένωσης έχει όχι μόνο πολιτικό ενδιαφέρον, αλλά και επικοινωνιακό. Η Μέρκελ μπορεί να την επιδείξει στον γερμανικό λαό ως την ισχυρότερη απόδειξη της ηγεμονίας του στην Ευρώπη. Αλλά για να πέσει αυτό το χαρτί στο τραπέζι, εμείς πρέπει να τους πείσουμε για τη συνέπεια και τις προθέσεις μας. Το τραγικά αντιφατικό είναι ότι καλούμαστε να υλοποιήσουμε πιστά την πολιτική που θέλουμε να αλλάξουμε. Μπορεί να γίνει κάτι άλλο; Εδώ βρίσκεται η ερώτηση των πολλών δισεκατομμυρίων προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Ποιο πιόνι θα κουνούσαν αυτοί στη σκακιέρα;