Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Η οικονομική κρίση έκανε
ακόμα πιο ορατή την ιδεολογικοθρησκευτική σύγκρουση Βορρά-Νότου, η οποία
υποβόσκει εδώ και αιώνες.
Οι Ορθόδοξοι και οι Καθολικοί χριστιανοί είναι σχεδόν σίγουροι, ότι αν
μετανοήσουν και γίνουν καλοί χριστιανοί έχουν κερδίσει το εισιτήριο για τον
Παράδεισο. Οι ηγέτες των Προτεσταντών Λούθηρος και Καλβίνος δεν έκαναν στους
πιστούς τους αυτή τη.........
χάρη. Οι λέξεις εξομολόγηση και μετάνοια δεν υπάρχουν γι
αυτούς. Στην Προτεσταντική θεολογία
κανείς δεν πρέπει να είναι σίγουρος, γιατί η σιγουριά μπορεί να οδηγήσει στη
«ραστώνη», στην «ανεμελιά» και φυσικά στην «τεμπελιά»(praedestinatio-θρησκευτικό δόγμα του Απόλυτου
Προορισμού).
Χρησιμοποιώντας το φόβο, την
ανασφάλεια και την αβεβαιότητα για να πειθαρχήσουν τους πιστούς τους, μπορεί να
μην πέτυχαν να τους κάνουν καλούς χριστιανούς(να αγαπούν τον πλησίον τους ως τον εαυτό τους) αλλά τους έκαναν πειθαρχημένους πολίτες, πολύ πλούσιους και αρκετά
δυστυχείς.
Ο Θεός των προτεσταντών απαιτεί:«
Προσπάθησε ακόμη περισσότερο (συσσώρευε-συσσώρευε είναι εντολή του Θεού). Για τον αιώνιο σκοπό δεν υπάρχει τίποτα
που να είναι αρκετά καλό»(όποιος πεθαίνοντας έχει τα περισσότερα χρήματα
παίρνει μια καλύτερη θέση με θέα στον Παράδεισο).
Η θέση ότι «οι άνθρωποι πρέπει να θεωρούν τον εαυτό τους αποκλειστικά
υπεύθυνο για τη μιζέρια τους, τη φτώχια τους ή την ανεργία τους» είναι ένας
άγραφος νόμος για τους Υπερβόρειους Προτεστάντες. Η ψυχρή λογική και ο
χρησιμοθηρισμός είναι τα κριτήρια που προσδιορίζουν τον ορθολογισμό όλων των
ανθρώπινων ενεργειών και αυτό είναι και ένα από τα μυστικά της επιτυχίας του αγοραίου
καπιταλιστικού συστήματος στις χώρες του προτεσταντικού βορρά.
Αυτόν τον τρόπο σκέψης επιδιώκουν να επιβάλλουν και στις χώρες του Νότου οι
χώρες του Βορρά, αδιαφορώντας πλήρως αν η Αβεβαιότητα της ψυχής οδηγεί στη συναισθηματική ανεπάρκεια δημιουργώντας
χαρακτήρες ανθρώπων που έμαθαν να στηρίζονται μόνο στον εαυτό τους και στο νέο
Θεό Χρήμα(Ουαί κι αλίμονο για τον
προτεστάντη αν πέσει κάτω. Θα πρέπει να σηκωθεί μόνος του ή να ποδοπατηθεί).
Αυτόν τον τρόπο σκέψης επιδιώκουν να μας επιβάλλουν οι Υπερβόρειοι, αδιαφορώντας
αν η ατομική αβεβαιότητα και ανασφάλεια μπορεί να αποξενώσει το μεμονωμένο
άτομο και να το οδηγήσει σε ακραίες καταστάσεις και συμπεριφορές, που όσο είναι
ατομικές έχουν περιορισμένες συνέπειες. Όταν όμως η ατομική αβεβαιότητα
μετατραπεί σε συλλογική και οδηγήσει ολόκληρες κοινωνίες σε ανασφάλεια, τότε τα
πράγματα ξεφεύγουν από τον έλεγχο και μπορούμε να οδηγηθούμε σε απρόβλεπτες και
ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Το πόση ακριβώς αβεβαιότητα αντέχει ο άνθρωπος σαν κοινωνία και τι είναι
ικανός να κάνει για να εξισορροπήσει αυτή
την αβεβαιότητα, φαίνεται από την απώλεια ελέγχου στη Γερμανία του 1933.
Δυστυχώς, ‘όπως έγραφε και ο Νίτσε, ο Υπερβόρειος,
είναι τόσο επίμονος στο σκοπό του, που πολλές φορές τον μετατρέπει σε αποστολή,
αδιαφορώντας πλήρως για τις συνέπειες. Οταν μάλιστα αυτή η αποστολή πάρει τα
χαρακτηριστικά δημιουργίας ενός «τέλειου κόσμου» στα μέτρα του, τότε αλίμονο σε
όλους μας. «Τούτη η σύγχρονη και νοσηρή εποχή», έγραφε, «δε διαθέτει τίποτα πιο
νοσηρό από τον οίκτο.. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι είμαστε Υπερβόρειοι.. Η
μοιραλατρεία μας ήταν η παρόρμηση των δυνάμεών μας, η δίψα μας για λάμψη και
ενέργεια.. Ο τύπος της δικής μας ευτυχίας ήταν ένα ναι ή ένα όχι,( κάτι σαν τον
Η/Υ) μια ευθεία γραμμή κι ένας σκοπός.» Αυτά έγραφε ο μεγάλος και τρελός
Γερμανός πριν 120 χρόνια, και το σίγουρο είναι ότι στο μυαλό του είχε τον
«Κόναν τον Βάρβαρο» Ο φίλος του Νίτσε, ο Βάγκνερ, στο μουσικό του έργο «το Δαχτυλίδι των
Νιμπελούγκεν», δείχνει την ανθρώπινη- γερμανική βούληση, που στην προσπάθειά
της να φτιάξει ένα κόσμο σύμφωνα με τις
επιθυμίες της, βρίσκει την υπέρτατη ικανοποίησή της στον ενταφιασμό της κάτω
απ’ τα ίδια τα ερείπια του θαυμαστού κόσμου που έφτιαξε.