Αν είναι κυβέρνηση με κορμό τη ΝΔ, θα είναι εντελώς ετερόκλητη, καθώς θα συμμετέχουν το ΠΑΣΟΚ(οπωσδήποτε) και άλλα .........
μικρότερα κόμματα(πχ η Δημοκρατική Αριστερά του Φ. Κουβέλη ή οι Ανεξάρτητοι Ελληνες του Π. Καμένου). Από την αρχή θα ανακύψουν προβλήματα συνεννόησης. Αλλά αυτό θα είναι το μικρότερο κακό. Η κυβέρνηση αυτή θα κάνει την περίφημη επαναδιαπραγμάτευση με τους ευρωπαίους, αλλά ταυτόχρονα θα εφαρμόσει τα βασικά μέτρα που ήδη προβλέπονται. Τα κρατικά ταμεία είναι σε άθλια κατάσταση, τα ασφαλιστικά ταμεία το ίδιο. Από πού θα βρεθούν οι πόροι για να μην καταρρεύσουν και την ίδια στιγμή ο προϋπολογισμός να βγάλει πρωτογενές πλεόνασμα; Η λήψη νέων μέτρων θα καταστεί αναπόφευκτη και η λαϊκή δυσαρέσκεια θα φτάσει στα ύψη. Εκτός αν η κ. Μέρκελ αποφασίσει να κάνει στη νέα κυβέρνηση κάποιο μεγάλο δώρο. Αλλά ποιος το πιστεύει;
Αν έχουμε κυβέρνηση από το άλλο άκρο του πολιτικού φάσματος με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, ασφαλώς θα έχει μεγαλύτερη ομοιογένεια, εφόσον ο κ. Τσίπρας καταφέρει να ελέγξει τις συνιστώσες του. Βεβαίως μια τέτοια κυβέρνηση θα έχει μεγαλύτερη κοινωνική ανοχή, αλλά υπο δυο απαράβατες και αλληλένδετες προϋποθέσεις. Πρώτον, ότι θα βρεί τρόπο να συνεννοηθεί με τους ευρωπαίους, ώστε να μην της τραβήξουν το χαλί. Και, δεύτερον, ότι θα είναι πολύ προσεκτική, ώστε να αποφευχθεί ο πανικός με ουρές στις τράπεζες και τα παρόμοια.
Όμως, ακόμη κι αν όλα αυτά αποφευχθούν, μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα βρεί μπροστά της όλα τα προβλήματα που θα βρεί και η αντίστοιχη της Δεξιάς. Και ο κίνδυνος να διαψεύσει σύντομα τις πολλές προσδοκίες, που θα έχουν επενδυθεί πάνω της, είναι υπαρκτός.
Από τη στιγμή που όλες οι πολιτικές δυνάμεις ομνύουν στις συνεργασίες και το εκλογικό σώμα θα ψηφίσει με αυτόν τον γνώμονα, θα έχουμε κυβέρνηση συνεργασίας. Όμως, είναι αμφίβολο αν θα τα καταφέρει. Τα δείγματα που έχουμε δεν είναι καλά. Μπορεί να αποφύγουμε τυπικά τον κίνδυνο της ακυβερνησίας, αλλά θα τη ζούμε ουσιαστικά.
Δηλαδή, ο,τι χειρότερο στις σημερινές συνθήκες.