Γράφει ο Νικόλαος Αϊδηνίδης
Από τις γνώσεις που διαθέτω, όταν υπάρχει πρακτική αδυναμία για κάποιον να ενεργήσει μια πράξη “σοβαρή” με “συνέπειες” επισκέπτεται έναν συμβολαιογράφο και δίνει πληρεξουσιότητα σε έμπιστο πρόσωπό του να τον εκπροσωπήσει και να πραγματοποιήσει τις επιθυμητές πράξεις.
Υπό το πρίσμα της πολιτικής οι εκλογές δεν είναι τίποτε άλλο από μια παροχή πληρεξουσιότητας. Τεχνικά ωστόσο η πληρεξουσιότητα αυτή έχει διαφορές από τα κανονικά πληρεξούσια. Αφενός δεν ανακαλείται τόσο εύκολα όσο........
το κανονικό πληρεξούσιο, αφετέρου δεν έχει δεσμευτικότητα για το περιεχόμενο των πράξεων που δίδεται εντολή να ενεργηθούν. Ίσως αυτές οι λεπτομέρειες, αναγκαίες για τη λειτουργία του “συστήματος” έχουν γεννήσει ή δώσαν δυνατότητα γένεσης των παθογενειών της πολιτικής μας ζωής και έχουν απομακρύνει τους πολίτες από την πολιτική - εξουσία, αν και αυτή ασκείται στο όνομά τους . Με δεδομένο λοιπόν ότι δεν υφίσταται δυνατότητα ανάκλησης του πληρεξουσίου τους, οι πολιτικοί υποκαθιστούν την πραγματική βούληση των ψηφοφόρων τους, σύμφωνα με τα από τους ιδίους εικαζόμενα, που δεν μπορεί κανείς άλλωστε να ελέγξει αν είναι σωστά, παρά μόνο όταν είναι αργά.
Θα μπορούσαμε παρακαλώ κύριοι πολιτικοί να έχουμε ένα δικό Σας πληρεξούσιο με το οποίο να πουλάμε το δικό Σας σπίτι, όταν εμείς νομίζουμε ότι αυτό θα θέλατε;;; χωρίς φυσικά να μπορείτε να το ανακαλάσετε παρά μετά από τέσσερα χρόνια;;;; Α! και φυσικά να μην έχουμε καμία ευθύνη για την πώληση του σπιτιού Σας και τις συνέπειες της άσκησης της εντολής ( πχ πώληση χωρίς τίμημα ή με τίμημα κάτω από το τραπέζι Χ εσύ Χ εγώ έ και Χ στον εντολέα μου). Η θεσμοθέτηση της απάτης σε όλο της το μεγαλείο. Χωρίς συμβολαιογράφο, ανεύθυνα, και αμετάκλητα. Ακόμα και άγιος να είναι ο εντολοδόχος θα κολαστεί. Ακόμα και αν πλανηθεί το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο.
Ίσως η λύση να μην είναι η αλλαγή του εντολοδόχου (κάτι που θα κριθεί άλλωστε), αλλά η αλλαγή του θεσμού.
Θα μπορούσε π.χ. κάθε εντολοδόχος - πολιτικός να βάζει υποθήκη όλη του την περιουσία έναντι στον εντολέα του Ελληνικό λαό, ώστε να υπόκειται σε δίκη και κρίση για το αν καταχράστηκε την εντολή του. Ποιος θα δικάσει την τύχη της υποθήκης και το αποτέλεσμα της κρίσης από την δίκη, είναι λεπτομέρειες. Είναι νομίζω ένας θεσμός που μπορεί να επεξεργαστεί από τους λαμπρούς νομικούς επιστήμονες που η χώρα μας διαθέτει. Η υποθήκη της υστεροφημίας πλέον δεν συγκινεί, στο μέτρο που σήμερα δεν υφίσταται ενεργός ιδεολογία, αλλά μόνο διαχείριση της πραγματικότητας, τόσο ώστε οι πολιτικοί θα πρέπει να ονομάζονται πληρεξούσιοι.
Σήμερα λοιπόν διάβασα και πάλι ! για άλλη μια φορά ! και ξανά ! (again und nocheinmal) ότι οι φίλοι μας οι Γερμανοί (οι Γερμανοί είναι φίλοι μας σε πείσμα των όσων άλλοι λένε - οι βάρβαροι είναι και αυτοί μια λύση κατά τον μεγάλο μας ποιητή) μας ζητάνε να τιμήσουμε την υπογραφή μας. Τίνος την υπογραφή; Μα αυτή δεν είναι δική μου υπογραφή. Είναι αποκλειστικά των μη ανακλητών εντολοδόχων. Μπήκε επί τη βάσει του ως άνω πληρεξουσίου που δεν τους το έδωσα εγώ. Όταν ζητήθηκε η δική μου υπογραφή για ανανέωση του πληρεξουσίου οι Γερμανοί φίλοι μας, μας είπαν verboten. Πάντως το ελληνικό ΟΧΙ είναι πιο ένδοξο από το γερμανικό ΝΕΙΝ. Το ένα ήταν της ελευθερίας και το άλλο της υποδούλωσης. Αν είναι σωστή και νόμιμη η απαίτηση των φίλων μας.... εγώ θα τους πουλήσω το σπίτι των πληρεξουσίων μου (νομίζω υπερκαλύπτομαι) να πληρώσω τους φόρους που οφείλω εξαιτίας της υπογραφής τους. Αφού ο καθένας κάνει ό,τι πληρεξούσιο θέλει όπως θέλει χωρίς ευθύνες.... Φέρτε μου τον συμβολαιογράφο …. Α και δεν χρειάζεται να το υπογράψουν αυτοί οι ίδιοι... θα το υπογράψω εγώ για αυτούς - δεν ασχολούμαι με λεπτομέρειες.
Το παρόν κείμενο δεν θέλει να θίξει τους συμβολαιογράφους, ίσως όμως αποδεικνύει την αξία τους για τις καθημερινές μας συναλλαγές. Εφόσον λοιπόν θεωρώ ότι έτσι απλή πρέπει να είναι η άσκηση της πολιτικής, αντιστοίχως πρέπει να θεσμοθετηθεί εκ νέου το πλαίσιο της εντολής του λαού. Πιστεύω ότι τα ίδια βροντοφωνάζει και η συλλογική συνείδηση μας που αρνείται να δώσει πια ξεκάθαρη εντολή (αλλά και πάλι αυτό είναι μια εικασία). Χρειαζόμαστε επειγόντως τον εθνικό μας συμβολαιογράφο.
Μήπως το ΟΧΙ να το γιορτάζαμε και στις 17 του Ιούνη; έτσι γιατί είμαστε τεμπέληδες και θα θέλαμε και μια αργία μέσα στο καλοκαίρι για κανα μπανάκι;
Αυτά έγραψα σήμερα όχι γιατί θέλω να διαβαστούν, αλλά γιατί θέλω να τα βγάλω, αν και τα χαρίζω σε όσους τα διαβάζουν.
Νικόλαος Αϊδηνίδης
Υπό το πρίσμα της πολιτικής οι εκλογές δεν είναι τίποτε άλλο από μια παροχή πληρεξουσιότητας. Τεχνικά ωστόσο η πληρεξουσιότητα αυτή έχει διαφορές από τα κανονικά πληρεξούσια. Αφενός δεν ανακαλείται τόσο εύκολα όσο........
το κανονικό πληρεξούσιο, αφετέρου δεν έχει δεσμευτικότητα για το περιεχόμενο των πράξεων που δίδεται εντολή να ενεργηθούν. Ίσως αυτές οι λεπτομέρειες, αναγκαίες για τη λειτουργία του “συστήματος” έχουν γεννήσει ή δώσαν δυνατότητα γένεσης των παθογενειών της πολιτικής μας ζωής και έχουν απομακρύνει τους πολίτες από την πολιτική - εξουσία, αν και αυτή ασκείται στο όνομά τους . Με δεδομένο λοιπόν ότι δεν υφίσταται δυνατότητα ανάκλησης του πληρεξουσίου τους, οι πολιτικοί υποκαθιστούν την πραγματική βούληση των ψηφοφόρων τους, σύμφωνα με τα από τους ιδίους εικαζόμενα, που δεν μπορεί κανείς άλλωστε να ελέγξει αν είναι σωστά, παρά μόνο όταν είναι αργά.
Θα μπορούσαμε παρακαλώ κύριοι πολιτικοί να έχουμε ένα δικό Σας πληρεξούσιο με το οποίο να πουλάμε το δικό Σας σπίτι, όταν εμείς νομίζουμε ότι αυτό θα θέλατε;;; χωρίς φυσικά να μπορείτε να το ανακαλάσετε παρά μετά από τέσσερα χρόνια;;;; Α! και φυσικά να μην έχουμε καμία ευθύνη για την πώληση του σπιτιού Σας και τις συνέπειες της άσκησης της εντολής ( πχ πώληση χωρίς τίμημα ή με τίμημα κάτω από το τραπέζι Χ εσύ Χ εγώ έ και Χ στον εντολέα μου). Η θεσμοθέτηση της απάτης σε όλο της το μεγαλείο. Χωρίς συμβολαιογράφο, ανεύθυνα, και αμετάκλητα. Ακόμα και άγιος να είναι ο εντολοδόχος θα κολαστεί. Ακόμα και αν πλανηθεί το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο.
Ίσως η λύση να μην είναι η αλλαγή του εντολοδόχου (κάτι που θα κριθεί άλλωστε), αλλά η αλλαγή του θεσμού.
Θα μπορούσε π.χ. κάθε εντολοδόχος - πολιτικός να βάζει υποθήκη όλη του την περιουσία έναντι στον εντολέα του Ελληνικό λαό, ώστε να υπόκειται σε δίκη και κρίση για το αν καταχράστηκε την εντολή του. Ποιος θα δικάσει την τύχη της υποθήκης και το αποτέλεσμα της κρίσης από την δίκη, είναι λεπτομέρειες. Είναι νομίζω ένας θεσμός που μπορεί να επεξεργαστεί από τους λαμπρούς νομικούς επιστήμονες που η χώρα μας διαθέτει. Η υποθήκη της υστεροφημίας πλέον δεν συγκινεί, στο μέτρο που σήμερα δεν υφίσταται ενεργός ιδεολογία, αλλά μόνο διαχείριση της πραγματικότητας, τόσο ώστε οι πολιτικοί θα πρέπει να ονομάζονται πληρεξούσιοι.
Σήμερα λοιπόν διάβασα και πάλι ! για άλλη μια φορά ! και ξανά ! (again und nocheinmal) ότι οι φίλοι μας οι Γερμανοί (οι Γερμανοί είναι φίλοι μας σε πείσμα των όσων άλλοι λένε - οι βάρβαροι είναι και αυτοί μια λύση κατά τον μεγάλο μας ποιητή) μας ζητάνε να τιμήσουμε την υπογραφή μας. Τίνος την υπογραφή; Μα αυτή δεν είναι δική μου υπογραφή. Είναι αποκλειστικά των μη ανακλητών εντολοδόχων. Μπήκε επί τη βάσει του ως άνω πληρεξουσίου που δεν τους το έδωσα εγώ. Όταν ζητήθηκε η δική μου υπογραφή για ανανέωση του πληρεξουσίου οι Γερμανοί φίλοι μας, μας είπαν verboten. Πάντως το ελληνικό ΟΧΙ είναι πιο ένδοξο από το γερμανικό ΝΕΙΝ. Το ένα ήταν της ελευθερίας και το άλλο της υποδούλωσης. Αν είναι σωστή και νόμιμη η απαίτηση των φίλων μας.... εγώ θα τους πουλήσω το σπίτι των πληρεξουσίων μου (νομίζω υπερκαλύπτομαι) να πληρώσω τους φόρους που οφείλω εξαιτίας της υπογραφής τους. Αφού ο καθένας κάνει ό,τι πληρεξούσιο θέλει όπως θέλει χωρίς ευθύνες.... Φέρτε μου τον συμβολαιογράφο …. Α και δεν χρειάζεται να το υπογράψουν αυτοί οι ίδιοι... θα το υπογράψω εγώ για αυτούς - δεν ασχολούμαι με λεπτομέρειες.
Το παρόν κείμενο δεν θέλει να θίξει τους συμβολαιογράφους, ίσως όμως αποδεικνύει την αξία τους για τις καθημερινές μας συναλλαγές. Εφόσον λοιπόν θεωρώ ότι έτσι απλή πρέπει να είναι η άσκηση της πολιτικής, αντιστοίχως πρέπει να θεσμοθετηθεί εκ νέου το πλαίσιο της εντολής του λαού. Πιστεύω ότι τα ίδια βροντοφωνάζει και η συλλογική συνείδηση μας που αρνείται να δώσει πια ξεκάθαρη εντολή (αλλά και πάλι αυτό είναι μια εικασία). Χρειαζόμαστε επειγόντως τον εθνικό μας συμβολαιογράφο.
Μήπως το ΟΧΙ να το γιορτάζαμε και στις 17 του Ιούνη; έτσι γιατί είμαστε τεμπέληδες και θα θέλαμε και μια αργία μέσα στο καλοκαίρι για κανα μπανάκι;
Αυτά έγραψα σήμερα όχι γιατί θέλω να διαβαστούν, αλλά γιατί θέλω να τα βγάλω, αν και τα χαρίζω σε όσους τα διαβάζουν.
Νικόλαος Αϊδηνίδης