Γράφει ο Φελνίκος
Οι εκλογές της 17ης Ιουνίου, όπως όλα δείχνουν, θα είναι μία
αναμέτρηση Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ. Επιλογή των ηγεσιών και των δύο κομμάτων είναι η
αναμέτρηση να λάβει τα χαρακτηριστικά σύγκρουσης δύο κόσμων, της δεξιάς
και της αριστεράς με φόντο την παραμονή στο ευρώ.
Βγαίνοντας το ΠΑΣΟΚ από τη μέση, ο Αλέξης Τσίπρας ορθά, από ............
άποψη
στρατηγικής, διεκδικεί να είναι το κόμμα του αυτό που θα εκφράσει,
ανασυνθέτοντας, το χώρο της Αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας,
αφήνοντας στον Βενιζέλο το χώρο του Κέντρου. Πιστεύει ότι έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ
θα αναδειχθεί στον βασικό πόλο της ευρύτερης Κέντρο-αριστεράς. Θα
καταλάβει δηλαδή το χώρο που για σχεδόν τέσσερις δεκαετίες κατείχε το
ΠΑΣΟΚ. Η μετωπική σύγκρουση με τη Ν.Δ., με φόντο τη διεκδίκηση της
εξουσίας και τη διακυβέρνηση της χώρας, θα τον βοηθήσει να «ρουφήξει»
όσο το δυνατόν περισσότερες δυνάμεις από το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ, το ΚΚΕ και
άλλες αριστερόστροφες οργανώσεις και κινήσεις. Το προσκλητήριο για
ενότητα και κυβέρνηση της Αριστεράς είναι ελκυστικό όχι μόνον στους
κομμουνιστογενείς ψηφοφόρους, αλλά και στον κόσμο της λεγόμενης
Δημοκρατικής Παράταξης.
Από την άλλη, επίσης ορθά, ο Αντώνης Σαμαράς πολώνει τα πράγματα με
τον ΣΥΡΙΖΑ. Από τη μια περιθωριοποιεί το ΠΑΣΟΚ που μέχρι τώρα ήταν ο
αντίπαλος πόλος του δικομματισμού, ενώ ταυτόχρονα ευελπιστεί να κερδίσει
εκείνο το τμήμα των ψηφοφόρων της Ιπποκράτους που έχει ως βασικό
κριτήριο της ψήφου του τη σχέση με την εξουσία. Και από την άλλη, με
σύνθημα την ενότητα της κεντροδεξιάς και των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων
ενάντια στην Αριστερά και τη «συμμορία της δραχμής», αποσκοπεί να
αθροίσει στη Ν.Δ. τα ποσοστά που έλαβαν τα κόμματα της Ντόρας
Μπακογιάννη, του Στέφανου Μάνου και του Γιώργου Καρατζαφέρη. Εκτός από
τους ψηφοφόρους της ΔΗΣΥ, της Δράσης και του ΛΑΟΣ, ο Αντ. Σαμαράς
ελπίζει ότι, με όπλο την κεντροδεξιά διακυβέρνηση, θα καταφέρει να
διεμβολίσει και να συρρικνώσει και το κόμμα του Παν. Καμμένου.
Η επιστροφή της Ντ. Μπακογιάννη και πιθανώς και του Στέφ. Μάνου
πιστεύεται ότι θα επαναπατρίσει (νεο)φιλελεύθερους ψηφοφόρους, ενώ τυχόν
επιστροφή στο «μαντρί» του Γ. Καρατζαφέρη εκτιμάται ότι μπορεί να
αποτελέσει ανάχωμα στη διαρροή ψήφων προς τους Ανεξάρτητους Έλληνες,
αλλά και τη Χρυσή Αυγή. Η συμπαράταξη του συνόλου σχεδόν των κομμάτων
της κεντροδεξιάς, εφ’ όσον ευδοκιμήσει εκλογικά, θα παράσχει στον Αντ.
Σαμαρά και τη δυνατότητα να την επανενώσει αφ’ ενός με όρους δικής του
ηγεμονίας και αφ’ ετέρου σε συνθήκες κυβερνητικής εξουσίας, κάτι που εξ
αντικειμένου μειώνει διαφωνίες και κραδασμούς.
Δεν γνωρίζω σε ποιό βαθμό θα τελεσφορήσουν εκλογικά οι στρατηγικοί
σχεδιασμοί Σαμαρά και Τσίπρα, το σίγουρο όμως είναι ότι και η Ν.Δ. και ο
ΣΥΡΙΖΑ για τις 17 Ιουνίου έχουν στόχους καθαρούς, συγκεκριμένους και
ελκυστικούς για τους ψηφοφόρους τους. Διεκδικούν και οι δύο να
αναδειχθούν σε πρώτο κόμμα, να λάβουν το μπόνους των 50 εδρών και να
κυβερνήσουν. Στόχο να διατηρήσουν τις δυνάμεις τους έχουν το ΚΚΕ και οι
Αν.Ελ, ενώ Χ.Α. και ΔΗΜΑΡ, που συγκέντρωσαν μικρότερα ποσοστά, στη
χειρότερη για αυτά περίπτωση έχουν ως ελάχιστο στόχο την κοινοβουλευτική
εκπροσώπηση.
Αυτό που δεν φαίνεται να έχει, για αυτές τις εκλογές, στόχο είναι το
ΠΑΣΟΚ. Ούτε την αυτοδυναμία διεκδικεί ούτε να είναι πρώτο ή έστω δεύτερο
κόμμα. Τι να πει, «ψηφίστε με για να μην διαλυθώ, να στηρίξω κυβέρνηση
Σαμαρά ή Τσίπρα»; Άσε που ο Βενιζέλος με μια ακατανόητη κίνηση το
διέλυσε, λέγοντας μάλιστα ότι είναι ένα «σάπιο κόμμα». Ποιός ψηφίζει ένα
«σάπιο κόμμα»; Ποιός δίνει την ψήφο του σ’ ένα κόμμα που δεν έχει
κανένα εκλογικό στόχο ειμή μόνον να λειτουργήσει ως κυβερνητικό (δεξιό ή
αριστερό) συμπλήρωμα, κι αυτό εφ’ όσον του ζητηθεί ή είναι αναγκαίο;
Αυτό για τα στελέχη και τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ είναι, μετά από σχεδόν
τέσσερις δεκαετίες, από την ίδρυσή του, κάτι πρωτοφανές και οπωσδήποτε
δρα αρνητικά και διαλυτικά για την ψυχολογία τους. Το πιθανότερο είναι
να γίνει σάντουιτς μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ και να δει τις δυνάμεις του να
μειώνονται κι άλλο.
Τούτων δοθέντων, οι κάλπες της 17ης Ιουνίου εξελίσσονται σε πολιτική
σύγκρουση Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχει χαρακτηριστικά αναμέτρησης του
δικομματισμού, αλλά διπολισμού. Ο ένας πόλος, της Δεξιάς, προσπαθεί να
επανενωθεί μέσω της παραδοσιακής κομματικής του έκφρασης, της Ν.Δ. και ο
άλλος πόλος, της Αριστεράς, προσπαθεί να επαναθεμελιωθεί, με έκφραση
τον ΣΥΡΙΖΑ, κατ’ αρχήν εκλογικά και μετέπειτα πιθανότατα τον ίδιο, αλλά
με διαφορετικά κομματικά χαρακτηριστικά.
Στα υπέρ της Ν.Δ. είναι το ευρωπαϊκό χαρτί, στα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ το
αντιμνημονιακό. Το πρώτο έχει ακροατήριο που υπερβαίνει το 80% του
εκλογικού σώματος, το δεύτερο είναι λίγο πιο πάνω από το 60%. Και τα δύο
κόμματα προσπαθούν, με διαφοροποιήσεις, να κινηθούν και στα δύο
ακροατήρια. Η Ν.Δ. θέτει ως προτεραιότητα την παραμονή στο ευρώ και ο
ΣΥΡΙΖΑ την ακύρωση του μνημονίου. Ο κίνδυνος παρεξηγήσεων και για τους
δύο είναι πιθανός. Το μεν ευρωπαϊκό μέτωπο, παρόλο που θέτει και θέμα
επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου, μπορεί να εκληφθεί, από τους
ψηφοφόρους, και ως μνημονιακό μέτωπο. Το δε αντιμνημονιακό στρατόπεδο,
παρότι ευελπιστεί σε παραμονή του ευρώ, μπορεί να θεωρηθεί, από τους
εκλογείς, και ως αντιευρωπαϊκό στρατόπεδο. Απομένει να δούμε τι θα
βγάλει το ζύγι.
Η Ν.Δ. σαφέστατα υπερτερεί εφ’ όσον καταφέρει να συνενώσει υπό την
σκέπη της όλα τα κόμματα της Δεξιάς παράταξης. Αντίθετα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν
μπορεί να παρατάξει εκλογικό μέτωπο, και ελπίζει στο ρεύμα, να τον πάει
όσο πιο ψηλά γίνεται. Τα άλλα κόμματα θα παρακολουθούν χτίζοντας
αναχώματα γύρω τους….