Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
Επομένως,
πού πήγαν όλοι οι ηγέτες;… Κινητοποιούν τους ανθρώπους μέσω του φόβου,
ακολουθούν προσεκτικά τις τάσεις, ή παριστάνουν τους ρεαλιστές
υιοθετώντας ένα αριστερό προσωπείο κυνισμού. Μαθαίνουν να
«περικόπτουν», ως εάν η συρρίκνωση να ήταν μία τέχνη. Ψηλαφούν στο
σκοτάδι. Είναι όλοι τρομαγμένοι -και ποιός μπορεί να τους κατηγορήσει;
Αυτή είναι η ύστατη ειρωνεία. Ακριβώς τη στιγμή που χρειαζόμαστε άτομα
που ..........
μπορούν να καθοδηγήσουν, η αξιοπιστία των ηγετών μας βρίσκεται στο
χαμηλότερο επίπεδο όλων των εποχών και όταν επιζούν στην ηγεσία
αισθάνονται να έχουν περισσότερες αναστολές στην άσκηση της δυνατότητας
της δύναμης. Χρειαζόμαστε ανθρώπους που μπορούν να διαμορφώσουν το
μέλλον. Φαίνεται, ότι αυτοί μετά βίας μπορούν να διαχειριστούν το
σήμερα.
Alan
J. Rowe, Richard O. Mason, Karl E. Dickel : Strategic Management, A
Methodological Approach, Addison-Wesley Publishing Company, 1986
Τα
εμπλεκόμενα μέρη στη διαπραγμάτευση μπορεί να δουν τους εαυτούς τους σε
αδιέξοδο όταν δεν υπάρχουν συμπίπτοντα ενδιαφέροντα και τα μέρη
αποτυγχάνουν να βρουν κοινά σημεία συμφωνίας. Αλλά η συμφωνία στη
διαπραγμάτευση μπορεί να σημαίνει διαφορετικά πράγματα -και η συμφωνία
μπορεί να είναι είτε «για το καλύτερο» είτε «για το χειρότερο» είτε για
το ένα είτε και για τα δυο εμπλεκόμενα μέρη. Οι αποτελεσματικές
διαπραγματεύσεις καταλήγουν σε συμπίπτοντα ενδιαφέροντα και κοινές
αποφάσεις που είναι «για το καλό» όλων των μερών. Το κόλπο είναι πώς να
φτάσεις εκεί.
John R. Schermerhorn, Jr., James G. Hunt, Richard N. Osborn : Organizational Behavior, John Wiley & Sons, Inc.,1997
Το
«επιχείρημα» του μνημονιακού μπλοκ εναντίον των αντιμνημονιακών, ή
μάλλον, ένα από τα επιχειρήματα, είναι ότι η επιδίωξη ανατροπής ή
ριζικής τροποποίησης του Μνημονίου, είναι κάτι το ανέφικτο αν δεν θέλουμε να βρεθούμε εκτός ευρώ.
Στο
παρόν άρθρο, θα εστιάσουμε στο ζήτημα του «εφικτού», δηλαδή, πως
μπορούμε να προσεγγίσουμε τούτη την έννοια, αγνοώντας το «αν δεν θέλουμε
να βρεθούμε εκτός ευρώ». Αυτή η «αγνόηση» δεν γίνεται επειδή θέλουμε
να αποφύγουμε το σχετικό δίλημμα, αλλά απλώς επειδή ΕΙΔΙΚΑ αυτό το
δίλημμα θα το εξετάσουμε σε άλλο μας άρθρο, ίσως και το αμέσως επόμενο.
Το
εφικτό, λοιπόν, κατά την αντίληψη των Μνημονιακών, είναι, διατηρώντας
σε ισχύ το Μνημόνιο να επιχειρήσουν τέτοιας μορφής αλλαγές όπως π.χ.
απλά μια μικρή επιμήκυνση 1,2,3 ετών σε ό,τι αφορά την εφαρμογή των
μέτρων, με μια λάιτ παρέμβαση σε ορισμένα απ’ αυτά, όπως τουλάχιστον εγώ
αντιλαμβάνομαι τα όσα ακούω και διαβάζω. Όμως, θέματα απτόμενα του DNA του
Μνημονίου όπως είναι η ουσιαστική υπαγωγή της οικονομίας μας σε
καθεστώς ΕΠΙΤΡΟΠΕΙΑΣ, η ΕΚΧΩΡΗΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ, η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ
ΝΟΜΩΝ που έχουν να κάνουν με περικοπές μισθών και συντάξεων και των
προβλέψεων της ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗΣ ΤΟΥΣ αρχής γενομένης σε 2-3 μήνες ΠΡΟΣ
ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ «ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΡΙΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΩΝ» όπως η Βουλγαρία και η
Ρουμανία (εποχής Τσαουσέσκου), το ζήτημα της δυνατότητας ΚΑΤΑΣΧΕΣΗΣ
ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ από τους δανειστές ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΤΗΣ ΛΕΗΛΑΣΙΑ,
κ.λπ., κ.λπ. επιμελώς αποφεύγουν να τοποθετηθούν κατά τρόπο σαφή και
δεσμευτικό.
Δηλαδή, ΚΑΜΙΑ ΔΕΣΜΕΥΣΗ σε ό,τι αφορά τον ΣΚΛΗΡΟ ΠΥΡΗΝΑ των όσων προβλέπει το Μνημόνιο.
Κάτι τέτοιο, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΑΝΕΦΙΚΤΟΥ, για τους λόγους που εξηγούν (κίνδυνος να μας πετάξουν έξω από το ευρώ).
Όμως :
Τι σημαίνει αυτό το ανέφικτο;
Τι σημαίνει να κυνηγάς το ανέφικτο;
Και τι είναι το εφικτό;
Το ανέφικτο και το εφικτό, δυστυχώς είναι μια προσέγγιση που δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί παρά ex post,
εκ των υστέρων, πράγμα που σημαίνει ότι είναι εξαιρετικά ευάλωτο το
όποιο επιχείρημα αναφορικά με το εφικτό ή το ανέφικτο ενός πράγματος ΕΚ
ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ, δηλαδή, πριν δοκιμαστεί η όποια πρόταση στη πράξη, που
χαρακτηρίζεται εφικτή ή ανέφικτη, ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ, όποιος επιβεβαιωθεί
ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ, θα πιστωθεί τη δόξα και όποια άλλα οφέλη (πολιτικά
κ.λπ.), ή αντιθέτως, θα χρεωθεί την μη επαλήθευση και τις συνέπειές της.
Το ανέφικτο και το εφικτό έχει σχέση με δύο πράγματα.
Πρώτον,
ποιος είναι αυτός που το επιδιώκει ή δεν το επιδιώκει και δεύτερον,
ποιοι είναι από την άλλη πλευρά, ποια πρόσωπα, που αντιτάσσονται σ’
αυτή την επιδίωξη του εφικτού ή του ανέφικτου αναλόγως.
Τα
πρόσωπα αποτελούν την πλέον κρίσιμη παράμετρο, ίσως σπουδαιότερη και
από την ίδια την αντικειμενική υπόσταση του γεγονότος του οποίου η
εφικτού ή η ανεφικτότητα κρίνεται.
Είναι
οι ικανότητες, οι δεξιότητες αλλά και το αξιακό σύμπαν αυτών των
προσώπων, που σε μεγάλο βαθμό ΑΝ ΟΧΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ, συγκροτούν την
ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ή ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΝΕΦΙΚΤΟΥ Ή ΤΟΥ ΕΦΙΚΤΟΥ.
Το
να επικαλείται κανείς μια κατάσταση ως ΑΝΕΦΙΚΤΗ, φυσικά, δεν θα πούμε
ότι είμαστε μακράν της πραγματικότητας, αλλά και μακράν της εμπειρίας
που ο καθένας μας διαθέτει, από τον εργασιακό ή τον κοινωνικό ή ακόμα
και τον οικογενειακό του βίο, όπου μπορεί να διαπιστώσει ότι καταστάσεις
που προβάλλονται ως ανέφικτες ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟΥΣ, αποδεικνυόντουσαν τελικά
εφικτές ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ, πράγμα που αποδίδονταν σε διαφορά
ικανοτήτων ή/και δεξιοτήτων ή/και προσωπικών αξιών (π.χ. το να είσαι
ηττοπαθής ή όχι), ή/και σε άλλους ακόμα παράγοντες, π.χ. την ύπαρξη ή μη
ΙΔΙΟΤΕΛΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ώστε να προωθηθεί η ιδέα του ανέφικτου ή του
εφικτού αναλόγως το τι εξυπηρετεί, κι έτσι πράγματα που θεωρούνται ως
εφικτά βαφτίζονται ανέφικτα ή τούμπαλιν, αναλόγως το τι εξυπηρετεί και
εξυπηρετείται τη κάθε φορά.
Συνεπώς
το ΚΟΙΝΟ επιχείρημα της φιλομνημονιακής παράταξης, και ειδικά όσων
άσκησαν εξουσία τη διετία που πέρασε, ότι είναι ανέφικτη η ΡΙΖΙΚΗ ή ΣΕ
ΕΥΡΕΙΑ ΕΚΤΑΣΗ ανατροπή των όρων του Μνημονίου, πράγματι, αυτό θα είχε
ΝΟΗΜΑ, αν ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΤΑ ΙΔΙΑ ΑΥΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΠΟΥ ΑΣΚΗΣΑΝ ΕΞΟΥΣΙΑ, είχαν
δώσει ΠΕΙΣΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ προκειμένου να αποφευχθούν όροι που
θεωρούνται από την κοινωνία ΟΧΙ ΑΠΛΑ ΣΚΛΗΡΟΙ ΜΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΑΔΙΚΟΙ,
ΠΕΡΑΝ ΑΠΟ ΤΗ ΚΟΙΝΗ ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΟΤΙ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΣΟ ΛΑΘΟΣ ΣΥΝΤΑΓΗ ΠΟΥ
ΤΕΛΙΚΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΟΝ ΑΣΘΕΝΗ, αλλά, τέτοια ΔΕΙΓΜΑΤΑ ΓΡΑΦΗΣ, δεν είναι
διαπιστωμένα από τη κοινωνία, όσο κι αν προπαγανδίζονται από τα ίδια
αυτά πρόσωπα, ότι είχαν δώσει «σκληρό αγώνα». Τότε και μόνο τότε, η
εφικτότητα θα είχε νόημα και ανταπόκριση.
Επιπλέον
δε, θα πρέπει η όποια ΝΕΑ άποψη που επαγγέλλεται ως εφικτή μια εξέλιξη
που προηγούμενα αποδείχτηκε ανέφικτη, έχει πάντα βάση, ΕΦΟΣΟΝ
ΠΡΟΒΑΛΛΕΤΑΙ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ, ΕΝΟΣ
ΝΕΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ. Δεν σημαίνει δηλαδή πως κάτι που προηγούμενα απέτυχε,
είναι καταδικασμένο να αποτυγχάνει εσαεί. Εκείνο που είναι δύσκολο να
αλλάξει, δεν είναι τόσο οι πολιτικές, ΑΛΛΑ ΟΙ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ.
Επομένως, όσα ΠΡΟΣΩΠΑ απέτυχαν και μάλιστα ΕΠΑΝΕΙΛΗΜΜΕΝΩΣ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ,
ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΚΑΙ ΤΗ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΓΓΥΣΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ.
Και για να το πω πιο ωμά, άνθρωποι που ΟΛΟ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ δεν
μπόρεσαν να ορθώσουν μπόι στον κύριο Τόμσεν, κάνοντας μπροστά του
κωλοτούμπες, εδώ, ΕΝΤΟΣ ΕΔΡΑΣ, θα πάνε να πιάσουν από τα κέρατα την
κυρία Μέρκελ στο ΜΕΣΑ στο Βερολίνο, θέτοντάς της κόκκινες γραμμές, ΓΙΑ
ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΚΑΝΕΝΑ ΕΚ ΤΩΝ ΔΥΟ ΠΡΩΗΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΔΕΝ ΜΙΛΑ
ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΔΕΣΜΕΥΕΤΑΙ;
Όπως
έχω ξανασημειώσει, δυστυχώς στη πολιτική, ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟ να προεξοφλήσει
κανείς εκ των προτέρων την όποια επιτυχία της όποιας πρότασης. Η
ΔΟΚΙΜΗ, είναι η απαραίτητη δομική ιδιότητα και χαρακτηριστικό της όποιας
πολιτικής και της όποιας απόφασης, πράγμα που βεβαίως σημαίνει ότι η
ύπαρξη ενός κινδύνου, μεγαλύτερου ή μικρότερου, είναι πάντα στοιχείο της
όλης διαδικασίας.
Το
εκπληκτικό δε του πράγματος είναι ότι το επιχείρημα που προβάλλεται από
όσους επιτίθενται κατά των αντιμνημονιακών, και που το ακούμε σε κάθε
ευκαιρία, από πολιτικούς του μνημονιακού μπλοκ ίσαμε τους δημοσιογράφους
που τους στηρίζουν στις δημόσιες συζητήσεις, ότι δηλαδή, πρέπει να
έχεις ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΜΕΝΟ ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΟΥ
ΕΓΧΕΙΡΗΜΑΤΟΣ ΣΟΥ, είναι κάτι το καινοφανές.
Το
να λέγεται από όσους ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΙ
ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ, αυτό το καταλαβαίνω. Το να λέγεται όμως από
μέσα μαζικής ενημέρωσης του ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ, και από ανθρώπους που
υπερηφάνως δηλώνουν την ιδιότητά τους ως ανθρώπων ΤΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΑΓΟΡΑΣ
ΚΑΙ ΤΟ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ, αυτό πράγματι, μου δημιουργεί την αίσθηση
της ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΗΣ ΥΠΕΚΦΥΓΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΗΣ ΠΡΟΣΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ
ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗΣ.
Διότι,
το να μας λένε όλοι αυτοί οι επιφανείς ή λιγότερο επιφανείς του
ιδιωτικού επιχειρείν, στο οποίο βασικό συστατικό είναι η ανάληψη
ΚΙΝΔΥΝΟΥ και η αναγνώριση της ΑΒΕΒΙΟΤΗΤΑΣ που υπάρχει ΣΕ ΚΑΘΕ ΒΗΜΑ ΤΟΥ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ, το οποίο οικονομικό γίγνεσθαι με τη σειρά του
προσδιορίζεται και καθίσταται πραγματικότητα από την ύπαρξη ενός
πλέγματος ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΩΝ ποικίλης έκτασης και μορφής, που αποτελούν
επίσης εκ των ων ουκ άνευ χαρακτηριστικών του, να έρχονται λοιπόν τώρα
ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ ΤΟΥ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ, στα πλαίσια της ανάγκης
ΚΑΙ ΕΝΙΟΤΕ ΤΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΤΟΥΣ να επιτεθούν κατά των αντιμνημονιακών
δυνάμεων, και να επιτίθενται στην προβαλλόμενη πολιτική να συγκρουσθούμε
με τους δανειστές μας, επειδή υπάρχει λέει το ενδεχόμενο, Η ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ
ΘΑ ΕΛΕΓΑ ΕΓΩ, να εισπράξουμε –ΚΑΤ’ ΑΡΧΗΝ- ένα ΌΧΙ, τι σημαίνει λοιπόν με
βάση τις αρχές τούτου του ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ;
Δηλαδή,
η εμπειρία και η σοφία που μας μεταφέρουν είναι ότι στο ΙΔΙΩΤΙΚΟ
ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ, οι περίφημες και ΟΝΤΩΣ ΣΚΛΗΡΕΣ ΣΥΧΝΑ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ που
εκεί λαμβάνουν χώρα, γίνονται υπό καθεστώς ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑΣ, εν κενώ
ΚΙΝΔΥΝΟΥ, με ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΜΕΜΟ ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, με εξασφαλισμένη τη
τελική ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΙΚΗ ΛΥΣΗ;
Και
στο φινάλε, τι πάει να πει ότι κάποιος θα σου πει όχι; Η ΑΝΑΔΙΠΛΩΣΗ, η
ΕΠΑΝΑΔΙΑΤΥΠΩΣΗ ή και ο ΕΠΑΝΑΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΗ των ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ,
ΣΤΟΧΩΝ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΩΝ που εφαρμόστηκαν στα πλαίσια μιας
διαπραγμάτευσης, ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΤΟ ΕΞΟΧΩΣ ΑΔΥΝΑΤΟ ή ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ
στην οποιαδήποτε διαπραγμάτευση;
Φυσικά και όχι!
Είναι κάτι ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΠΑΝΤΑ.
Και
το τι θα γίνει, σε ποιο βαθμό θα γίνει και προς ποια κατεύθυνση, αυτό
είναι κάτι που θα προκύψει εκείνη τη στιγμή. Αυτές οι κραυγές, με
αφήνουν το ολιγότερο, ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΟ, τουλάχιστον όταν προβάλλονται από
ανθρώπους για τους οποίους πιστεύω ότι δεν έχουν λόγους να υποστηρίζουν
εμφανείς παραλογισμούς επειδή αυτοί οι παραλογισμοί δικαιολογούνται εξ
άλλων ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ που πρέπει να υπερασπιστούν.
Το
να τεθούν αμφιβολίες ή ερωτήματα έστω, ως προς το αν ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ που μας
λένε ότι θα διεξάγουν τέτοιες διαπραγματεύσεις ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑΛΛΗΛΑ, ΤΑ
ΙΚΑΝΑ, ή αν υπάρχει ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟ ΣΧΕΔΙΟ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΩΝ,
που ξέρουν μέχρι πού μπορεί να φτάσει και πώς, που ξέρουν να διακρίνουν
τη διαφορά μαχητικότητας από το να ρίχνεις κεφαλιά στο τοίχο, που ξέρουν
ότι ένα εχθρικό τοίχος μπορεί να κυριευθεί με συνδυασμό μέτρων,
τακτικών και στρατηγικών, αυτό μάλιστα, θα μπορούσε να αποτελεί ερώτημα
προς συζήτηση, ΟΜΩΣ ΑΥΤΟ ΘΑ ΗΤΑΝ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΔΙΑΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΟΥΣΙΑΣ,
ΕΡΩΤΗΜΑ.
Μάλιστα
δε, ένα τέτοιο ερώτημα, θάλεγα ότι θα είχε ένα ευρύτερο και γνήσια
δημοκρατικό και πολιτικό ενδιαφέρον, προκειμένου να ελαχιστοποιηθεί όσο
είναι το δυνατό το φαινόμενο των μαθητευόμενων κυβερνητών και ηγετών,
που κατά κανόνα μαθαίνουν στου κασίδη το κεφάλι.
Διότι,
πράγματι, δεν αρκεί να πιστεύεις, και να πιστεύεις ορθά σε μια λύση,
αλλά, πρέπει στη πολιτική, να μπορείς και να τη κάνεις πράξη, ένα
στοίχημα, που στη πολιτική πραγματικότητα μοιάζει με το πιάσεις το
τζόκερ –δυστυχώς-, συνεπεία της αναντιστοιχίας στην ικανότητα θεωρητικής
προσέγγισης και στη δεξιότητα πρακτικής υλοποίησης.
ΑΛΛΑ, ΤΕΤΟΙΟ ΕΡΩΤΗΜΑ, Η ΜΑΛΛΟΝ, ΤΕΤΟΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ, ΔΕΝ ΤΙΘΕΝΤΑΙ.
ΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ :
Η όλη αντιμνημονιακή επιχειρηματολογία ΟΠΩΣ ΤΙΘΕΤΑΙ, είναι ένα απίστευτο σεμινάριο ενδοτικότητας.
Όπως όμως έχω ξανασημειώσει, η έννοια της ήττας και της νίκης είναι πράγματα σχετικά.
Ο
αυτοπροσδιοριζόμενος ως «νικητής» απλά επειδή ΑΠΕΦΥΓΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ και ως
εκ τούτου έτυχε και ενός δημόσιου επαίνου του ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΘΕΝΤΟΣ «ΕΞ
ΟΡΙΣΜΟΥ ΜΗ ΔΥΝΑΜΕΝΟΥ ΝΑ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΘΕΙ» αντιπάλου του, φυσικά, δεν είναι
παρά κάποιος που ήδη μετέτρεψε τον εαυτό το σάκο του μποξ.
Αντίθετα,
όποιος «έπεσε», ακόμη κι αν εκ των προτέρων αναγνώριζε ότι ο αγώνας
ήταν άνισος εις βάρος του, τουλάχιστον δεν μετέβαλε τον εαυτό του σε
σάκο του μποξ, τουλάχιστον κέρδισε τον σεβασμό ακόμα και του αντιπάλου
του, τουλάχιστον, έκανε τον αντίπαλό του να μετρά στο μέλλον πάρα πολύ
κάθε εις βάρος του ενέργεια, αφού έχει κάνει σαφές ότι ΣΕ ΚΑΜΙΑ
περίπτωση δεν πρόκειται να ρίξει άσπρη πετσέτα στο καναβάτσο, και
βεβαίως, τούτος ο «ηττημένος», έχοντας από τη πρώτη στιγμή ΚΥΡΗΞΕΙ ΤΗΝ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΚΑΤΑΚΤΗΤΗ, τουλάχιστον του κάνει σαφές ΟΤΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΔΕΝ
ΤΕΛΕΙΩΣΕ. Όμως, όλα αυτά τα «τουλάχιστον» ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ…
Ο
υποταγμένος και σκυμμένος, ΟΥΤΕ ΣΤΟΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΟΥΤΕ ΣΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟ, ΟΥΤΕ
ΣΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΟΥΤΕ ΣΤΟΝ ΔΙΕΘΝΗ ΣΤΙΒΟ έχει ποτέ αποκομίσει κάτι το θετικό…