Μια συνεχής ανάσταση ήταν η ζωή του Άκη Τσοχατζόπουλου . Ο «ωραίος Μπρούμελ» από τα νεανικά του χρόνια ήταν ο ισχυρός του κόμματος και της εκάστοτε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και στο…παρά τρίχα.....
Πρωθυπουργός της Ελλάδας!
Όμως, τη διαρκή άνοδο και προβολή, τις τιμές και τα αξιώματα, ο Άκης δεν τα άντεξε γιατί, όπως φάνηκε, δεν είχαν ως αντίβαρο μια νουνεχή, πεπαιδευμένη και ολοκληρωμένη προσωπικότητα.
Πίστεψε ο Άκης πως ήταν κάτι το διαφορετικό, ένας υπεράνθρωπος, ένας σούπερμαν, που έπρεπε να ζει… ανάλογα. Πίστεψε ο Άκης πως μπορούσε να ανεβάσει και όλο το περιβάλλον του, οικογενειακό και επαγγελματικό στον ίδιο θρόνο, και από εκεί ψηλά να τιμά με ένα βλέμμα συμπόνιας τους ηλίθιους ιδεολόγους συντρόφους του, καθώς και τους δύσμοιρους ψηφοφόρους, όποτε αυτοί καλούνταν να αποδείξουν την εμπιστοσύνη τους στην παντοδυναμία του. Ξεπέρασε και τα όρια του «δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού», με τους απανωτούς άμυαλους και προκλητικούς χειρισμούς ο «παρά φύσιν» μεγιστάνας, που ήταν απλώς… Άκης.
Το χειρότερο, όμως, για τον κορυφαίο πολιτικό δεν είναι ούτε ο διασυρμός ούτε η τιμωρία που τον αναμένει. Είναι η ανυπαρξία έστω και ενός πολίτη, που θα αισθανθεί λύπη, συμπόνια ή και απλή συμπάθεια για το επαίσχυντο τέλος της πολυτελούς ζωής του. Μηδένα, λοιπόν, προ του τέλους μακάριζε ! Το Πάσχα για τον Άκη έφερε μόνον τη Σταύρωση.