Το Έθιμο (της λεηλασίας του Δημοσίου) και το Εθιμικό Δίκαιο*

γράφει ο Κων/νος Σπ. Δρακάτος

Από την εποχή που ο “αξέχαστος” ΑΓΠ είχε χαρακτηρίσει ως υπερβολικό (προσοχή: όχι ανήθικο) το ποσό κλοπής του δημοσίου τα 500 εκατομ.δραχμές, με το αμίμητο “είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του...κλπ”, έχουν περάσει σχεδόν τριάντα χρόνια. Χρόνος αρκετός ώστε το φαινόμενο, επαναλαμβανόμενο, να λάβει την μορφή εθίμου. Έτσι σήμερα παρατηρούμε τους “δικαιούχους”, από τον Άκη μέχρι τις “κυρίες” του ΙΚΑ Καλλιθέας (και βλέπουμε), να αντιδρούν στα αποκαλυπτήρια τους με τρόπο, σαν να πέφτουν από τα.........
σύννεφα. Από το τραγικά γελοίο αγέρωχο ύφος του Άκη, μέχρι το καρτερικό “τι ήταν αυτό που μας βρήκε” των “κυριών” του ΙΚΑ: η ισότητα των φύλων σε απόλυτη εναρμόνιση.

Τελικά και παραφράζοντας το γνωμικό “όποια πέτρα κι' αν σηκώσεις...κλπ”, θα μπορούσαμε να πούμε ότι "όποιο συρτάρι του Δημοσίου κι' αν ανοίξεις, θα βρεις μέσα... "μαύρα", πολλά "μαύρα" εκατομμύρια" από δραχμές μέχρις ευρώ, σε τέτοια έκταση και μορφή, που ενδεχομένως το φαινόμενο αυτό να εμπίπτει και στις "προστατευτικές διατάξεις" του Εθιμικού Δικαίου και δεν αστειεύομαι. Αρκεί να προσέξετε την ευκολία, την άνεση και την πεποίθηση περί του δικαίου των πράξεώς τους, που είχαν οι “δικαιούχοι” καταχραστές. Ο μεν Άκης προκαλούσε επιδειξιακά, οι δε “κυρίες” δεν ελάμβαναν κανένα προστατευτικό μέτρο, απόδειξη το ότι είχαν επεκτείνει τον κύκλο της δραστηριότητάς τους, σε τέτοιο πλήθος ατόμων και επί τόσο μακρά χρονική περίοδο, ώστε δεν ήταν δυνατή η τήρηση ούτε καν απλής εχεμύθειας, πολύ δε περισσότερο μυστικότητας, που σημαίνει ότι όλοι ενεργούσαν με "συνείδηση δικαίου"!.

Αυτή την πεποίθηση τους ενίσχυε φυσικά και η συμπεριφορά των εποπτικών Αρχών, από τα κατώτατα ελεγκτικά όργανα, όπως π.χ. τα Πειθαρχικά Συμβούλεια των διαφόρων Υπηρεσιών του Δημοσίου, μέχρι τα ανώτατα όπως οι εξεταστικές επιτροπές της Βουλής. Ποτέ και κανείς δεν είχε ελεγχθεί στα σοβαρά και πολύ περισσότερο, τιμωρηθεί παραδειγματικά. Σκεφτείτε ότι ένας καταχραστής, ταμίας Εφορίας, είχε τιμωρηθεί με μόλις 30 ημέρες αργίας, προφανώς ως ευρισκόμενος εντός των ορίων που είχε ορίσει ο “αξέχαστος” χαρισματικός. Βέβαια, ο Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης και άλλοι, “παρερμηνεύοντας” τον κανόνα ανοχής περί του “ανεκτού δώρου” ή αλλιώς αρπαχτής, έκαναν συνεχείς καταγγελίες και εκθέσεις, απόλυτα τεκμηριωμένες, αλλά οι “αρμόδιοι” σφύριζαν, κυριολεκτικά, κλέφτικα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της ισχύος της κατ' έθιμον διαφθοράς, είναι και η πρόσφατη ιστορία με του δύο οικονομικούς εισαγγελείς που τόλμησαν να καταγγείλουν ότι εδέχοντο “περίεργες συμβουλές” σχετικά με το έργο τους. Θυμόσαστε πόσο είχε “συγχιστεί” ο υπουργός Δικαιοσύνης τότε; Θα μου πείτε ότι ειδικά αυτός δικαιολογείται, ως απόφοιτος της πρώτης σειράς της σχολής “παρθεναγωγείο ΠΑΣΟΚ”, του αξέχαστου Ανδρέα, αλλά μέχρι του σημείου να τους θεωρήσει και “σαλεμένους”, γιατί τόλμησαν να πούνε τι συμβαίνει, ε' μάλλον υπερέβαλλε σε... ευαισθησία. Είναι αλήθεια πάντως ότι εκείνα τα χρόνια της “σοσιαλιστικής αγνότητας και αθωότητας”, όλοι είχαν γαλουχηθεί από το επαναλαμβανόμενο σλόγκαν “άλλο ήθος και το άλλο ύφος” του “χαρισματικού” με το ζιβάγκο και των άλλων μυστακοφόρων συντρόφων του. Θυμάμαι μια περίπτωση τότε, τα πρώτα χρόνια της “αλλαγης”, με το πανεπιστήμιο της Κρήτης. Το ΝΑΤΟ τους είχε στείλει ένα ποσό, ως επιχορήγηση, προφανώς για να ενισχύσει το έργο τους. Αυτοί το επέστρεψαν αμέσως με τον δικαιολογία ότι αυτά τα χρήματα ήταν βρώμικα. Δεν διευκρίνιζαν, βέβαια, τι ακριβώς εννοούσαν με την λέξη βρώμικα, γιατί αυτή η λέξη έχει και πολλές μεταφορικές και μεταφυσικές έννοιες όπως π.χ. μολυσμένα με κάποιο ιό που επηρεάζει την σοσιαλιστική ηθική κ.α. Εκ των υστέρων φάνηκε ότι μπορεί να είχαν και δίκαιο, γιατί αρκετοί σοσιαλιστικοί εγκέφαλοι, αργότερα, βρέθηκαν “πειραγμένοι”, παραβαίνοντας τα “ηθικά” διδάγματα του δασκάλου τους.

Τέλος πάντων, θες γιατί το κακό είχε παραγίνει, θες γιατί τελείωσαν τα δανεικά προς... “διάθεσην”, τα πράγματα φαίνεται να έχουν αλλάξει (ανάγκα και θεοί πείθονται), αλλά... Αλλά και εδώ το πράγμα μοιάζει πάλι να "κολλάει". Η είδηση λέει ότι: Παταγώδης είναι η αποτυχία του υπουργείου Οικονομικών να εισπράξει βεβαιωμένα πρόστιμα ακόμα και όταν έχει εκδοθεί δικαστική απόφαση υπέρ του Δημοσίου καθώς έχει εισπραχθεί μόλις το 7,48% επί συνόλου 8,2 δισ. ευρώ, από φορολογικές υποθέσεις παρελθόντων ετών, που εκδικάστηκαν υπέρ του Δημοσίου. Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουν δημοσιοποιηθεί (κατ’ επιταγήν της τρόικας) στην ιστοσελίδα της Γενικής Γραμματείας Πληροφορικών Συστημάτων του υπουργείου Οικονομικών, από τις υποθέσεις που έφθασαν στα φορολογικά δικαστήρια (κυρίως διαφωνίες για την επιβολή προστίμου του ΚΒΣ) οι αρχές έπρεπε να έχουν όφελος 8.2 δισ. ευρώ αλλά μέχρι σήμερα έχουν εισπραχθεί μόνο 615 εκατ. ευρώ.”

Με λίγα λόγια και για κάποιο “ακατανόητο” λόγο η προσπάθεια επιστροφής των κλεμμένων στο Δημόσιο ταμείο δεν περπατάει όσο γρήγορα θα έπρεπε, αλλά και όσο χρειάζεται, σε σύγκριση με την ταχύτητα π.χ. της περικοπής των μισθών και συντάξεων.

Το ότι μπορεί να υπάρχουν και νομικές διαδικασίες που καθυστερούν την διαδικασία μέχρι την τελεσίδικη απόφαση, το ξέραμε. Μας το είχε πει και ο κ. Καπελέρης, που είχε αναλάβει να "τρέξει" αυτές τις διαδικασίες τόσο που, τελικά... αναβαθμίστηκε και μετά... απαλλάχθηκε των καθηκόντων του, αφού προηγουμένως... είχε ιδρώσει από την πολύ τρεχάλα. Φράγκο όμως στα ταμεία δεν μπήκε, αλλά ως πότε;

Δείτε τώρα, αν ήθελαν... πόσο εύκολο είναι. Θα όριζαν π.χ. μια απλή απογραφή - αλά Ζάκυνθος όπου εκλήθησαν όλοι οι “τυφλοί” να δείξουν ότι... δεν βλέπουν - και θα ζητούσαν, εντός 2 μηνών, από τον κάθε Έλληνα πολίτη να δηλώσει, προαιρετικά (προσέξτε: το τονίζω και το υπογραμμίζω), α) τα εισοδήματά του, β) τα περιουσιακά του στοιχεία, κινητά και ακίνητα, από μία αξία και πάνω και γ) πως τα απέκτησε, σε μια υπηρεσία του Δημοσίου που θα του εξασφάλιζε το απόρρητο, ας πούμε την Εισαγγελία, οι οποία και θα έδιδε ένα κωδικό στον φάκελο και τον δικαιούχο. Κατόπιν, ανώνυμο αντίγραφο του φακέλου, με μόνο διακριτικό τον κωδικό, θα παρεδίδετο στο υπουργείο Οικονομικών με εντολή να ελέγξει την αντιστοιχία εισοδημάτων και περιουσίας. Εάν προέκυπται αναντιστοιχία, θα εκαλήτο ο υπόχρεος, να δώσει περισσότερα στοιχεία και διευκρινήσεις. Μετά το πέρας και αυτής της διαδικασίας και εφ' όσον προέκυπτε περίπτωση αθέμιτου πλουτισμού, θα επεβάλετο φόρος 70% και ο φάκελος θα ετίθετο στο αρχείο χωρίς άλλες συνέπειες για τον ελεγχόμενο.

Ο χρόνος ολοκλήρωσης της διαδικασίας αυτής θα ορίζετο συνολικά στους 8 μήνες, χωρίς καμία περίπτωση παράτασης για οποιονδήποτε λόγο ή αιτία. Μετά την παρέλευση της προθεσμίας αυτής κάθε αδήλωτο περιουσιακό στοιχείο θα εθεωρείτο προϊόν κακουργηματικής δραστηριότητας και θα κατάσχετο, άνευ εταίρου, ο δε κάτοχος θα εδιώκετο ως υπεύθυνος κακουργηματικών πράξεων με ποινές από 10 χρόνια μέχρι ισόβια.

Αντ' αυτού, σήμερα περιμένουμε πότε και αν θα συγκινηθεί η Διεθνής καταβόθρα της Ελβετίας, ν' ανοίξει έναν λογαριασμό. Παρένθεση: Η ηθική της “Διεθνούς κοινότητας” αποδέχεται αυτή την ανήθικη πρακτική ενώ κατηγορεί την Κύπρο, παραδείγματος χάριν, για πλυντήριο μαύρου χρήματος. Οι σύγχρονοι Γραμματείς και Φαρισαίοι...

Είμαι βέβαιος ότι με αυτόν τον Δημοκρατικό και Δίκαιο τρόπο, το χρέος μας αν δεν εξαφανιζόταν ολοσχερώς, οπωσδήποτε θα μειωνόταν τουλάχιστον κατά 60%. Αντ' αυτού, σύσσωμη η πολιτική μας ηγεσία αναλίσκεται σε μπαρουφολογίες και φανφάρες, χωρίς αντίκρισμα και πρακτικό αποτέλεσμα, μέχρι να επανεκλεγούν. Και μετά... μείωση μισθών και συντάξεων, μέχρι τελικής... πτώσεως. Γιατί λοιπόν, να τους κάνουμε πάλι το... χατίρι;

Υ.Γ. Το ανέκδοτο με τις ΜΚΟ σας το είπα; Άλλη φορά. Πάντως όχι, ο Άκης δεν έχει, έχει όμως η μαμά του ΓΑΠ και έχει πλάκα αλλά και πολλές... προσφορές...



*Το Εθιμικό Δίκαιο αποτελείται από κανόνες που ισχύουν, χωρίς να έχουν θεσπισθεί υποχρεωτικά από την Πολιτεία, αλλά έχουν διαμορφωθεί και επιβληθεί μετά από μακροχρόνια, αδιάκοπη και ομοιόμορφη εφαρμογή από τον ίδιο τον λαό ενός γεωγραφικού τόπου ή χώρας με την προϋπόθεση της απόδοσης σ΄ αυτούς ενσυνείδητης δεσμευτικής ισχύος. Θα πρέπει δηλαδή οι κανόνες αυτοί να εφαρμόζονται επί μακρό χρόνο με "συνείδηση δικαίου", υπό την αντίληψη ότι είναι δεσμευτικοί. Wikipedia