Γράφει η Πέννυ Δαλαμπούρα
«Η πολιτική είναι συναρπαστική όπως ο πόλεμος, αλλά πιο
επικίνδυνη. Στον πόλεμο μπορείς να σκοτωθείς μία φορά, στην πολιτική
πολλές«. - Winston Churchill
Στην
εποχή μας, ο δανεισμός των μεσοπολεμικών φράσεων του Churchill είναι
μάλλον πιο επίκαιρος από ποτέ. Άλλωστε, μόνο σε καιρούς πολέμου μπορεί
μία χώρα να συρρικνώσει το ΑΕΠ της κατά 20%, όπως συνέβη με την Ελλάδα
την.......
τελευταία τριετία.
‘Όπως σε κάθε πόλεμο, ακόμη και οικονομικό,
υπάρχουν μάχες, θύτες, θύματα, θάνατοι και παράπλευρες απώλειες με το
αληθινό θύμα να είναι πάντα ο λαός. Έτσι, και καθώς η κρίσιμη μάχη της
ανάπτυξης μέσα από το Μνημόνιο χάθηκε οριστικά, παρατηρήθηκε και ένας
πολλαπλός πολιτικός θάνατος με σημαντικές παράπλευρες απώλειες, αυτός
του απερχόμενου (και επίσημα, πλέον) προέδρου του ΠΑΣΟΚ.
Θάνατος 1ος: Έχει
γίνει πολύς λόγος, το τελευταίο διάστημα, για τα κληροδοτήματα στην
ελληνική πολιτική. Αναντίρρητα στα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα στην
Ελλάδα, δίπλα στη σφραγίδα τους, υπάρχει και το ονοματεπώνυμο των
ιδρυτών τους. Τα πεπραγμένα, όμως, των εκάστοτε επιγόνων ή των
διαχειριστών τους μένουν και αυτά ανεξίτηλα. Έτσι, ένας ανιψιός αυτή τη
φορά, κληροδότησε στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ του 2009, μια πραγματικά
απερίγραπτη οικονομική κατάσταση. Τότε το Μνημόνιο προτάθηκε ως η
μοναδική πολιτική επιλογή που θα μας γλίτωνε από την χρεοκοπία. Με την
εγχώρια ύφεση να μαίνεται και την Ευρωζώνη να δοκιμάζεται, η διαδικασία
του ελληνικού «κουρέματος» δοκιμάζεται και αυτή, καθώς η
ανταλλαγή των ομολόγων (PSI) βάλλεται από διάφορα συμφέροντα και
αντιγνωμίες, με πιο αθώα αυτή του ΔΝΤ για μεγαλύτερο από το προβλεπόμενο
κούρεμα. Η πιθανότητα του πιστωτικού γεγονότος φαντάζει, πια, πιο
πιθανή παρά ποτέ. Το μόνο βέβαιο αυτή τη στιγμή είναι ότι το Μνημόνιο οδήγησε τους Έλληνες στην πτώχευση.
Διεκδικήσεις και κατακτήσεις χρόνων έπεσαν σαν χάρτινος πύργος υπό τη
δαμόκλειο σπάθη της μη καταβολής μιας δόσης ή της υπογραφής μιας νέας
δανειακής σύμβασης.
Η ουσία της πολιτικής υπήρξε διαχρονικά η δημιουργία και η διαχείριση της ελπίδας.
Η πεποίθηση που μετέδιδαν οι πολιτικοί στους πολίτες για μία καλύτερη
επόμενη μέρα. Κανένας Έλληνας πολίτης δεν μπορεί πια να ελπίζει. Ο νέος
ότι θα βρει δουλειά, ο μεσήλικας ότι θα μπορεί να ζήσει από τη δουλειά
του ή ότι δεν θα τη χάσει, δεν μπορεί να ελπίζει ούτε καν ότι θα πάρει
σύνταξη. Στην πολιτική, παράλληλα, χρησιμοποιούνται πολλές φορές
ποδοσφαιρικοί όροι. Έτσι, την κάθε νίκη την πιστώνεται η ομάδα, την κάθε
ήττα την χρεώνεται ο προπονητής. Έτσι την ευθύνη της εγχώριας αποτυχίας
του Μνημονίου (γιατί απέτυχε και αλλού η ίδια συνταγή), αναλαμβάνει ο
Παπανδρέου. Το Μνημόνιο σκότωσε την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής
στον κάθε Έλληνα. Πεθαίνοντας, λοιπόν, ο ΓΑΠ, σκότωσε την ελπίδα. Άρα,
πέθανε, σκοτώνοντας την πολιτική.
Θάνατος 2ος:
Παραδοσιακά στη χώρα μας, το παρασκήνιο, οι ίντριγκες, οι συμφωνίες της
πίσω πόρτας, οι πιθανές οικονομικές και πολιτικές αλληλεπιδράσεις Τύπου
και πολιτικής (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) συζητούνται τελικά, και στο
δημόσιο διάλογο. Ο Μητσοτάκης τα αποκάλεσε «διαπλοκή», ο Καραμανλής «νταβαντζήδες», ο ΓΑΠ «συμφέροντα», στα οποία έδωσε και ονοματεπώνυμο.
Η «υπονόμευση», όμως, από τη διαπλοκή, όταν χρησιμοποιείται ως «μητέρα»
κάθε περασμένης ή πιθανής ήττας ή κρίσης, όσο πειστική κι αν φαίνεται
και όσο πιστευτή κι αν μπορεί να γίνει, δεν μπορεί ποτέ να είναι αρκετή.
Ο ΓΑΠ ,δηλαδή, σύρθηκε στην παραίτηση από την Πρωθυπουργία από κάποια
τοπικά μπλοκ Μέσων Ενημέρωσης και όχι από την λαϊκή οργή που εκδηλωνόταν
από καθημερινές μαζικές διαδηλώσεις έως επίσημες εθνικές επετείους, όχι
από την παγκόσμια κατακραυγή για την επικίνδυνη –για ολόκληρη την
Ευρωζώνη- πολιτική επιλογή του Δημοψηφίσματος; Πέθανε, λοιπόν, αφού σκότωσε όχι τη διαπλοκή, δυστυχώς για όλους μας, αλλά την κοινή λογική.
Θάνατος 3ος:
Τέλος, σε κάθε πολιτικό φορέα, ακόμη και στο πλαίσιο ενός πολιτικού
συστήματος με κρίση αντιπροσώπευσης όπως το σημερινό, η συνέχεια είναι
ένα ζητούμενο, ακόμη και αν είναι θνησιγενής. Και, φυσικά, οι καθαρές
λύσεις. Η πρόταση ΓΑΠ για προεκλογική διαρχία με άλλο Πρόεδρο ΠΑΣΟΚ και
άλλον υποψήφιο Πρωθυπουργό, υπό το πρίσμα της διατήρησης των ισορροπιών
στην κυβέρνηση Παπαδήμου, μόνο λύση στην κρίση δεν θα μπορούσε να
χαρακτηριστεί. Κι έτσι, ενώ στην προηγούμενη συνεδρίαση του Πολιτικού
Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ επιχείρησε να μετατραπεί ο ίδιος σε Ιφιγένεια, τώρα
δίνει τον ρόλο αυτό στον υποψήφιο Πρωθυπουργό. Όσο για τον εαυτό του,
θα εξασφαλίσει τον απαιτούμενο χρόνο για μια πιθανή επανεκλογή του στην
ηγεσία της Σοσιαλιστικής Διεθνούς τον Ιούνιο.
Σύμφωνα με την
πρότασή του, λοιπόν, μετεκλογικά η βάση των μελών και των φίλων του
ΠΑΣΟΚ θα ψηφίσει για νέο Πρόεδρο. Δυστυχώς, για τη δημοκρατική παράταξη, το διακύβευμα της διαδικασίας δεν θα είναι το ποιος δελφίνος θα εκλεγεί, αλλά το αν θα υπάρξει βάση που θα τον εκλέξει.
Δηλαδή, ακόμη και εάν αυτή η διαρχία περάσει από το Εθνικό Συμβούλιο
του κόμματος, δεν θα περάσει στην κοινωνία. Και εάν στις δημοσκοπήσεις
το ΠΑΣΟΚ εμφανίζει νεκροφάνεια, φαίνεται δηλαδή νεκρό, ενώ –ακόμη- δεν
είναι, η διαρχία θα γίνει η χαριστική βολή γι’ αυτό. Στο
τέλος του πια, ο Παπανδρέου πέθανε, αφού πρώτα σκότωσε ό,τι κληροδότησε ο
πατέρας του, όχι στον ίδιο, αλλά στην Ελλάδα, μια πάλαι ποτέ κινηματική
δημοκρατική παράταξη.