Με
αγωνία, θλίψη και αγανάκτηση παρακολουθεί πλέον ο κάθε πολίτης, εντός κι
εκτός Ελλάδος, τις ραγδαίες πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις στη χώρα
μας. Την αγωνία, τη θλίψη και την αγανάκτηση ενός νέου για ένα
βιώσιμο μέλλον, ενός πατέρα για τη δυνατότητά του να στηρίξει την
οικογένειά του, ενός συνταξιούχου για μια αξιοπρεπή «έξοδο» από τη ζωή,
ενός ομογενούς για την πατρίδα στην οποία μεγάλωσε, στερήθηκε, αλλά τόσο
συνεχίζει να αγαπάει.
Εδώ και μήνες, δεν
παρακολουθούμε τίποτε άλλο παρά μια προσωπική κόντρα δύο πολιτικών γόνων,
που ξεκίνησε πριν από 35 χρόνια σε ένα κολέγιο της Βοστώνης και
κορυφώνεται σήμερα, μπροστά στα εμβρόντητα μάτια της υφηλίου, με τον ένα
να μη....... διστάζει να χρησιμοποιεί την μπλόφα ενός άκαιρου δημοψηφίσματος
–δημιουργώντας παγκόσμιο χάος, ζημίες (άνω των 2 τρισεκατομμυρίων
δολαρίων...) και μόνον ερωτήματα, για να μείνει γαντζωμένος στην
πρωθυπουργική καρέκλα και τον άλλο, αδιάλλακτα εγωκεντρικό, να παλεύει
λυσσαλέα για να ανεβεί, επιτέλους, σε αυτήν. Κατά την ταπεινή μου γνώμη,
αυτοί οι δύο άνθρωποι, αλλά και όλοι αυτοί που τους περιβάλλουν, χρήζουν
παντελούς απόρριψης από το κοινωνικό σύνολο γιατί επέλεξαν να βάλουν το
«εγώ» πάνω από την πατρίδα στις πιο κρίσιμες ίσως ώρες της ζηλευτής και
περήφανης ιστορίας της.
Είναι λυπηρό, αλλά και συνάμα
τόσο ανησυχητικό ότι για ενάμιση χρόνο σχεδόν, και μέσα από 11 εκατομμύρια
αγανακτισμένους Ελληνες, δεν βρέθηκε μια φωνή/πρόταση εναλλακτικής λύσης
που να δώσει ελπίδα σε αυτόν τον περήφανο, ικανό, αλλά και προσφάτως
(βλέπε τελευταία 30 χρόνια...) ξελογιασμένο λαό και να αποτρέψει τον
επιφαινόμενο οικονομικό και κοινωνικό Τιτανικό. Δυστυχώς, τα
χειρότερα έπονται...
Γιαννης Ζιαμπρας - Syosset,
NY