Επιτέλους, όπως ζήτησε ο υπουργός Υποδομών της Κυβέρνησης Παπανδρέου η χώρα απέκτησε «έναν πρωθυπουργό υψηλών πολιτικών κι όχι μόνο προδιαγραφών κι όχι τον κοινό χαμηλό μέσο όρο των κομμάτων»!
Επιτέλους, η χώρα τώρα έχει έναν «πρωθυπουργού υψηλού κύρους και αποδοχής, στο εσωτερικό και το εξωτερικό, με βαθιά γνώση των οικονομικών και με εγνωσμένη επάρκεια στο κατεξοχήν θέμα.........
που είναι η άμεση ολοκλήρωση των δεσμεύσεων της 27ης Οκτωβρίου 2011, ώστε να διασφαλισθεί η παραμονή της χώρας στο ευρώ», όπως μας προϊδέαζε η υπουργός Παιδείας της κυβέρνησης Παπανδρέου!
Επιτέλους, τώρα έχουμε «μια ισχυρή προσωπικότητα με κύρος στην Ευρώπη, διεθνή αξιοπιστία και γνώση του αντικειμένου» στη θέση του Πρωθυπουργού, όπως επιτακτικά απαίτησε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Πρωθυπουργό με το «Π» κεφαλαίο και όχι μαριονέττα!
Επιτέλους, ο Εθνικός διασυρμός και ο ευτελισμός των θεσμών της Δημοκρατίας μας, που είχαν ξεπεράσει κάθε ανεκτό όριο τα προηγούμενα 24ωρα θεραπεύονται στο πρόσωπο του Φίλιππου Πετσάλνικου. Ο πλέον κολλητός των κολλητών της αυλής του απερχόμενου πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, αναλαμβάνει τα ινία της μεταβατικής κυβέρνησης που προορίζεται να κάνει την «βρώμικη δουλειά» της ένταξής μας σε ένα νέο επαχθέστερο χρεοστάσιο, ώστε «καθαρός» ο δικομματισμός και οι παραφυάδες του να φτάσουν στις εκλογές!
Όπως διαπιστώσατε φίλοι: Ώδινεν όρος και έτεκεν Πετσάλνικον! Ίσως να είναι καλύτερα έτσι. Μέσα από απίθανα καραγκιοζιλίκια του πολλαπλώς εξευτελισμένου πολιτικού μας συστήματος, δόθηκε μία λύση στην οποία, εάν θα πρέπει να δώσουμε σημασία, θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε ως το μικρότερο κακό. Ο μεταβατικός πρωθυπουργός μπορεί να μην έχει σημαντικό πολιτικό μέγεθος, και εξειδικευμένες γνώσεις που απαιτούνται στην περίσταση, έχει όμως τον τρόπο του! Ξέρει να ελίσσεται, να περιελίσσεται και να ισορροπεί μεταξύ αντιφατικών καταστάσεων. Είναι ο πολιτικός που εκφράζει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον τον απολύτως αφηρημένο, ηθικοπλαστικό, αγαθιάρικο και παγκοσμιοποιημένο λόγο του Γιώργου Παπανδρέου. Μα, τι λέω; Αποτελεί την μετουσίωση του πνεύματος του Γιώργου!
Τώρα η χώρα θα αποκτήσει τα τρία πράγματα που της έλειπαν: σχέδιο, πρόγραμμα και στρατηγική. (Αυτά τα τρία έχουν στην πολιτική επιστήμη και στην επιστήμη της πολιτικής πολύ συγκεκριμένη σημασία, που δυστυχώς το πνεύμα του Γιώργου δεν έχει δείξει σημάδια ότι κατανοεί). Το μυστικό κάθε μεταρρύθμισης, προοδευτικής ή καταστροφικής, όπως στην περίπτωσή μας, είναι να εκπονείς και να συνδυάζεις αυτά τα τρία πραγματάκια. Δύσκολη δουλειά που απαιτεί και κατάλληλο πολιτικό περιβάλλον και κατάρτιση και πολιτική ισχύ, αλλά και ουσιαστική (λαϊκή) πολιτική νομιμοποίηση. όλα αυτά απουσιάζουν και είναι αδύνατον να επισυμβούν αυτή την μεταβατική περίοδο μέχρι τις εκλογές. Οι τελευταίες ήταν ο μοναδικός ορθόδοξος δρόμος για να καταλαγιάσει/κοντρολαριστεί η πολιτική κρίση που είναι το αποτέλεσμα της οικονομικής και κοινωνικής απορρύθμισης της χώρας μετά την παρέμβαση της τρόικας. Οι κυρίαρχες δυνάμεις όμως του πολιτικού συστήματος που ενέχονται στην χρεοκοπία της χώρας, φρόντισαν με απίθανο καιροσκοπισμό να προσδώσουν στην κρίση ευρύτερες διαστάσεις χρησιμοποιώντας ως μηχανισμό απόσβεσης μία μεταβατική κυβέρνηση που δεν έχει εξ αρχής σχεδιαστεί γι’ αυτή την δουλειά. Οι προτάσεις της διαπλοκής έμοιαζαν με αυτή την έννοια αποτελεσματικότερες για την προστασία του καθεστώτος, αλλά προφανώς θα αποδεικνύονταν στο τέλος εξίσου αναποτελεσματικές με όρους διακυβέρνησης, καθώς και σ’ αυτή την περίπτωση σχέδιο, πρόγραμμα και στρατηγική θα ήταν προϊόντα του συγκερασμού των συμφερόντων της γερμανικής βιομηχανικής ελίτ και του αμερικανοεβραϊκού χρηματοπιστωτικού λόμπι.
Οι δύο αυτοί κεντρικοί παράγοντες αποδείχθηκε ότι είναι αδύνατον να διαμορφώσουν οποιοδήποτε μεταρρυθμιστικό πλαίσιο που να συντηρήσει με αναπτυξιακούς όρους την χώρα στην ζώνη του ευρώ. Είτε αυτό δεν τους ενδιέφερε, είτε εξ υπαρχής αποσκοπούσαν στην έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη για να απαλλαγούν κυρίως από το πολιτικό βάρος που συνεπαγόταν η πιστωτική κρίση της σε συνδυασμό με την παραγωγική και θεσμική της κατάσταση, είτε, ορισμένοι τουλάχιστον από τα επιμέρους τμήματα των δύο αυτών παραγόντων απεργάστηκαν την καταστροφή των οικονομικοπολιτικών δομών της Ελλάδας για να ποδηγετήσουν τις εξελίξεις στην ΕΕ υπέρ των συμφερόντων εκείνων που και σχέδιο έχουν και πρόγραμμα και στρατηγική για την παγκόσμια διακυβέρνηση. Δυστυχώς η σύγχρονη περιπέτεια της Ελλάδας αποτελεί στοιχείο του σχεδίου των τελευταίων και μηχανισμό της στρατηγικής τους, που μέχρι τώρα μάλλον ικανοποιούν το πρόγραμμά τους.
Ο κ. Παπανδρέου απόψε πάλι μυθοπλαστικά, συγκινησιακά και ως συνήθως «τρυφερά» και αγαπησιάρικα δήλωσε ότι: «σήμερα οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις ενώνουμε τις δυνάμεις. Για να κάνουμε ότι είναι απαραίτητο και να εξασφαλίσουμε την εφαρμογή της 26ης Οκτωβρίου […] Απόλυτη εθνική προτεραιότητα [είναι]να προστατεύσουμε αυτήν την συμφωνία ως κόρη οφθαλμού» κατέληξε. Όπως ακριβώς δήλωνε κάθε φορά που μετέφερε τις αποφάσεις από τα κέντρα της τρόικας στην χώρα, θριαμβολογώντας για τη νέα επιτυχία που του προσφερόταν, δηλαδή για μια τύχη εξ ουρανού, όπως προφανέστατα νόμιζε. Μετά τις θριαμβολογίες έρχονταν οι απειλές για έξοδο από το ευρώ ως συνέχεια των απειλών για στάση πληρωμών που προηγείτο των αποφάσεων των δανειστών μας. Το πρόβλημα για την μεταβατική κυβέρνηση θα είναι ακριβώς αυτή η «προστασία» όπως την εννοεί ο κ. Παπανδρέου και προφανώς συναινεί ο κ. Σαμαράς, του συμφώνου χρεοκοπίας που θα διαμορφωθεί την αμέσως επόμενη περίοδο. Το Σύμφωνο αυτό είναι απολύτως σαφές ότι αποσκοπεί στην προστασία των δανειστών μας και του συστήματος πολιτικής κυριαρχίας στην ΕΕ μέσω της οικονομικής πρακτικής του ευρώ και όχι των δύο τρίτων της κοινωνίας. Σε τελευταία, μάλιστα ανάλυση, το Σύμφωνο αυτό δεν διασφαλίζει την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, παρότι θα μπορούσε με μία απλή νομική διατύπωση να το πράξει. Το Σύμφωνο, λοιπόν, αυτό αποτελεί στρατηγική άλλων, όχημα της οποίας στο εσωτερικό της χώρας, καλείται να γίνει ο κ. Πετσάλνικος και η κυβέρνησή του.
Άρα το «πνεύμα» του κ. Παπανδρέου, που από σήμερα θα αποτελέσει τον κοινό τόπο του «πνεύματος» Παπανδρέου-Σαμαρά, ή αν προτιμάτε του ΠΑΝΔΣΟΚ, εντέλλεται να προστατεύσει ως κόρη οφθαλμού ένα μηχανισμό που σε καμία περίπτωση δεν προκύπτει ότι προσφέρει προστασία στα συμφέροντα της ευρύτερης κοινωνίας, αλλά αντίθετα προσφέρει προστασία στο καθεστώς από μία πιθανότατη άναρχη κατάρρευση εξαιτίας μιας ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας. Ο κ. Πετσάλνικος, λοιπόν, θα αναλάβει τον ρόλο του φρουρού μιας Συμφωνίας του διπολικού συστήματος πολιτικής κυριαρχίας στην χώρα για να διασφαλιστούν τα συμφέροντα των εσωτερικών και εξωτερικών πατρώνων του πολιτικού μας συστήματος, μέσω της ανάπτυξης της Συμφωνίας χρεοστασίου που παραχωρήθηκε στον κ. Παπανδρέου με αντάλλαγμα την επιβολή ενός καθεστώτος Νεο-ηγεμονισμού στην χώρα μας. Το καθεστώς αυτό παράγει μία νέα μορφή Δικαίου που ουσιαστικά καταργεί βασικά δικαιώματα που ρύθμιζαν μέχρι τώρα την λειτουργία πολιτείας και κοινωνίας. Από δω και στο εξής θα λειτουργούμε με το Δίκαιο των δανειστών μας και θα πορευόμαστε ανάλογα με τα χούγια τους και τις συγκυριακές συγκρούσεις τους.
Δυστυχώς, η κοινωνία των πολιτών και η ευρύτερη αριστερά δεν έδειξαν πολιτική ωριμότητα και οργανωτική αρετή για να αντιμετωπίσουν αυτήν την κατάσταση που εμπεδώνεται βήμα-βήμα στην χώρα. Σε μεγάλο βαθμό κατάντησαν και αυτοί παιχνιδάκι στα χέρια ενός μη συμβατικού, αλλά πάντως παλαιοκομματικού πολιτικού, ο οποίος το μοναδικό προσόν που διέθετε ήταν το θράσος και ο αδίστακτος χαρακτήρας σε «zero-sum games», που έπαιζε εκ του ασφαλούς, μεταβάλλοντας διαρκώς τα διλήμματα πολιτικής ή/και διαχείρισης σε ζητήματα ζωής και θανάτου για την κοινωνία ή σε διλήμματα που οι επικοινωνιακοί δίαυλοι της διαπλοκής εμφάνιζαν ως τέτοια (από το συμφωνούμε ή δεν συμφωνούμε με το περιεχόμενο της «Συμφωνίας», καταλήξαμε στο επιθυμούμε ή δεν επιθυμούμε το ευρώ!). Τώρα πια ο νέος πρωθυπουργός θα έχει κατά πάσα πιθανότητα πολύ μεγαλύτερη άνεση να συνεχίσει αυτά τα παιχνίδια με τις πλάτες ολόκληρου του καθεστώτος και κάτω από την αποδοκιμασία της κοινωνίας, η οποία, στο βαθμό που εμφανίζεται ανίκανη να συγκροτήσει μία νέα οργανωτική δομή στο πλαίσιο ενός ΣΥΜΦΩΝΟΥ ΓΙΑ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ θα παραμείνει είτε θεατής, είτε προδομένος αγωνιστής στους δρόμους και στις πλατείες της χώρας