Πολιτική ή οικονομική η κρίση;

 Γράφει ο Ευθύλογος

Παπαδήμος, Ταλιαδούρος, Ρουμελιώτης πάλι Παπαδήμος και έχει ο θεός ακόμη.

Δηλαδή μέχρι στιγμής δυο στους τρείς  που ακούγονται, δεν είναι πολιτικοί επιστήμονες, είναι τεχνοκράτες και οικονομολόγοι 100% !!!

Μα αν η κρίση που περνάμε είναι πολιτική και όχι οικονομική όπως ισχυρίζονταν κάποιοι, θα έπρεπε χωρίς δεύτερη κουβέντα να τοποθετηθεί πολιτικό πρόσωπο στη θέση του πρωθυπουργού. Αλλά ποιος ξέρει τι  αλκοολούχο ποτό έπιναν τόσον καιρό οι οπαδοί της πολιτικής κρίσης![1]
Εκτός κι αν ονόμαζαν την κρίση πολιτική γιατί ήξεραν ότι στην πολιτική μπορεί κάποιος ατιμωρητί να λέει και να κάνει ότι βλακεία κατεβάσει η γκλάβα του, ενώ στην οικονομία η βλακεία πληρώνεται ..........
πανάκριβα.
Ξέχασαν ότι ακόμη και το 1989 – που θα μπορούσε κάποιος με επιχειρήματα να ισχυριστεί  ότι η κρίση ήταν πολιτική – πάλι άνθρωπος της Οικονομίας και τεχνοκράτης (Ζολώτας) ανέλαβε το ρόλο του Πρωθυπουργού;
Ίσως γιατί και τότε το τελικό ζητούμενο ήταν οικονομικό. [2]
Αν δεν καταλάβουμε κι εμείς αλλά κυρίως τα πολιτικά κουτορνίθια που καθορίζουν τις τύχες της χώρας ότι ανεξάρτητη πολιτική χωρίς ισχυρή οικονομία δεν γίνεται, αυτά θα τραβάμε!  Δυστυχώς στον τόπο μας ακόμη έχουμε την εντύπωση ότι καλός πολιτικός είναι αυτός που ξέρει να βγάζει δεκάρικους στα μπαλκόνια και στη βουλή. 
Ε όχι! Καλός πολιτικός είναι ο ειλικρινής πολιτικός, είναι ο αποτελεσματικός πολιτικός, είναι ο πολιτικός που παράγει δημόσιο πλούτο και δεν ξεπουλάει τον δημόσιο πλούτο, είναι ο πολιτικός που πείθει τους πολίτες ότι πρέπει να θυσιάσουν κάτι σήμερα για να έχουν ένα καλλίτερο αύριο,  είναι ο πολιτικός που  ανακατανέμει δίκαια τον παραγόμενο πλούτο, είναι ο πολιτικός που αξιοποιεί τις θυσίες του λαού για να ισχυροποιήσει την οικονομία και τη θέση της χώρας και όχι για να ισχυροποιήσει τη τσέπη του.  

Η ισχυροποίηση της Οικονομίας όμως δεν γίνεται χωρίς σκληρή δουλειά, χωρίς αιματηρές οικονομίες, χωρίς σταθερό, δίκαιο και κατανοητό φορολογικό σύστημα,[3]  χωρίς περιστολή δαπανών, χωρίς αύξηση της ντόπιας παραγωγής, χωρίς παραδειγματική τιμωρία των αληταράδων που τσέπωσαν «μίζες», «χορηγίες», «διευκολύνσεις» κλπ. κλπ.

Όσο τα σκάνδαλα της Siemens του Χρηματιστηρίου, του Βατοπεδίου και χιλιάδες άλλα, γνωστά και άγνωστα στην κοινή γνώμη, μένουν ατιμώρητα με ευθύνη των πολιτικών και της δικαιοσύνης, δεν ικανοποιείται το περί δικαίου αίσθημα της κοινωνίας και είναι επόμενο ο ελληνικός λαός, να θεωρεί υπεύθυνους όλους εκείνους που με τις πράξεις ή με τις παραλείψεις τους συγκαλύπτουν τα σκάνδαλα και προστατεύουν τους ενόχους.

Αλλά ο πολιτικός κόσμος δεν έχει εκτεθεί ανεπανόρθωτα  μόνο ως προς την έλλειψη χρηστού ήθους, έχει εκτεθεί και ως προς την πλήρη ανικανότητα διακυβέρνησης.

Ο Δημοσθένης πριν από 2400 χιλιάδες χρόνια έλεγε:
«Προς γαρ το τελευταίον εκβάν έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται». 
Και δυστυχώς «το τελευταίον εκβάν» είναι θλιβερό για τον τόπο μας. Η καταστροφή της οικονομίας της χώρας δεν είναι απλά συνέπεια λανθασμένων πολιτικών χειρισμών, είναι αποτέλεσμα πολυετούς πολιτικής βλακείας.
Το μόνο στο οποίο αποδείχτηκαν εξπέρ οι πολιτικοί μας είναι τα προεκλογικά ψέματα.
Αλλά εμείς κουτοπόνηρα σκεπτόμενοι τους ψηφίζουμε.
Δεν ξέραμε από δεκάδες χρόνια ότι η οικονομία πάει από το κακό στο χειρότερο; Δεν ξέραμε ότι χρωστάμε τα μαλλιά της κεφαλής μας;

Κι όμως ψηφίζαμε τους ψεύτες που μας υπόσχονταν παροχές!

 Τους μασκαράδες που μας βεβαίωναν ότι θωράκισαν την οικονομία.

Τους καραγκιόζηδες που μας νανούριζαν με το τραγουδάκι «λεφτά υπάρχουν γιόκα μου, λεφτά να φαν κι οι κότες» Γιατί;

Απλούστατα τους ψηφίζαμε γιατί είχαμε την κρυφή ελπίδα ότι κάποια κομπίνα θα κάνει ο δικός μας εκλεκτός, κάπως θα τα καταφέρει να πάρει κάποιο δάνειο ακόμη, κάπως θα ξεγελάσει τους «κουτόφραγκους», να βγάλουμε και τούτη την 4ετία πλουσιοπάροχα με ξένους παράδες.
Και δος του απεργίες και κινητοποιήσεις για να πάρουμε περισσότερα μην προλάβουν και τα φάνε άλλοι.
Χωρίς να αναρωτηθούμε με ειλικρίνεια ποτέ: « Από πού προέρχονται τούτα τα χρήματα; Τα δικαιούμαστε πραγματικά; Προσφέρουμε εργασία αντίστοιχης αξίας;»
Είχαμε επαναπαυθεί στο « δε βαριέσαι αδερφέ, έχει ο θεός».
Έλα που ξαφνικά ο θεός τα γύρισε κι έπαψε να είναι φιλέλλην!
Και ξεβρακωθήκαμε και βγήκε στη φόρα και η βλακεία των αρμοδίων και η κουτοπονηριά η δική μας!

Ίσως υποσυνείδητα αυτό να μη συγχωρούμε στον εαυτό μας τώρα.

« Να με ξεγελάσει ένας έξυπνος χαλάλι του, αλλά να με ξεγελάσει βλάκας πάει πολύ!»
Ας προσέξουμε την επόμενη φορά. Το Euro group μας έδειξε το δρόμο. Κάτι ξέρουν που θέλουν υπογραφές.
Το ίδιο να απαιτήσουμε κι εμείς. Υπογραφές για τα πάντα! Και ποινικές ρήτρες! 
Να μάθει να τηρεί τις προεκλογικές του υποσχέσεις ο κάθε σαλτιμπάγκος του πολιτικού τσίρκου. Μόνο αν φοβούνται τις ποινικές συνέπειες θα αναγκασθούν να λειτουργήσουν έντιμα. (Όχι βέβαια ότι θα γίνουν κι έντιμοι)
Κι ας ωρύονται κάποιοι ότι έτσι ποινικοποιείται η πολιτική ζωή. 
Προτιμότερο είναι να έχουμε φοβισμένους πολιτικούς παρά εξαπατημένο λαό.
Δεν μπορεί η κλοπή 100 € να τιμωρείται (πολύ σωστά) ως ποινικό αδίκημα, ενώ η λεηλασία των ελπίδων ενός ολόκληρου λαού να παραμένει ατιμώρητη γιατί είναι . . . πολιτική ενέργεια.        

   *      *      *       *        *  

[1] Αν θέλουμε να ονομάσουμε κάπως αλλιώς και όχι οικονομική την κρίση, τότε πρέπει να την πούμε «ηθική κρίση». Το ήθος πήγε πρώτα κατά διαόλου και μετά η οικονομία. Αλλά μας αρέσει να κρύβουμε την πραγματικότητα.

[2] Είναι γνωστό άλλωστε (εδώ)  ότι τα Χριστούγεννα του 1989 είχε προκύψει τεράστιο πρόβλημα καταβολής μισθών και συντάξεων.

[3] Καταθέτω φορολογική δήλωση δεκάδες χρόνια. Ποτέ το έντυπο που μας στέλνει το Υπουργείο Οικονομικών, δεν είναι το ίδιο με το έντυπο της προηγούμενης χρονιάς!  Τι στο διάολο αλλάζουν κάθε χρόνο;

Ευθύλογοςvacon28@gmail.com