Πάντοτε
πίστευα ότι ο πολιτικός είναι μια εντελώς
ξεχωριστή φάρα ανθρώπων. Οπτικά και
μορφολογικά, μόνο, μοιάζουν με όλους
τους άλλους ανθρώπους, δηλαδή με δύο
μάτια, δύο χέρια, δύο πόδια κλπ. Ίσως να
πρόκειται για ανθρωποειδή που, στην
διάρκεια των αιώνων, πήραν την σημερινή
τους μορφή ώστε να μπορούν να κινούνται
με άνεση μεταξύ των άλλων ανθρώπων
προκειμένου να έχουν ευκολότερη την
ανεύρεση "τροφής" και την "διαιώνισή"
του είδους τους, όπως συμβαίνει με όλα
τα έμβια όντα επί της γης.
Τελευταία
όμως, άρχισαν να γίνονται εμφανή τα
αποτελέσματα από την εφαρμογή μιας
άλλης επιδίωξής των, να ελέγξουν δηλαδή
τις αντιδράσεις των κοινών ανθρώπων.
Ένα σχέδιο που είχαν αρχίσει να......
εφαρμόζουν
συστηματικά, εδώ και 30 περίπου χρόνια.
Να τρία, από τα πάρα πολλά παραδείγματα:
1) Ακούμε σήμερα ότι κάποιος πολιτικός
απ' αυτούς, όνομα και μη χωριό, σούφρωσε,
από το δημόσιο ταμείο, κάποια εκατομμυριάκια
ευρώ και μερικοί από εμάς το θεωρούν...
μαγκιά. Αύριο, ίσως περισσότεροι, να
θεωρούν τιμή τους αν τους καλέσει σε
μπάρμπεκιου πάρτι, στον κήπο του
"ανακτόρου" του. 2) Η Αρχή, λέει,
Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων,
προστατεύει τώρα από τον διασυρμό ,
εκτός των παιδεραστών και τους φοροκλέφτες,
εξ' αιτίας των οποίων, ίσως αύριο, οι
συνταξιούχοι να μην πάρουν σύνταξη. Ε',
και; 3) Κι' ένα της... ώρας: Προχθές έγινε
μια πολύ μεγάλη Λαϊκή, όχι κομματική,
συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην Αθήνα.
Αν ρωτήσετε, σήμερα όχι αύριο, κάποιον
να σας πει τι έγινε χθες στην Αθήνα, θα
σας απαντήσει: μεγάλες καταστροφές από
τους... μπαχαλάκιδες. Τς, τς, τς... Όλα αυτά
και πολλά άλλα, δεν είναι σημάδια
"πειραγμένης" λογικής;
Πάντως,
καμία από τις γνωστές επιστήμες, δεν
έχει ασχοληθεί με αυτό το ενδεχόμενο,
αν και υπάρχουν πολλές ενδείξεις που
συνηγορούν υπέρ αυτής της ιδέας, όπως
π.χ. ότι οι άνθρωποι πολιτικοί, παρά το
ότι περπατούν όρθιοι είναι "ασπόνδυλοι",
ή ότι αν και έχουν εγκέφαλο όμοιο με του
ανθρώπου, αυτός λειτουργεί παράλογα,
σύμφωνα με τη συμβατική* λογική των
γήινων ανθρώπων. Θα μπορούσε δηλαδή
κάποιος να τους ονομάσει και εξωγήινους.
Με
αυτές τις σκέψεις κατά νου, ξαναδιάβασα
αυτό το, δήθεν, "μανιφέστο" (έτσι
το χαρακτήρισαν οι ΜουΜουΈδες προφανώς
για να του δώσουν πολιτικό υπόβαθρο),
το οποίο στην ουσία είναι ο
ορισμός του "πολιτικού αμοραλισμού".
Θα δικαιολογήσω δε τον χαρακτηρισμό
αυτό ανατρέχοντας στα ποιο ενδιαφέροντα
σημεία αυτού του δήθεν "μανιφέστου".
Οι τρεις μανιφεστο(φελείς), λοιπόν
αρχίζουν ως εξής:
"Στη μεγάλη
οικονομική κρίση που βιώνουμε,
συναθροίζονται πολλές προϋπάρχουσες
"υπο–κρίσεις", με βασικότερη όλων
το συντεχνιασμό και την εκτεταμένη,
αλλά και ιδιότυπη, ανομία, σε όλο το
φάσμα της δημόσιας ζωής. Για δεκαετίες,
μια σειρά αποφάσεων, επιλογών, κατευθύνσεων,
προτεραιοτήτων και ιεραρχήσεων δεν
υπήρξαν προϊόν δημοκρατικής σύνθεσης
στην υπηρεσία του συλλογικού συμφέροντος".
Όπως
καταλάβατε, πρόκειται μάλλον, είτε για
εισαγωγή μιας μελέτης περί την "οικονομική
κρίση" στην χώρα μας, από μια ομάδα
"τριών ειδικών", (όπως π.χ. παλαιότερα
λέγαμε, την ομάδα Σπράου, αξέχαστη εποχή
σοσιαλιστικού ντελίριο), είτε για έκθεση
πεπραγμένων κάποιου οργάνου, αλλά όχι
"μανιφέστο" πολιτικών που, από την
άλλη, είχαν και άμεση συμμετοχή στην
δημιουργία αυτής της "οικονομικής
κρίσης". Είναι δηλαδή, η παράλογη
λογική του "εγώ
αλλά... όχι εγώ",
ή κατά την επιστημονική ορολογία
"αμοραλισμός",
κυριολεκτικά.
Και συνεχίζει η "έκθεση":
"Αντίθετα,
επρόκειτο για ωμή επιβολή του κορπορατισμού,
όπως εκφραζόταν μέσα από την πρακτική
δυναμικών μειοψηφιών. Ομάδες πίεσης
επιδίωκαν, με το "έτσι θέλω", την
εξυπηρέτηση των συμφερόντων συγκεκριμένων
τμημάτων της κοινωνίας και διαμόρφωναν,
με την ανοχή ή και την εύνοια του πολιτικού
συστήματος, στα μέτρα τους τη δημόσια
πολιτική.
Το υψηλό κόστος
αυτών των αποφάσεων για το κοινωνικό
σύνολο δεν το προσμετρούσε κανένας,
διότι η μεγάλη πλειοψηφία παρέμενε
σιωπηλή, αφού πρόσκαιρα υπήρχαν τα
περιθώρια του ανεξέλεγκτου δανεισμού
και το πολιτικό σύστημα έκλεινε εύκολες
και πάντως εκλογικά προσοδοφόρες
συμφωνίες, χωρίς φυσικά κανένα σχεδιασμό,
αλλά και την οποιαδήποτε συνείδηση των
συνεπειών".
Μπορεί
κανείς να υποψιαστεί ότι οι συντάκτες
αυτού του "κειμένου" ήταν και είναι
ενεργά στελέχη του κόμματος της "αλλαγής"
και παιδιά του αξέχαστου σοσιαλιστή
και χαράκτη του τρίτου (χαμένου) δρόμου,
Ανδρέα; Όχι φυσικά. Κι' όμως αυτοί είναι,
αλλά... δεν είναι αυτοί! Διότι, ως "αυτοί"
γνώριζαν
και υπέθαλπαν αυτούς που "...
επιδίωκαν, με
το "έτσι θέλω", την εξυπηρέτηση των
συμφερόντων συγκεκριμένων τμημάτων
της κοινωνίας και διαμόρφωναν, με την
ανοχή ή και την εύνοια του πολιτικού
συστήματος, στα μέτρα τους τη δημόσια
πολιτική", άρα
γιατί να γράψουν κάτι που, στο κάτω-κάτω,
είναι σε βάρος τους;
Ως
"μη
αυτοί" όμως,
σήμερα, τους καταγγέλλουν και όχι μόνο
αυτό αλλά, ως "μη
αυτοί",
υπόσχονται να αποκαταστήσουν αυτά που
κατέστρεψαν ως "αυτοί"
κι'
έτσι βγάζουν το βάρος από πάνω τους.
Έτσι απλά. Αν αυτό δεν είναι πολιτικός
αμοραλισμός
τότε τι είναι;
Διαβάστε
παρακάτω και τον επίλογο αυτού του
πολιτικού εξαμβλώματος. Οι "αυτοί"
ως
"μη
αυτοί" βρίσκονται
πλέον σε υπερδιέγερση και λίγο πριν την
"ολοκλήρωση", τα δίνουν όλα (στα
πρότυπα του μέντορά τους: Τσοβόλα δώστα
όλα). Είναι όμως εκτός ελέγχου. Δεν
λειτουργούν ως "ομάδα ανεξάρτητων
ειδικών", που θέλησαν να φανούν, αλλά
ως κομματικοί ινστρούχτορες, που είναι.
Αποκαλύπτουν δηλαδή, ότι δεν είναι οι
άγγελοι που θα οδηγήσουν τον λαό στην
γη της επαγγελίας, αλλά σκέτα κομματικά
παπαγαλάκια. Λένε λοιπόν:
"Ο αγώνας που
πρέπει να δώσουμε είναι δύσκολος,
πρωτόγνωρος και η διαδρομή θα γίνει σε
κακοτράχαλο δρόμο. Οφείλουμε να είμαστε,
όμως, όλοι αποφασισμένοι για να σπάσουμε
τώρα, χωρίς καμία καθυστέρηση, όλα ή
έστω τα περισσότερα μεταπολιτευτικά
κακώς κείμενα και, οπωσδήποτε, τις
λογικές που φέρνουν την Ελληνική
Δημοκρατία να φαίνεται και να είναι
αδύναμη.
Δεν μας επιτρέπεται
να κάνουμε πίσω, δεν έχουμε δικαίωμα να
υποχωρούμε. Και
σε ό,τι αφορά τις κρίσιμες επόμενες
ημέρες, όλα τα μέλη και τα στελέχη του
ΠΑΣΟΚ πρέπει να δώσουμε ενωμένοι τις
δύσκολες μάχες τόσο στη Βουλή όσο και
στην κοινωνία και με την ενότητά μας
αυτή να εξοπλίσουμε τον Πρωθυπουργό,
που θα διαπραγματευτεί την τελική και
οριστική λύση για τη χώρα μας , στο
πλαίσιο της Ε.Ε ".
Προσέξτε
ιδιαιτέρως τις πέντε τελευταίες γραμμές
που έχω υπογραμμίσει. Είναι
όλα τα... λεφτά. Χρησιμοποίησαν περίπου
1800 λέξεις, δηλαδή ένα ανούσιο ποταμό
μπλα-μπλά, για να πουν στο τέλος με μόνο
57, αυτό που ήθελαν. Να πουν δηλαδή προς
"όλα
τα μέλη και τα στελέχη του
ΠΑΣΟΚ" ΚΑΙ
ΟΧΙ
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΑΟ,
ότι "πρέπει....
να εξοπλίσουμε τον Πρωθυπουργό... κλπ
". Είναι,
με άλλα λόγια, ένα εσωτερικό έγγραφο
του κόμματος, στο οποίο τρία στελέχη,
προβεβλημένα ή όχι δεν έχει σημασία,
θέλουν να στηρίξουν τον Πρωθυπουργό
και αρχηγό τους, στην προσπάθειά του να
σώσει την χώρα (ναι, καλά). Τώρα αν,
συντάσσοντας αυτό το κείμενο, στο πίσω
μέρος του μυαλού τους μπορεί να είχαν
και την μελλοντική τους θέση στην διαδοχή
του αρχηγού ή οτιδήποτε άλλο, είναι δικό
τους θέμα και δικαίωμα. Αλλά πάντως δεν
είναι ένα κείμενο (όχι μανιφέστο) με
ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον Λαό που
αγωνιά.
Και
λίγα λόγια για τους ΜουΜουΈδες. Εντάξει,
θέλετε κι' εσείς να κάνετε το... παιχνίδι
σας, κάντε το όμως χωρίς χοντράδες, βρε
παλικάρια, γιατί αυτή την εποχή τα
πράγματα είναι λιγάκι... περίεργα.
Μανιφέστο λοιπόν, σημαίνει "δήλωση
(πολιτικών κυρίως) προθέσεων" προς
ένα απροσδιόριστο, πολιτικά, σώμα πολιτών
και όχι "μελών
και στελεχών" του
ιδίου κόμματος και
το ξέρετε.
Ποια πρόθεση είδατε και που την είδατε
μέσα σ' αυτές τις 1800 λέξεις; Ή μήπως
είδατε αυτό θέλατε να δείτε; Αυτό όμως
σημαίνει σπέκουλα
και
το λέω επειδή, απ' αυτούς που σας διαβάζουν
και
σας ακούνε,
πολλοί σας πιστεύουν... ακόμα.