Του Θανάση Νικολαΐδη
ΛΕΓΑΜΕ για τα δωρεάν(;!) βιβλία στη Μ. Εκπαίδευση. Πέρασε η σχολική χρονιά κουτσουρεμένη από καταλήψεις και άλλες «εμπλοκές». Το λύκειο άδειασε από τελειόφοιτους που διάβαζαν(;) στο σπίτι, το γραφείο πρωτοκόλλησε το ψεύτικο δικαιολογητικό για τις απουσίες και ο υποψήφιος, ως τελικό θύμα του «συστήματος» προσήλθε στις «Πανελλαδικές». Για να αδειάσει στο χαρτί τα αποστηθισμένα και να πανηγυρίσει ως επιτυχών.
ΚΙ οι άλλοι οι τ. συμμαθητές που απόμειναν για τη συνέχεια τον Σεπτέμβρη και τελειώνουν ανά μάθημα τις εξετάσεις; Βολτάρουν φρεσκάροντας τις σελίδες και τα SOS, δίνουν τις προαγωγικές τους εξετάσεις στο σχολείο τους και ξαναβγαίνουν ξαναμμένοι στην αυλή. Αρπάζουν το…μισητό βιβλίο μισοφθαρμένο και μουντζουρωμένο με τα SOS, το ξεφυλλίζουν κόβοντας τα φύλλα ένα-ένα και τα ρίχνουν στον αέρα δίκην φέιγ βολάν. (Παλαιότερα, τα κατακομμάτιαζαν με το ψαλίδι, για χρήση τους στο γήπεδο, τη στιγμή του γκολ, της χαράς και της αποθέωσης).
Δεν είναι το βιβλίο του που δέθηκε μαζί του, δεν το ξεφύλλισε με προσοχή ρουφώντας τις έννοιες, δεν πρόκειται να γίνει το σεβενίρ των παιδικών-μαθητικών του χρόνων. Κι ούτε του........
το (υπεν)θύμισαν πως πρόκειται για ιδρώτα του ελληνικού λαού, δεν του ενέπνευσαν να το αγαπήσει κι ούτε του απαγόρευσαν να το καταστρέψει.
ΚΑΙ, βέβαια, δεν είναι κοινό γνώρισμα όλου του μαθητόκοσμου τα παραπάνω, ωστόσο, δεν πρέπει ούτε ένας των…πλουσίων ελλήνων της φτωχής Ελλάδας να καταστρέφει και να καίει τα βιβλία. Και τι να κάνει; Ό,τι υποδεικνύουν αναγνώστες που συμπλήρωσαν τη σκέψη μου: Να τα επιστρέφουν, στο τέλος της χρονιάς. «Αφού ελέγξουν την κατάστασή τους-άλλως να τα χρεωθούν» συμπληρώνουμε εμείς, τρίβοντας τα απορημένα μάτια μας (και) γι αυτήν τη σπατάλη που κάνει τους φορολογουμένους να τρέχουν.
ΚΑΙ, βέβαια, η άλλη ζημιά που δεν αποτιμάται σε χρήμα. Η ηθική και το μήνυμα. Περνάει στο μυαλό και στην ψυχή του σπουδαστή πως είναι δημοκρατικό να μην «πληρώνεις». Το ίδιο κι όταν «ώριμος» πια καταστρέφεις τη δημόσια περιουσία, ως διαδηλωτής, απεργός και…αγωνιστής. Σε μια Πολιτεία αδιάφορη, με κυβερνήσεις που δεν κακοκαρδίζουν, με πολιτικούς που «’ξαργυρώνουν».
ΚΑΙ οι πολίτες; Νοιαζόμαστε για επιδόματα και μισθούς. Δίνουμε μάχες και «μάχες». Ωστόσο, βγες στο δρόμο για λιγότερη σπατάλη. Για λογαριασμό των «διαχειριστών» μέχρι δεκάρας. Δείξε από πριν τα δόντια σου, πριν τους κυνηγάς(;) εκ των υστέρων, για μίζες, κλεψιές και κακοδιαχείριση.